«Ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά «είμαστε μόνοι»!..

Του Πέτρου Μηλιαράκη

Ταυτοχρόνως όμως υφίστανται δικαιώματα και συμφέροντα και άλλων χωρών με βάση το Διεθνές Δίκαιο και ειδικότερα το Δίκαιο της Θάλασσας. Στα συμφέροντα αυτά και στα δικαιώματα αυτά ασφαλώς εμπλέκονται η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ. Επίσης παρεμβαίνει και η Αίγυπτος, ενώ η Λιβύη, λόγω θρησκευτικής ταύτισης της ευκαιριακής ηγεσίας της συγκροτεί συμμαχία με την Τουρκία, με την καταρχήν όμως διαφωνία της Ρωσίας της οποίας τα συμφέροντα είναι αμέσως εμπλεκόμενα σε όλη την επίμαχη περιοχή.

Σαφές είναι δε ότι η Ουάσιγκτον προχωρεί συνεχώς σε ενίσχυση της παρουσίας της στην περιοχή, λόγω Ισραήλ, άλλα η κεντρική Διοίκηση του Λευκού Οίκου επιθυμεί τη στήριξη των επιλογών του Σουλτάνου της Άγκυρας...

Με τούτα τα δεδομένα στον επίμαχο χώρο, από πλευράς Τουρκίας επιχειρείται πολιτική έντασης στην περιοχή. Η ένταση αυτή δεν αφορά μόνο στο να προκαλούνται έννομα δικαιώματα και συμφέροντα ως προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Η «παρεμβατική» πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή αφορά ταυτοχρόνως και έκδηλη αντίθεση έναντι του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, ενώ πρόδηλο είναι ότι η Άγκυρα επιδίδεται στο να συμμετέχει και να στηρίζει τον «αντιάξονα» Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, που δημιουργεί ζητήματα στο ΝΑΤΟ, αλλά ζητήματα ακόμη και ασφάλειας ως προς το Ισραήλ.

Η πολιτική αυτή της Άγκυρας καταρχάς περιπλέκει σε «Νατοϊκό επίπεδο» τα πράγματα... και η Γερμανίδα Καγκελάριος τα βρίσκει με τον Ρώσο Πρόεδρο... ενώ τόσο σε «Νατοϊκό επίπεδο», όσο και σε επίπεδο «Ελληνοαμερικανικών σχέσεων» υφίσταται αντί...παρεμβατικής υπέρ του Διεθνούς Δικαίου πολιτική στήριξης της Ελλάδας μια κατ’ αρχήν «ουδετερότητα» απέναντι στις ευθέως διατυπωμένες ασύμμετρες απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας.

Η «ουδετερότητα» όμως αυτή λόγω των εμμονών της Άγκυρας στις προαναφερόμενες πολιτικές της, δεν απομένει παρά να επαναξιολογηθεί από πλευράς Ελλάδας!..

Τα προαναφερόμενα δημιουργούν ασφαλώς ένταση όχι μόνο στη Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο. Ωστόσο, οι εξελίξεις αυτές διασυνδέονται ευθέως (και) με τις ευρύτερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου εξ αντικειμένου αφορούν ευθέως μια γενικότερη επαναξιολόγηση της ελληνικής στρατηγικής υπό το καθεστώς των νέων συνθηκών.

Συνεπώς: στο πλαίσιο των ενωσιακών ευρωπαϊκών πολιτικών μπορεί να τεθούν ζητήματα ευρύτερης άμυνας και ειδικότερης ασφάλειας αναφορικώς με τη Μεσόγειο. Δεν αποκλείεται δηλαδή, να λειτουργήσουν οι δεσμεύσεις που αφορούν στη Συνθήκη της Λισαβόνας, αλλά απαιτούν πολιτική παρέμβαση από πλευράς Ελλάδας.

Αξιολογώντας το πρόσφατο ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, καλόν θα είναι να καταλήξουμε ότι υπό τις παρούσες περιστάσεις ο πολύ «φιλοαμερκανισμός» είναι αφέλεια και δεν βοηθά!

• ειδικότερα για το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ

Στη συνάντηση «Trump- Μητσοτάκη» στον Λευκό Οίκο, όλοι πρόσεξαν πως όταν ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι: «η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης προκαλεί αποσταθεροποίηση», ο Πρόεδρος των ΗΠΑ απάντησε πως: «ο Ερντογάν είναι φίλος μου». Και εξήγησε στον Έλληνα Πρωθυπουργό πως το θέμα της Λιβύης θα το συζητήσει μεν, αλλά όχι μαζί του. Εξήγησε ότι θα το συζητήσει με την Γερμανία, την Ρωσία και άλλες χώρες- στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα και πρώτα-πρώτα δήλωσε ότι θα συζητήσει το ζήτημα με την Τουρκία.

Ωστόσο, εφόσον έχουμε Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλεία τους, ας μας αποδείξουν ότι μπορούν να παρέμβουν δυναμικά με προβολή σε αποφάσεις και με τα πρώτα veto στην ενωσιακή έννομη και πολιτική τάξη. Εκεί από τους κανόνες που ισχύουν θέτουμε τα θέματα και παίρνουμε οπωσδήποτε απαντήσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές, οπότε στη συνέχεια έχουμε το δικαίωμα ανάλογης δράσης και στάσης. Στα Συμβούλια συμμετέχουμε έτσι και αλλιώς, όπου συζητούν οι εταίροι μαζί μας, είτε το θέλουν είτε όχι. Στο «Ελληνοαμερικανικό επίπεδο», θέτουμε τα ζητήματα και εκείνοι αποστρέφουν το πρόσωπό τους. Στα fora όμως της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε παρόντες και μέρος του Συμβουλίου σε κάθε Συνεδρίαση!

• και τώρα ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση «τί»;

Στην παρούσα ιστορική φάση, σύμφωνα με τη Σχολή του Πλουραλισμού της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διαπιστώσει ότι το μονομερές και σε μορφή δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» είναι παρωχημένο. Είναι δε ακατανόητο για μια κυρίαρχη δημοκρατία και ένα ανεξάρτητο κράτος να είναι προσκολλημένο ως πολιτική τάξη σε μια μονοσήμαντη αντίληψη, ενώ ταυτοχρόνως να διαπιστώσει ότι την «κρίσιμη στιγμή» θα είναι «παντελώς μόνο».

Ωστόσο, πριν φτάσει η Ελλάδα σε απόκρημνα σημεία και καταστάσεις, η πολιτική ηγεσία της χώρας, μπορεί να επανεξετάσει τον προσανατολισμό της εξωτερικής της πολιτικής και διπλωματίας, αξιοποιώντας τα συμφωνηθέντα σε επίπεδο της ευρωπαϊκής πολιτικής και έννομη τάξης και να λάβει πρωτοβουλίες επανεκίνησης σε προαποφασισμένες πολιτικές καθόσον:

α) Ήδη η «Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση» (1992-1993), εισήγαγε ως ενωσιακή λειτουργία την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (Common Foreign and Security Policy (ΚΕΠΠΑ-CFSP)).

β) Η πολιτική αυτή επιβεβαιώθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, όπου δυνάμει του άρθρου 42 παρ. 1 «η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Εξασφαλίζει στην Ένωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ένωσης προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η εκτέλεση των καθηκόντων αυτών βασίζεται στα μέσα που παρέχουν τα κράτη μέλη. Επίσης:

γ) Η Ευρωπαϊκή Ένωση από 11 Δεκεμβρίου 2017 έχει θεσπίσει Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία – Permanent Structured Cooperation (PESCO) όπου κύρια δύναμη είναι η Γαλλία, ως πυρηνική δύναμη. Μη συμμετοχή έχουν δηλώσει η Δανία, η Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο (βλ. ήδη Brexit). Ενώ:

δ) Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει προχωρήσει και στη δημιουργία Στρατιωτικής Δυνατότητας Σχεδίασης και Διεξαγωγής Επιχειρήσεων Military Planning and Conduct Capability (MPCC), με στόχο τη βελτίωση των δομών διαχείρισης κρίσεων. Και τέλος

ε) Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας -European Defence Agency (EΟΑ- EDA) σύμφωνα με το άρθρο 45 ΣΕΕ, τίθεται ήδη υπό την εξουσία του Συμβουλίου.

Ιδού λοιπόν στάδιον δόξης λαμπρόν, να παρέμβουμε ως Ελλάδα για την υλοποίηση των προαναφερόμενων πολιτικών! Οι πολιτικές αυτές έχουν συνομολογηθεί και υπογραφεί! Εκτός και εάν δεν έχουμε ουσιαστική Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε πριν τη διάλυση, να αναστοχαστούμε για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας και την τύχη της Ελλάδας!

Η Ελλάδα βεβαίως θεωρείται και είναι χώρα «δυτικού πολιτισμού», ωστόσο πριν καταλήξουμε στο οριστικό «θα είμαστε μόνοι» να επιδιώξουμε «να μην είμαστε μόνοι». Εκτός και εάν η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων μπαίνει σε παρακμή και διάλυση. Και ο ορίζοντας φαίνεται να είναι το έτος 2025 σύμφωνα με το πρόγραμμα του απελθόντος Juncker.

Υ.Γ. Δυστυχώς, ο αποκλεισμός της Ελλάδας , ασφαλώς Μασογειακής χώρας απο τη «Διάσκεψη του Βερολίνου» , αποδεικνύει το πόσο «μόνοι είμαστε»!

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εξασφάλιζε στην Ελούντα Τριμερή συνάντηση Ελλάδας- Λιβύης -Γαλλίας κάτι παραπάνω γνώριζε!..Θυμίζω τη συνάντηση της 15ης Νοεμβρίου 1984 των Παπανδρέου-Mitterrand- Gaddafi

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).