Ήθελα φέτος το καλοκαίρι να μετράω μόνο μπάνια, παγωτά κι αστέρια, όχι...νεκρούς

Της Ελένης Μπετεινάκη

Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πώς ξύπνησε εκείνο το φοβερό θεριό, το γιγάντιο, το αλλοπρόσαλλο που δε νικιέται με τίποτα κι από κανέναν. Πήρε σβάρνα φέτος το καλοκαίρι τους δρόμους του νησιού, κι όπου πατεί σκορπά μόνο αίμα και δάκρυα και αναποδογυρίζει ότι βρει στο διάβα του. Δεν μπορεί να ησυχάσει, ούτε στιγμή. Φλόγες πετιούνται από τα ρουθούνια του κι έχει στα μάτια του το βλέμμα του ανικανοποίητου, στο σώμα του σιδερένια αγκάθια. Το πιο πικρό απ῾ όλα είναι πως διψά μόνο για νεανικό ανθρώπινο αίμα, και το βρίσκει πανεύκολα, όποια στιγμή πεινάσει μπροστά του, χωρίς κανέναν κόπο. Εμείς το ταΐζομε καθημερινά με πολλή μεγάλη χαρά!

Κι έχει πολλά ονόματα το θεριό. Το λένε Μαγκιά, το λένε Αδιαφορία, το λένε Ασυνειδησία, το λένε «Σιγά μωρέ», το λένε «ΕΓΩ ξέρω»! Κι έχει μέχρι σήμερα καταβροχθίσει 47 νέους και νέες του τόπου μου. Σαν σύγχρονος Μινώταυρος, κλεισμένος στο λαβύρινθο του μυαλού του καθενός μας, που το μόνο που θέλει είναι ένα πολύ μικρό άνοιγμα, να βγει στους δρόμους παγανιά, να αρχίσει να τρώει. Στον σημερινό Μίνωα, δεν πληρώνει φόρο θανάτου ο Αιγέας από την Αθήνα. Δεν χρειάζεται να μας στείλουν 7 νέους και νέες, ούτε να βάλουμε μαύρα πανιά στα καράβια. Έχουμε, ντόπιο ψαχνό να ταΐσουμε τον σύγχρονο Μινώταυρο, και ράβουμε μόνοι μας μαύρα πουκάμισα, μαντήλια και φορέματα…

Φοβάμαι πια να ανοίξω την εφημερίδα το πρωί ή τα ειδησεογραφικά sites στο διαδίκτυο. Τρέμω την είδηση, δεν ξέρω ποιος θα ‘ναι στην πρώτη τους σελίδα. Φοβάμαι να περπατήσω στο δρόμο γιατί ξέρω πως κανείς δεν θα με σεβαστεί. Το ποδήλατο το ῾βαλα στην άκρη για λίγο καιρό. Έχει γεμίσει το κέντρο πατίνια και ένα σωρό άσχετους που δεν σ’ αφήνουν να προχωρήσεις πουθενά. Τρέχουν σαν να ῾ναι μόνοι τους παντού, και τα παρατούν όπου βρουν, όπως βρουν. Για αυτοκίνητο, ούτε λόγος! Άλλωστε είμαι κι εγώ θύμα των παιδιών του μεγάλου θεριού. Τα παιδιά του θεριού αυτού ξέρετε, τρώνε μόνο τις λαμαρίνες, το σίδερο και το πλαστικό και όχι τόσο τις ανθρώπινες σάρκες.

Κι αναρωτιέμαι και εγώ, ίσαμε πότε θα πληρώνουμε τόσο φόρο αίματος σε αυτό το θεριό. Ποιος είναι ο σύγχρονος Θησέας που θα μας σώσει από τον αιμοβόρο Μινώταυρο; Κι εκείνο το κατακόκκινο κουβάρι του μίτου της Αριάδνης, δεν είναι πια παραμυθένιο. Είναι βαμμένο με το αίμα ανθρώπων και πρέπει να το αλλάξουμε και να γεμίσει με λέξεις που κανείς δεν τις σκέφτεται. Πρέπει όσο το ξετυλίγουμε, να διαβάζουμε δυνατά: Προσοχή, κράνος, ζώνη, μικρή ταχύτητα, σεβασμός…

Δύσκολες έννοιες τελικά, ανύπαρκτες για πολλούς στα σύγχρονα χρόνια. Κι όλοι εμείς τι κάνουμε; Πέρα από το φόβο μας πιό είναι το δικό μας χρέος; Συνηθίσαμε να παρακολουθούμε τους θανάτους στις οθόνες μας σχεδόν αβίαστα κι αδιάφορα πια. Να σχολιάζουμε για τους απαίσιους και κακούς άλλους οδηγούς και να μην σκεφτόμαστε πως κι εμείς κυκλοφορούμε στους δρόμους.

Σκεφτείτε λοιπόν και πείτε μου τι από όλα αυτά ΔΕΝ κάνατε αυτές τις μέρες;

• Στο περίπτερο πως πήγατε; Με μηχανάκι χωρίς κράνος ή με αυτοκίνητο χωρίς να βάλετε ζώνη;
• Πήρατε καφέ και αφήσατε, για μισό λεπτό, το αυτοκίνητό σας στη μέση μέση πολυσύχναστου δρόμου, χωρίς να σας νοιάζει πόσο κομφούζιο προκαλέσατε; (π.χ. Λεωφόρος Κνωσού, κάθε ώρα της μέρας).
• Όλη η οικογένεια πάνω στο μηχανάκι, συχνά με σπασμένη εξάτμιση και μόνο εσείς με κράνος;
• Στον εθνικό μας δρόμο μόλις περάσετε τις ταμπέλες που δείχνουν τη φωτογραφική μηχανή, πόση ταχύτητα αναπτύξατε;
• Το STOP, αυτό το σήμα της τροχαίας με το κόκκινο χρώμα και τα λευκά γράμματα, ποιος το σέβεται; Ποιος σταματάει και ελέγχει να δει αν έρχεται κάποιος, ειδικά μέσα στην πόλη;
• Αλήθεια, δίπλωμα αυτοκινήτου ή μηχανής έχετε όλοι εσείς που οδηγείτε σήμερα;

Ο κατάλογος είναι μακρύς, θέλει πολλές χιλιάδες λέξεις και σελίδες της κάθε εφημερίδας για να γραφούν οι καθημερινές μας παρανομίες.

Και τι κάνουμε όλοι μας λοιπόν;

Όπως λέει κι ένας φίλος, το σταυρό μας και βγαίνουμε από το σπίτι…

Όχι, εγώ θέλω να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Έχω παιδί στην πιο παράξενη ηλικία, που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, να γνωρίσει, να διασκεδάσει, να υπερβεί τα δικά του όρια. Είμαι κι εγώ μια από τις χιλιάδες μητέρες που ανησυχούμε, όχι μόνο για το δικό μας παιδί αλλά για εκείνον τον ασυνείδητο, τον απέναντι που έχει αποφασίσει, ερήμην μας, να σκορπίσει τραυματισμούς και θάνατο.

Ήθελα, και το έγραψα φέτος το καλοκαίρι στις διακοπές να μετράω μόνο μπάνια, παγωτά κι αστέρια. Όχι νεκρούς, ούτε τραυματίες, ούτε παλιοσίδερα. Όπου κι αν πάω ακούω για κάποιο ατύχημα, για κάτι απίστευτο κι όμως αληθινό. Πήγατε όλοι να δείτε τι γίνετε στα νοσοκομεία; Στο νεκροταφείο μια μικρή βόλτα με φωτογραφίες χαμογελαστών νέων ανθρώπων σε μαρμάρινες πλάκες; Τις έχετε δει; Πάρτε το παιδί σας μια βόλτα, να νιώσει, να καταλάβει, να δει…

Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα σχολεία. Το έχω αποφασίσει. Φέτος θα ξεκινήσουμε από το Σεπτέμβρη με τα σήματα της κυκλοφοριακής αγωγής που θα στηθούν στην τάξη μας μόνιμα. Θα τα μάθουμε, θα συζητάμε πολύ, θα παίζουμε στους δικούς δρόμους, θα μάθουμε σωστή συμπροφορά οδηγών, πεζών, αυτοκίνητων.

Σεβασμός θα είναι η πρώτη έννοια που θα αναλύσουμε, θα βιώσουμε, θα μάθουμε…

Λένε πως ο φόβος φέρνει σεβασμό. Αλήθεια είναι. Στους σημερινούς πολίτες αυτής της χώρας, αυτού του νησιού, αυτής της πόλης, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να συνετιστούν/με τελικά. Ούτε να περιμένουμε να φτιάξουν τους δρόμους, ούτε τις πινακίδες που είναι καλυμμένες με αυτοκόλλητα, μαύρα γράμματα από μπογιά και σφαίρες.

Μόνο αν τα πρόστιμα για την οδική μας συμπεριφορά είναι τεράστια και μόνο αν εισπράττονται επί τόπου, ίσως ο φόβος της τσέπης μας, να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Ο σύγχρονος Θησέας είναι δυστυχώς μόνο αυτός. Υπέρογκα ποσά για κάθε παράβαση. Λιγότερο το κόστος για την πολιτεία, που δυστυχώς πρέπει να έχει έναν τροχονόμο για τον καθένα μας.

Και κάτι ακόμα. Όλοι διαβάζουμε για τους νεκρούς, και τους σοβαρά τραυματισμένους. Κανείς δεν αναφέρει τις παράπλευρες απώλειες. Πόσα ατυχήματα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και είναι εξίσου σοβαρά. Πόσοι άνθρωποι εγκλωβίζονται με ελαφριούς τραυματισμούς, με απώλεια των αυτοκίνητων τους και με δύσκολη καθημερινή μετακίνηση από ασυνείδητους οδηγούς της γνωστής φράσης : ( Δεν το είδα…)

Αυτή η άλλη λέξη η ΣΥΓΓΝΩΜΗ υπάρχει πουθενά; Άλλο μεγάλο θέμα που χρίζει συζήτησης…

Ήταν θεριό που κείτονταν στην άσφαλτο κι είχε το όνομα ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!

Υ.Γ. Για την ιστορία, είμαι κι εγώ θύμα ενός απίστευτου ατυχήματος ενός ασυνείδητου οδηγού, που συνέβη ερήμην μου, πριν λίγο καιρό. Κι είναι σενάριο ταινίας και μόνο ό,τι συνέβη. Μου στέρησε διακοπές, παγωτά, αστέρια και όσα μπάνια ήταν να κάνω σε έναν άλλο τόπο, με την οικογένεια μου. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς μας, επειδή απλά δεν είμασταν εκεί!