Τέμπη: Το δικό μου παιδί έφτασε… τα άλλα όμως;

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Εκείνο το αξέχαστο βράδυ στα Τέμπη θα μπορούσαμε μέσα στο μοιραίο τραίνο να είμαστε όλοι μας, εμείς ή τα παιδιά μας.

Σας αναφέρω το προσωπικό μου παράδειγμα. Ο γιος μου ταξίδευε την ίδια ώρα με λεωφορείο από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη κι έφτασε περίπου την ίδια ώρα που θα έφταναν στη συμπρωτεύουσα οι επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας. Περνούσε από τα Τέμπη πάνω κάτω την ίδια ώρα αλλά από τον αυτοκινητόδρομο όχι με το σιδηρόδρομο. Τυχαίο; Ναι. Θα μπορούσε να ήταν μέσα όπως κι εκείνοι που χάθηκαν θα μπορούσαν να μην βρίσκονταν μέσα. Μέσα στην συγκυρία της στιγμής διάλεξε το πιο φτηνό μέσο μεταφοράς και κέρδισε μια ολόκληρη ζωή. Τυχαία όπως και τυχαία ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο.

Μη σου κάτσει το κακό και μην πέσεις στην δήθεν ασφάλεια που σου παρέχει ένα κράτος που δεν μπορεί ούτε τα στοιχειώδη.Μια Ελλάδα που πηγαίνει στην τύχη κι αν της βγει. Γι’ άλλους βγήκε, τυχαία, γι’ άλλους τους λίγους δεν βγήκε ποτέ. 

Ένα χρόνο μετά η Ελλάδα παρακολουθεί αμήχανα ένα σύστημα να μάχεται να μην βγει η αλήθεια, με επιτροπές, εξεταστικές - πλυντήρια, με συσκοτίσεις, με ανίερους συμψηφισμούς. Με ανθρώπους που κλήθηκαν για να μιλήσουν και δεν απάντησαν. Με ειδικούς που δεν κλήθηκαν κάν. Με πολιτικούς που κρύφτηκαν πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία.

Και που με τους περισσότερους να οχυρώνονται πίσω από το ανθρώπινο λάθος για να κρύψουν τις ευθύνες τους, την εγκληματική αμέλεια τους, για το πως υπόσχονταν φύκια για μεταξωτές σιδηροδρομικές κορδέλες την ώρα που  κουνούσαν αλαζονικά το δάχτυλο, λίγες μέρες πριν το δυστύχημα όταν κάποιοι τους έλεγαν πως τα τραίνα δεν είναι ασφαλή στη χώρα μας.

Μα το κυριότερο πως αυτοί που είχαν τις ευθύνες για ότι συνέβη, προσπάθησαν να κρύψουν στοιχεία, να μπαζώσουν το μοιραίο σημείο ώστε να μην αποκαλυφθούν ντοκουμέντα που ίσως μας έκαναν σοφότερους και που εξακολουθούν να βρίσκονται στις θέσεις τους. 

Όσοι πιστεύουν πως ξεχάσαμε, όσοι νομίζουν πως θα το πάρει κι αυτό το ποτάμι της λήθης, ας αλλάξουν πλευρό. Τίποτε δεν ξεχνιέται και τίποτα δεν θα μείνει στο απυρόβλητο, όταν νιώθεις πως ένα χρόνο μετά ελάχιστα έχουν αλλάξει και κυρίως ο τρόπος που σκέφτονται όσων μας εξουσιάζουν.
Θα είμαστε εδώ για να τους το θυμίζουμε. Θα κατεβαίνουμε κάθε χρόνο σε αυτήν την επέτειο του πένθους και της οδύνης για ένα κράτος που χρεωκόπησε στα Τέμπη, για να τους υπενθυμίζουμε πως δεν έτυχε αλλά απέτυχε.

Δεν ήταν η κακιά η ώρα όπως προσπαθούν να μας πείσουν μα η τραγική και  η επικίνδυνη χώρα. Κι όσο οι χαροκαμένοι συγγενείς θα φωνάζουν αδικαίωτοι για τους ανθρώπους που έχασαν και για εκείνους που δεν ανέλαβαν πραγματικά τις ευθύνες τους, τόσο θα είμαστε δίπλα τους, στα πεζοδρόμια της οργής και της απαίτησης για τη δικαίωση  των θυμάτων ενός εγκλήματος !