Οι εικόνες που είδαμε από την ισπανική Μαγιόρκα, όπου κάτοικοι της παραλίας Καλό Ντες Μόρο, στις Βαλεαρίδες νήσους, με δυναμικό τρόπο εξέφρασαν την οργή τους για την παρουσία στην περιοχή τους τόσο πολλών τουριστών, δεν είναι εικόνες από το μακρινό μέλλον!
Αργά ή γρήγορα θα έλθουν και στα μέρη μας και μπορεί όχι τόσο άμεσα στην Κρήτη αλλά σε κάποιο από τα κυκλαδονήσια, όπου το αδιαχώρητο σε αυτά από την έλευση μυριάδων ξένων επισκεπτών, δημιουργεί ήδη τεράστια προβλήματα και στην καθημερινότητα των κατοίκων αλλά και στη διαχείριση πόρων, καθώς όλα γίνονται «επενδύσεις»!
Δεν μπορεί δηλαδή να μην έχεις νερό για ένα μποστάνι για να τρως τη ντομάτα και τα ζαρζαβατικά σου και την ίδια ώρα σε κάθε γωνία αυτών των γραφικών νησιών να υπάρχει και μια πισίνα για τον τουρίστα, που θέλει να βλέπει τη θέα μέσα από τον τεχνητό παράδεισο.
Μα και στην Κρήτη η εικόνα δεν είναι μακρινή. Εκατομμύρια οι ξένοι επισκέπτες κάθε χρόνο στο νησί, βαυκαλιζόμαστε κι εμείς για τα «τρελά» νούμερα πρωταθλητισμού στις αφίξεις των πτήσεων, την ώρα που στα Χανιά αδυνατείς να σταθείς, να κινηθείς ή να παρκάρεις αν βρεθείς καλοκαιρινούς μήνες στην πόλη. Εφιάλτης καθημερινός και για τους ντόπιους που νιώθουν αποκλεισμένοι στην ίδια τους την πόλη!
Το ερώτημα, λοιπόν, "πόσους τουρίστες αντέχουμε;" είναι μπροστά μας και εδώ! Άλλωστε σε τρία χρόνια, ένα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο στο Καστέλλι θα ανεβάσει κι άλλο τις αφίξεις, αλλά ... πόσους μπορούμε να αντέξουμε;
Η οργή των κατοίκων της Μαγιόρκας δεν ξεκινά από ρατσιστικά κίνητρα, από απέχθεια προς τους ξένους αλλά πρώτα απ’ όλα για την αγωνία για το που πάει ο τόπος τους, τι μπορεί να προκαλέσει στο περιβάλλον αυτή η υπερεκμετάλλευση του τουριστικού προϊόντος και γενικά να αναδειχθεί η ανάγκη να μπουν κάποια όρια που δυστυχώς εκείνοι που πρέπει να τα βάλουν δεν τα βάζουν.
Εδώ στη χώρα μας το είδαμε να ξεκινά εμβρυακά σαν ένα "κίνημα της πετσέτας", όπου απέναντι στους αδηφάγους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων ή επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται αιγιαλούς, είδαμε πολίτες να παίρνουν την… ψάθα στα χέρια τους και να ζητούν το αυτονόητο.
Όμως μπροστά σε αυτό που θα έλθει τα επόμενα χρόνια αν δεν μπει ένα όριο από τους φορείς, το Κράτος, την Περιφέρεια τους τουριστικούς παράγοντες, οι εικόνες από τη Μαγιόρκα είναι σαν… προσεχώς και στην Κρήτη.
Θυμίζουμε μόνο πως, όπως διαβάσαμε και πρόσφατα αυτή την εβδομάδα σε ρεπορτάζ, στο Νότο της Κρήτης υπάρχει οικοδομικός οργασμός (δείτε εδώ). Άραγε έχουμε σκεφτεί, με τόσο λίγο νερό που δεν μας φτάνει πια όχι να ποτίσουμε τις καλλιέργειες μας, αλλά να ξεδιψάσουμε και να πλυθούμε, τι θα γίνει στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον από την εξάντληση των πόρων;
Πριν μερικά χρόνια θυμάμαι ακόμα τους τουριστικούς παράγοντες του νησιού να λένε πως όραμα μας είναι η Κρήτη να γίνει η Μαγιόρκα της Ανατολικής Μεσογείου.
Μήπως θα πρέπει πια ένα άλλο σχέδιο στο νησί που να λέει πως στόχος μας είναι να αγωνιστούμε για να ... μην γίνουμε Μαγιόρκα;
