Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος σκουπίζει τα δάκρυά του κι αφήνει την κόρη του να γράψει…
Τι διάολο κάνει ένας πατέρας όταν ακούει ότι η κόρη του πέρασε στη Φιλοσοφική, λίγα χρόνια αφότου πήρε την ίδια χαρά με την είσοδο του γιου στο Μαθηματικό;
Φαντάζομαι ότι στην πλειοψηφία τους οι γονείς κλαίνε από χαρά, πετάνε στα ουράνια, κάνουν όνειρα μαζί με τα παιδιά τους, τα σκέφτονται μελλοντικά να μεγαλουργούν!
Ε, μου συνέβη και τις δύο φορές. Καρμπόν!
Πίσω από την επιτυχία όμως κρύβονται δάκρυα πόνου, απελπισίας, αγανάκτησης πολλές φορές, ακόμα και σκέψεις παραίτησης απ’ αυτή την απάνθρωπη κούρσα στην οποία θα λύγιζαν και φτασμένοι πρωταθλητές.
Γυρίζω πέντε μήνες πίσω, για να γίνει πιο κατανοητή η ιστορία.
Η μικρή μου Κορίνα, μελετηρή πάντα, από το δημοτικό κιόλας, ετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες με μια φαινομενική ηρεμία.
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά –που λέει κι η Άλκηστη- ή σαν ηφαίστειο που βράζει;
Η κούρσα είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι της δευτέρας λυκείου, και, το ξαναλέω, ήταν ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ!
Παιδιά στα 17 τους να μην κάνουν διακοπές, να μη χαλαρώνουν στιγμή, να καίγονται –μέσα και έξω- στις αίθουσες των φροντιστηρίων, να αναστενάζει η ψυχή τους.
Να μην παίρνουν ανάσα ούτε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, φορτωμένα με ύλη που θα τρόμαζε τον καθένα.
Κι έφτασε Μάρτης, όταν μια μέρα την είδα κλαμένη, να δυσκολεύεται ακόμα και να αναπνεύσει!
Στο κλασικό «τι συμβαίνει παιδί μου», η απάντηση προκάλεσε τουλάχιστον έκπληξη.
«Τίποτα! Με πείραξαν τα κρεμμύδια που καθαρίζει η μαμά! Ξέρεις ότι δεν τα αντέχω τα κρεμμύδια ούτε στο σουβλάκι!»
Ψέμα, αλλά εντάξει.
Μια μέρα μετά το κλάμα του κρεμμυδιού, είδα δημοσιευμένο ένα κείμενό της σε ένα νεανικό site, το TWENTIES BLOOD, ιδέα ενός χαρισματικού παιδιού, της Αθηνάς Κλήμη, φοιτήτριας του τμήματος πολιτικής επιστήμης και δημόσιας διοίκησης του ΕΚΠΑ.
Ήταν αλήθειες που πονούσαν, αλήθειες των παιδιών που πολλές φορές δεν βλέπουν οι μεγάλοι, βυθισμένοι στον κόσμο τους.
