Του κύκλου τα γυρίσματα!

της Μαρίας Λιονάκη

  «Tου κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνου και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου και  του καιρού τα αλλάματα, που αναπαημό δεν έχου,  μα στο καλό κ' εις το κακό περιπατούν και τρέχου…».

Έτσι αποτύπωσε ο Βιτσέντζος Κορνάρος στο απαράμιλλο έργο της κρητικής λογοτεχνίας τη λογοτεχνία της ζωής.  Έτσι αποτύπωσε,  μένοντας με το έργο του αθάνατος στους αιώνες,  την πορεία του χρόνου, την ατελεύτητη, μα και της τύχης το χορό, την τραμπάλα   που φέρνει στους ανθρώπους, άλλοτε την ευτυχία κι άλλοτε τη δυστυχία. Μα και ο Ευριπίδης σε πιο παλιούς,  αλλοτινούς καιρούς, στην Ελένη του,  μέσα απ’ την παρηγοριά του αγγελιαφόρου του στο γνωστό, πολύπαθο  ζευγάρι της τραγωδίας του, είχε πει: « Δυσκολονόητος ο θεός, παιδί μου  ολοένα αλλάζει. Εδώθε κείθε σέρνει, πότε ψηλά, πότε βαθιά τα πάντα· ο ένας δυστυχάει, ο άλλος όχι, όμως κι αυτός κακό θάνατο βρίσκει, δεν έχει πάντα η τύχη σιγουριά. » 

Ένας θεός αρχαίος μα και σύγχρονος, μαέστρος ζωής,  ένας κύκλος, ένας  τροχός, ρολόι  καλοκουρδισμένο, ένα carousel  που  γυρίζει στην παιδική χαρά της γης, ο χρόνος.  Αλέθει  τους μήνες με τη μυλόπετρα του, μασουλάει  τα χρόνια, άλλοτε γρήγορα, λαίμαργα, φιλήδονα, κλείνοντας τα μάτια με συγκίνηση , να απολαύσει  κάθε ψίχουλο, κάθε γουλιά, γελώντας  σαν πετυχαίνει μαλλί της γριάς.

Κι άλλοτε  με προσπάθεια, δύσκολα κι αργά, με κόπο  καταπίνει , σαν  τον πετυχαίνει η πικρή μπουκιά. Όλα τα τοπία τα βλέπει ο άνθρωπος από ψηλά,  στριφογυρίζοντας με αυτό το carousel στο λούνα παρκ του κόσμου.
Αγναντεύει  ηλιόλουστες μέρες, πανέμορφα δειλινά, αστέρια λαμπερά κι αστροφεγγιές, ουράνια τόξα μαγικά, σε όλα τα έντονα χρώματα,  μα και συννεφιασμένες μέρες, με μαύρο, μολυβένιο ουρανό, βροχές, καταιγίδες, χιόνι και κρύο. Με όλους τους καιρούς στροβιλίζεται ο άνθρωπος στο carousel της ζωής , σε όλους τους σταθμούς, στους μήνες του χρόνου σταματά κι ο θεός χρόνος, στου καιρού τη ζυγαριά, όλο κάτι τον κερνά. Νέκταρ αμβροσία, χαρά, πόνο, λύπη, στεναχώρια, πάθημα, μάθημα, ζωή…  

Μια παλίρροια  η ζωή,  που τα νερά της πάνε πότε έτσι, πότε αλλιώς. Μια θάλασσα  άλλοτε με τρικυμία κι άλλοτε με νηνεμία. Ένα βιβλίο που διαβάζεις ή γράφεις,  ανορθόγραφος μαθητής εσύ αυτού του κόσμου, μαθητής χωρίς  οδηγό σπουδών, χωρίς manual. 

Κι ο άνθρωπος ένα λουλούδι με αγκάθια ή χωρίς, άοσμο ή που μοσχοβολά, φύσης ή θερμοκηπίου, ανεπτυγμένο, θαλερό ή καχεκτικό, που θα το φυσήξουν άνεμοι, θα το δείρουν βροχές ή θα το αγκαλιάσει ο ήλιος. Ένα πουλί  που κελαηδάει ή όχι, που πετά ψηλά ή χαμηλά, που ξέχασε ή θυμάται να πετά,  με μυτερό ράμφος, γλυκιά λαλιά ή άφωνο, σιωπηλό, τραυματισμένο, περήφανο ή αγέρωχο. Στην ίδια γειτονιά της ζωής, στη φωλιά του κόσμου  συγκατοικούν φωνές, σιωπές, ευτυχίες και δυστυχίες, βάσανα, πάθη, αναστεναγμοί, μα και  φτερωτά όνειρα, προσδοκίες,  ελπίδες. Ιστορίες όλες  απλών ανθρώπων, ηρώων  στη λογοτεχνία  της ζωής.

Το 2018 κάνει στο ραδιόφωνο του ανασκόπηση, στη τηλεόραση του δείχνει high lights,  στιγμιότυπα της προηγούμενης χρονιάς,  ετοιμάζεται  στο μεγάλο τυπογραφείο του να εκδώσει την επιτομή της χρονιάς που πέρασε,  λίγο πριν κυκλοφορήσει το ημερολόγιο, το καλαντάρι για τη νέα  χρονιά,  που κάνει και ρίμα, με  το 2019.

 Ο,τι γράψαμε γράψαμε λοιπόν , ό,τι ζήσαμε ζήσαμε αυτή τη χρονιά.  Σκηνές δε γυρίζει σε επανάληψη, βιάζεται εξάλλου, αμέσως μετά το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς και τα πυροτεχνήματα,  αφού παραδώσει τη σκυτάλη  στο νέο χρόνο αναχωρεί.  Χάρες, ρουσφέτια  δεν κάνει επομένως, σελίδες δε σβήνει, πίσω δεν κοιτά,  μόνο μπροστά.

Για όσα μετανιώσαμε, λέει,  να μη στενοχωριόμαστε, θα έχουμε χρόνο να τα διορθώσουμε, την επόμενη  χρονιά, πιο ήρεμα, πιο σοφά, προσεκτικά.   Όσους πικράναμε, λέει,  για το συγνώμη δεν είναι ποτέ αργά. Όπου ξαστοχήσαμε, ας κοιτάξουμε να βάλουμε καλύτερο σημάδι την άλλη φορά. Κάτι δεν κάναμε σωστά.  Αν η ζάχαρη δεν ήταν αρκετή κι οι μέρες μας βγήκαν άγλυκες να φροντίσουμε να προσθέσουμε ζάχαρη   την επόμενη φορά. Αν δε φούσκωσε η βασιλόπιτα της ζωής δε βάλαμε τα σωστά υλικά. ‘Η η συνταγή μας ήταν λάθος,  μόνο  να ψάξουμε, να  δοκιμάσουμε  άλλη συνταγή.  Αυτός όλα τα έκανε σωστά.   Βάζει τα καλά του, το σμόκιν του, ετοιμάζεται να σβήσει τα κεράκια της γενέθλιας τούρτας του,  μόνο να βάλουμε κι εμείς  τα καλά μας  και να  του τραγουδήσουμε  στις δώδεκα ακριβώς το « Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά»,  όλοι μαζί, μικροί-μεγάλοι, με όρεξη, με χαμόγελο,  δυνατά,  ενωμένοι,  με  αγάπη, μια  αγκαλιά.

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, ένα καινούργιο έτος,  μια νέα  εποχή, καιρός  για καινούργια  όνειρα, φρέσκες ελπίδες, λέει  και να μην ξεχνάμε πως  η ζωή είναι  αγώνας, ευθύνες, υποχρεώσεις, μα και  δώρο,  χαρά,  συνεχής γιορτή, ένα πανηγύρι, ένα carousel με ωραία θέα  που  ποτέ δε σταματά… Καλή χρονιά, ευτυχισμένο το 2019! (κάνει και ρίμα)