Τσίπρας εσωτερικού, Τσίπρας εξωτερικού

Φαίνεται στα ευρωπαϊκά σαλόνια και μάλιστα στα Σοσιαλιστικά, ο Αλέξης Τσίπρας να αισθάνεται άνετα. Η απόδρασή του από την Ελληνική πολιτική σκηνή, τον αποφορτίζει και τον χαλαρώνει. Δείχνει να νοιώθει άλλος άνθρωπος. Αφήνει το άγχος στην άκρη. Ξεχνά τις συριζέικες σκοτούρες και μουρμούρες. Και μαζί μ’ αυτές και τον Μητσοτάκη.

Βέβαια οι τραυματικές εμπειρίες που βίωσε το 15 ως Πρωθυπουργός, με τις ατέλειωτες συνομιλίες που είχε με τους Ευρωπαίους εταίρους, 17 ολόκληρες  ώρες όπως επανειλημμένως έλεγε, δεν ξεχνιούνται. Άλλωστε  για να θυμηθούμε και τον Μίλαν Κούντερα, είναι αγώνας της μνήμης με τη λήθη.

Πάντως οι περιπέτειές του τον βοήθησαν να αντιληφθεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά και να αναζητήσει συμμάχους, εγκαταλείποντας  σε μεγάλο βαθμό τις μανιχαϊστικές του αντιλήψεις. Έτσι και φρόντισε να αναπτύξει τις σχέσεις του με τους Ευρωσοσιαλιστές.  Η συμμετοχή του στις τακτικές τους συνόδους, ως παρατηρητής, ήταν το καλύτερο εισιτήριο που θα μπορούσε να πάρει. 

Φορώντας στις Βρυξέλλες το κουστούμι του ευρωπαίου σοσιαλιστή, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης  απέκτησε συνομιλητές, επιφανείς προσωπικότητες. Εξού και την προηγούμενη εβδομάδα είχε την ευκαιρία να συναντηθεί, με τον νέο Καγκελάριο της Γερμανίας Όλαφ Σόλτς, τους Πρωθυπουργούς της Πορτογαλίας και Ισπανίας Κόστα και Σάντσεθ  και άλλους.

Το πολιτικό ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο στις συναντήσεις αυτές, αλλά κυρίως στα όσα υποστήριξε τόσο με τις παρεμβάσεις του στη σύνοδο, όσο και στις δημόσιες δηλώσεις του. Ακούγοντάς τον εμείς εδώ, εύλογα αναρωτηθήκαμε  αν πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα ή για κάποιον άλλο. Κι’ αυτό γιατί ο λόγος του ήταν ήπιος, μετριοπαθής και συγκεκριμένος. Εστίαζε στο σύμφωνο σταθερότητας και στη βιώσιμη ανάπτυξη. Καμία σχέση με τα συριζέικα φληναφήματα και τις αναχρονιστικές γενικολογίες.

Μάλλον πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι έχουμε έναν Αλέξη Τσίπρα Εσωτερικού, που αδυνατεί να συμφιλιωθεί με τη νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, παραμένοντας δέσμιος άλλων εποχών. Και έναν Αλέξη Τσίπρα Εξωτερικού, ο οποίος δείχνει να αντιλαμβάνεται πως για να ανταποκριθεί στις τωρινές ανάγκες και απαιτήσεις, χρειάζονται νέα εργαλεία και νέες προσεγγίσεις. Η

δισυπόστατη εικόνα του είναι παραπάνω από εμφανής. Αλλιώς πολιτεύεται εντός Ελλάδας και αλλιώς εκτός. Μολονότι στον τόπο μας αποφεύγει να διατυπώσει καθαρές θέσεις για την Πράσινη Μετάβαση και την απεξάρτησή μας από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα, μιλώντας στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  στη Σύνοδο των Ευρωσοσιαλιστών, πράττει το ακριβώς αντίθετο. 

Αξιοσημείωτο δε είναι ότι μετά τη συνεδρίασή τους, επέλεξε να κάνει δημόσιες δηλώσεις έχοντας πίσω του ως φόντο μια μεγάλη φωτογραφία με ανεμογεννήτριες. Αναμφίβολα κάθε άλλο παρά κακή είναι η επιλογή του. Τουναντίον είναι χρήσιμη μήπως και πάρουν το μήνυμα εκείνα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που εναντιώνονται στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας για λόγους ιδεοληπτικούς. Αλλά και αυτά που είναι αγκαζέ με μικρές περιθωριακές ομάδες, οι οποίες διατυμπανίζουν την αντίθεσή τους στην ηλιακή και αιολική ενέργεια.

Εδώ στην Κρήτη γνωστές είναι οι παράταιρες συμπαρατάξεις αρκετών συριζαίων αξιωματούχων, με διάφορες ετερόκλητες ομάδες που αντιστρατεύονται με κάθε τρόπο έργα Πράσινης Ενέργειας, μπλοκάροντας και καθυστερώντας  το πρόγραμμα απόλιγνιτοποίησης.

Το βέβαιο είναι ότι οι αντιφάσεις και αμφιθυμίες του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ετεροχρονίζουν για μια ακόμη φορά τη «βίαιη ωρίμανση» που μας έχει υποσχεθεί ο αρχηγός του.