Πέρασαν μόλις 45 χρόνια. Μα λες και ήταν χθες που περνούσαμε για πρώτη φορά την βαριά καγκελόπορτα του 26ου δημοτικού σχολείου Ηρακλείου. Του "λουόμενου". Σε ποιο σχολείο πας; Στο ξύλινο! Δεξιά μπαίνοντας, το κυλικείο. Ένα "αρτουλάκι" και ένα φιλαράκι σοκολάτας για γέμιση αποτελούσε το κρουασάν της εποχής.
Φτωχικά χρόνια, αμερικανική βοήθεια, κομπόστες, μουρουνέλαιο και "τυρί" (ο θεός να το κάμει) στον ντενεκέ. Μνήμες, θύμησες, παράξενα, πέρασαν από το μυαλό σαν κινηματογραφική ταινία. Κατά καιρούς υπήρχαν επαφές, συναντήσεις ανεπίσημες, αλλά ποτέ δεν επιχειρήσαμε να οργανώσουμε μια συνάντηση με όσους περισσότερους συμμαθητές μπορούσαμε να βρούμε. Ανέλαβαν οι ..... Κλουζώ της παρέας, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί η πρώτη ανεπίσημη συνάντηση. Reunion, που λέμε στο χωριό.
Συγκίνηση, αμηχανία, λαχτάρα αλλά και φόβος. Λαχτάρα, για να βρούμε όσους περισσότερους, αλλά και φόβους για πιθανές "απώλειες", που δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Αμηχανία, τόσες πολλές πληροφορίες, τόσες και οι αλλαγές στις ζωές μας. Ξαναγίναμε πρωτάκια. Ψάχνουμε τους υπόλοιπους.
Παράκληση - πρόσκληση.
Φίλε αναγνώστη, αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ή κάποιον φίλο ή φίλη, συγγενή στις φωτογραφίες, ενημέρωσέ μας. Στείλε μας μήνυμα στο Facebook.
Δημοσθένης Μαράκης
