Σπάνια, χρησιμοποιούμε πια σπίρτα. Μόνο σε παλιό σινεμά βλέπουμε τη σαγηνευτική σκηνή να βάζει μια γυναίκα στα χείλη της τσιγάρο και δυο ανδρικά χέρια να βγάζουν σπίρτο από το σπιρτόκουτο να της το ανάψουν. Θυμόμαστε, όμως, πόσο όμορφα ήταν κάποτε τα σπιρτόκουτα. Και τα σπιρτόκουτα έχουν αποκτήσει το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό σπίτι τους, στην πόλη Τομάρ της Πορτογαλίας.
Το «Museu de Fosforos» είναι το απίστευτο αποτέλεσμα της περιέργειας και αποφασιστικότητας ενός ανθρώπου, του Ακουίλες ντα Μότα Λίμα.
Η εμμονή του με τα σχέδια στα σπιρτόκουτα γεννήθηκε το 1953, όταν, ταξιδεύοντας με πλοίο για Λονδίνο, να παρευρεθεί στη στέψη της Ελισάβετ της Δεύτερης, συνάντησε στο κατάστρωμα μια Αμερικανίδα που τον παρακάλεσε να αναζητήσει γι' αυτήν κάποια σπιρτόκουτα ειδικά σχεδιασμένα για την τελετή.
Υποσχέθηκε ο Ακουίλες, πήρε θάρρος η Αμερικανίδα και του ζήτησε, μιας και οι δουλειές του τον υποχρεώνουν να ταξιδεύει, να παίρνει από τις χώρες που θα βρεθεί σπιρτόκουτα και να της τα στέλνει. Ιπποτικά, ο Ακουίλες είπε δεύτερο «ναι».
Κάθε φορά, όμως, που έβρισκε ένα ενδιαφέρον σπιρτόκουτο, έπαιρνε και δεύτερο για τον εαυτό του. Έτσι, με το που γύρισε στην Πορτογαλία, είχε μια τσάντα με πάνω από 100 πολύ ενδιαφέροντα σπιρτόκουτα. Αυτή ήταν η απαρχή μιας συλλογής σπιρτόκουτων από 127 χώρες: «Ω, τουλάχιστον δύο με τρία εκατομμύρια σπιρτόκουτα» λέει η Άνα Κριστίνα Ροζάριο, ένας από αυτούς που υποδέχονται τους επισκέπτες του μουσείου.
