Χτυπούν τα πούλια με μανία και χαρακτηριστικό ήχο στο ξύλο.
«Να δω τώρα από πού θα φύγεις;»
Κουνούν τα ζάρια με μανία μέσα στις χούφτες τους.
«Μια εξάρες και για μένα και θα σου δείξω»
Τσαντίζονται εάν στέκει κάποιος πάνω από το κεφάλι τους και τους δίνει εντολές.
«Βγάλε τη μάνα. Μην περιμένεις άλλο…».
Είναι οι ταβλαδόροι του καλοκαιριού. Οι Λαρισαίοι που δεν καίγονται να φύγουν για τα μπάνια στη θάλασσα αλλά τους ενδιαφέρει να δίνουν τις καθημερινές τους μικρές και ωραίες «μάχες» στα καφενεία της γειτονιάς.
«Είναι η παρέα μας εδώ και κάνουμε την ψυχοθεραπεία μας» εξηγεί στη larissanet μια παρέα από αυτούς τους Λαρισαίους. Συνταξιούχοι και ευδιάθετοι παρά τις «κομμένες» συντάξεις επιμένουν να λένε πως τώρα την σκυτάλη για τα εξοχικά την πήραν τα παιδιά και τα εγγόνια. Άλλο που δεν θέλουν βέβαια εκείνοι που απολαμβάνουν τις διαφορετικές καλοκαιρινές στιγμές στην πόλη. Μια πόλη με άλλους ρυθμούς πολύ πιο ήρεμοι από αυτούς του χειμώνα.
«Ξεκινούν με τα καφεδάκια τους τα ελληνικά και συνεχίζουν με τα τσιπουράκια τους» λέει στη larissanet, ιδιοκτήτης καφενείου που φιλοξενεί καθημερινά δεκάδες από τους ηλικιωμένους και συμπληρώνει: «Είναι ωραία η παρέα των ηλικιωμένων καθώς έχουν ιδιαίτερο χιούμορ και δεν λείπουν τα πειράγματα μεταξύ τους».
Φυσικά όλα εξελίσσονται γύρω από ένα παιχνίδι τάβλι. Λίγες «πόρτες», λίγο «πλακωτό» αλλά το «φεύγα» αργεί καθώς η συζήτηση γύρω από την πολιτική φουντώνει γρήγορα.
Το τάβλι είναι ίσως το αρχαιότερο παιχνίδι που επιζεί μέχρι και τις ημέρες μας, αφού η πρώτη του εμφάνιση μαρτυρείται στη Μεσοποταμία, την περίοδο περίπου 2900 με 1800 π.Χ. Ο Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Λέοναρντ Γούλεϋ ανακάλυψε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Ουρ της Χαλδαίας ένα στολισμένο ταμπλό παιχνιδιού, το οποίο φαίνεται πως είναι το αρχαιότερο ταμπλό τάβλι.
Στο Μεσαίωνα πλέον, το παιχνίδι ήταν αρκετά γνωστό στην Ευρώπη, και είχε αποκτήσει δική του ονομασία και φήμη σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Μερικά από τα ονόματά του ήταν «Tables» (Αγγλία), «Tavola Reale» (Ιταλία), «Tablas Reales» (Ισπανία). Ωστόσο είναι σημειωτέο ότι παρά τη δημοτικότητά του, το τάβλι κατά περιόδους απαγορεύτηκε ή κατακρίθηκε από την Εκκλησία σε κάποιες χώρες, καθώς είχε χαρακτήρα τυχερού παιχνιδιού. Ο Λουδοβίκος ο Θ’ της Γαλλίας, το 1254 απαγόρευσε στους αυλικούς να παίζουν τάβλι, και στη συνέχεια έκανε το ίδιο σε όλους τους υπηκόους του.
Τον 18ο αιώνα, το τάβλι είχε ανέβει στα μάτια της Εκκλησίας, και πλέον θεωρούταν εποικοδομητικός τρόπος να περνά κανείς το χρόνο του. Έτσι, το 1743 ο Έντμουντ Χόιλ (Edmund Hoyle), γνωστός Άγγλος ειδικός επιτραπέζιων παιχνιδιών, εξέδωσε μια «Πραγματεία πάνω στο παιχνίδι του ταβλιού» (συνεχίζοντας τις πραγματείες του για άλλα δημοφιλή παιχνίδια της εποχής, όπως το whist, το σκάκι και άλλα), τυποποιώντας τους κανόνες του παιχνιδιού και υποδεικνύοντας τακτικές για βέλτιστο παιχνίδι, οι οποίες είναι γενικά παραδεκτές ως χρήσιμες, ακόμα και σήμερα.
Στα μέσα του 17ου αιώνα, οι Σάξονες το ονόμασαν «bac» (πίσω) – «gamen» (παιχνίδι), επειδή όταν ένα πούλι «πιάσει» ένα άλλο, αυτό επιστρέφει πίσω στην αρχή.
Στη σύγχρονη εποχή, στη Λάρισα τα τελευταία χρόνια υπάρχει και αγωνιστική ομάδα του Backgammon. Σύμφωνα με την Ελληνική Ομοσπονδία (ναι, υπάρχει και τέτοια) το backgammon είναι το γνωστό ανά το πανελλήνιο παιχνίδι «πόρτες» στο τάβλι, με μια μικρή διαφοροποίηση σε σχέση με το παραδοσιακό παιχνίδι, που προκύπτει από τη χρήση του «βίδου», ενός τρίτου ζαριού που χρησιμοποιείται από τους παίκτες για να πολλαπλασιάσουν την αξία του εκάστοτε παιχνιδιού, εάν εκτιμούν ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση έναντι του αντιπάλου τους.
Αποτελεί τη μοναδική διεθνώς αναγνωρισμένη μορφή ταβλιού, και διεξάγονται τακτικά, πολυάριθμα τουρνουά, με κορυφαίες, φυσικά, διοργανώσεις τα ετήσια Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, από τις αντίστοιχες διεθνείς ομοσπονδίες.
Παρά τη σχετικά μικρή αναγνωρισιμότητα του αθλήματος στη χώρα, οι ολοένα και πιο βελτιωμένοι Έλληνες παίκτες έχουν σημειώσει διεθνώς, πολυάριθμες επιτυχίες που μας κατατάσσουν επάξια στις σημαντικές δυνάμεις του πλανήτη.
Και όση ώρα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, κάπου σε κάποιο κλασσικό καφενείο της Λάρισας, μια παρέα ηλικιωμένων συνεχίζει να ρίχνει τα ζάρια της και να λέει τα καλαμπούρια της γύρω από πολλά ζητήματα. Κόντρα στον καλοκαιρινό καύσωνα και τις αλλαγές των κανονισμών…
Είναι ίσως οι τελευταία «κλασσικοί» ταβλαδόροι της Λάρισας.
