Αγαπητό cretalive,
Καθημερινά, ξυπνάω με το φόβο μήπως κάποιος δικός μου, μήπως κάποιος που γνωρίζω, κάποιος συμπολίτης μου έπαθε κάτι κακό. Με αυτό το φόβο ζω αυτό το Καλοκαίρι. Το φόβο μήπως κάποιος άλλος προστεθεί στα δεκάδες θύματα τροχαίων αυτού του χρόνου, αυτού του καλοκαιριού. Ως πότε το "βάλε μια κούπα" θα γίνεται θανατηφόρο; Ως ποτέ τα γλέντια, οι χοροί, οι χαρμόσυνες μαντινάδες θα γίνονται εικονοστάσια και μοιρολογια; Ως ποτέ θα ρίχνουμε μόνο ευθύνες στην άθλια κατασκευή των δρόμων και στο πολύ κακό, θα έλεγα, οδικό μας δίκτυο; Είμαι 22 χρόνων και ακούω συνέχεια να χάνονται παιδιά της ηλικίας μου, παιδιά που δεν είχαν ακόμη φτάσει να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, νέους ανθρώπους που δεν άφησαν πίσω τους ούτε παιδιά, ούτε εγγόνια, αλλά μια μανα και έναν πατέρα απαρηγορητους. Και αναρωτιέμαι... Γιατί; Για την τρέλα της στιγμής; για τους δρόμους; για την ταχύτητα; για την κούπα που δεν αρνήθηκε; ή για ένα λάθος ενός απρόσεκτου οδηγού; Σας παρακαλώ μη αφήσετε να συνεχιστεί αυτή η γενοκτονία. Ας γεμίσουν πλέον τα μαιευτηρια, όχι τα νεκροτομεία, ας βλέπουμε χαρούμενες ειδήσεις και αναγγελίες γάμων και βαπτίσεων και όχι κηδειών. Για το καλό όλων μας.
Από μια νέα αλλά αρκετά ενεργή συμπολίτισσα.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Μ. Φ.
