Η μαντζουράνα είναι γνωστή από την αρχαιότητα, στους Έλληνες, Ρωμαίους, Αιγύπτιους και Άραβες, για τους οποίους υπήρξε το σύμβολο της ευτυχίας.
Οι αρχαίοι έλληνες που έμεναν στη σημερινή Συρία έφτιαχναν από τη μαντζουράνα, ένα πολύ δυνατό άρωμα που ονόμαζαν «αμαρακίνον» ή «σαμψύχινον». Το προμηθευόντουσαν οι γυναίκες της Αθήνας και όπως αναφέρεται ήταν τόσο ευώδες και δυνατό ώστε προκαλούσε πονοκέφαλο.
Στην Αίγυπτο, τη χρησιμοποιούσαν για να ξεπερνούν το συναίσθημα της λύπης. Ο Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε σαν αντισηπτικό, Ο Διοσκουρίδης για τους κολικούς και την υδρωπικία και σαν γενικό τονωτικό του οργανισμού.
Τη χρησιμοποιούσαν επίσης σαν χωνευτικό, ο Γαληνός, ο Πλίνιος και ο Θεόφραστος. Κατά το Μεσαίωνα, τη θεωρούσαν κατάλληλο φάρμακο για το κρυολόγημα, ως αποχρεμπτικό και ακόμη για τον πονόδοντο.
