«Κοινωνική Αφύπνιση»: Τρία συγκλονιστικά ποιήματα για τη Βία Γυναικών & Κοριτσιών

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα (25η Νοεμβρίου) για την εξάλειψη της βίας και της κακοποίησης γυναικών και κοριτσιών, η «Κοινωνική Αφύπνιση» δημοσιεύει τρία ποιητικά κείμενα στα οποία και περιγράφονται – τεχνηέντως - ο πόνος, η θλίψη, οι ενοχές και κυρίως ο φόβος που έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες αποδέκτες και θύματα κάθε μορφής βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς.

Το ποιητικό πεδίο υπογράφει ο Κοινωνικός Λειτουργός και Επικεφαλής της «Κοινωνικής Αφύπνισης» κ. Γιώργος Σαριδάκης, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι σύντομα ολοκληρώνεται και θα είναι έτοιμο για προβολή, συγκεκριμένο βίντεο ευαισθητοποίησης για την Ενδοοικογενειακή Βία, με τίτλο «Μη σταματάς να ονειρεύεσαι!» και κεντρικό μήνυμα: «Μη σταματάς να ονειρεύεσαι!» - «Διώξε το σκοτάδι της βίας και βγες στο φως της ζωής».

Φοβάμαι!

Φοβάμαι σαν κλείνει ξοπίσω η πόρτα
και νιώθω το ρίγος να με παγώνει
ετούτη την ώρα μόνη μοιάζει πως θα ‘μαι
στη θέα της βίας τίποτα πια δεν με σώνει

Φοβάμαι την ώρα του ύπνου μα και της μέρας
αυτό το θηρίο εχθρικά με κυκλώνει
σκέψεις μαύρες γιομάτες με πόνο και δάκρυ
λειψό το θάρρος από δήμιου χέρια ποιος τη γλιτώνει 

Φοβάμαι για μένα μα και για κείνο το έρμο     
τι σπαραγμό – συμφορά και αντάρα βιώνει
η λύτρωση δρόμος ανοίκειος, αμαρτωλός  
το δικό του το βάρος κανείς δε σηκώνει 

Η αλήθεια μου.

Η αλήθεια μου, είναι δική μου και μόνο
ανήκει σ’ εμένα, στον εαυτό, στην ιστορία μου.
Κι αν προσπαθήσεις να καταλάβεις ή έστω να νιώσεις
όσα μπορείς να πιστέψεις – έξω θα πέσεις και θα πονέσεις.
Όπως κι εμένα σκληρά με πονούν λόγια και πράξεις
που μοιάζουν με σφαίρα από τυφέκιο βολής ευθείας.

Η θλίψη στρωμένο χαλί με αγκάθια γεμάτο και όχι ρόδα
χαλί που θα πρέπει να περπατήσω χωρίς τον οίκτο αντάμα.

Για συνοδεία δάκρυ και πόνο κι οι ενοχές  μερτικό να ζητούν
σε μια συμφορά που της λύτρωσης δρόμο γυρεύεις για σωτηρία.

Η αλήθεια μου, είναι δική μου και μόνο. 

Δεν μετανιώνω!

Δεν μετανιώνω εκείνη η σχέση κι αν στα δύο κοπεί
να φύγει μακριά το κακό και μην ανοίξει άλλη πληγή.
Το θάρρος πρέπει να αποκτήσω και να φερθώ όπως αρμόζει  
σε μια ψυχή κι ένα σώμα που πληρώνουν με αίμα αιώνια.                               
Μια ζωή σκλαβωμένη σε συγγνώμες που ψεύτικες βγήκαν           
προδομένες αγάπες που ποτέ δεν νοιαστήκαν στ’ αλήθεια.                                   
Κι εγώ υπομένω χωρίς το γιατί να γνωρίζω 
στη φάλτσα του φόβου τη μελωδία, σ’ ανιστόρητα κι ανίερα μέρη.
Δεν μετανιώνω εκείνη η σχέση κι αν στα δύο κοπεί. Δεν ωφέλησε, δεν ωφελεί.