Αγαπητό Cretalive,
Είμαι ένας άγνωστος που όμως λυπάται. Λυπάται για το τροχαίο στην 62 Μαρτύρων εκείνο το βράδυ. Λυπάται που οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν με τον πιο άσχημο τρόπο. Κάθε βράδυ, ξανά και ξανά, ξυπνάμε νιώθοντας την καρδιά μας να σπάει από τον ήχο των μηχανών και των αμαξιών που λόγω της τρομερής ταχύτητας ανατριχιάζουν τα σώματα μας. Έτσι και εκείνο το βράδυ οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν με τις εικόνες αυτού του δυστυχήματος.
Πριν καν δούμε τι είχε συμβεί, ξέραμε. Στο σημείο αυτό γεννιέται ένας ακόμα μεγαλύτερος φόβος που με κυριεύει. Εάν εκείνο το βράδυ, σε εκείνον τον δρόμο που κάθε μέρα περνάω, η μηχανή αυτή έπεφτε πάνω σε εμένα η σε κάποιον αγαπημένο μου δεν θα ήταν ατυχία αυτό; Πόσο πόνο να αντέξει ένας άνθρωπος και πως να διανοηθεί το μυαλό του πως ένας δικός του απλά περπαταγε στο πεζοδρόμιο και ξαφνικά βρέθηκε νεκρός.
Πόσες φορές έχει συμβεί και πόσες θα ξανά συμβεί; Δυστυχώς αμέτρητες. Η ταχύτητα δεν σκοτώνει μόνο αυτόν που την προκαλεί λοιπόν, σκοτώνει όποιον βρεθεί στο διάβα της χωρίς να υπολογίζει. Δεν είναι φρικτό αυτό;
Δεν είναι πραγματικά άδικο; Μια ζωή χάθηκε στην άσφαλτο εκείνο το βράδυ, λάθος ακόμα μία εννοώ, τι κάνουμε για να μην χαθούν άλλες; Τι κάνουμε για να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο; φοράμε κράνος; ζώνη; οδηγούμε σιγά και προσεκτικά; Πάνω από όλα, αγαπάμε τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο; Σεβόμαστε την ζωή;
Ι.Π.
