Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω
Οι κυβερνητικές εξαγγελίες συγκεκριμένες. Από την 1η Μαΐου τερματίζεται η χρήση του πιστοποιητικού εμβολιασμού και νόσησης για πρόσβαση σε όλους τους χώρους, είτε κλειστούς, είτε ανοιχτούς. Συνεπώς, δεν υπάρχει υποχρέωση διενέργειας τεστ, όπου απαιτούνταν. Την ίδια ημέρα καταργούνται, επίσης, τα τακτικά self test στα σχολεία και η επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα θα γίνει χωρίς την διενέργεια self test. Παράλληλα, από την 1η Μαΐου ορίζεται ένα rapid test την εβδομάδα για την πρόσβαση των ανεμβολίαστων στους χώρους εργασίας, ενώ από 1η Μαΐου ως τις 31 Αυγούστου 2022 αίρεται κάθε μετρικός περιορισμός στους χώρους συγκέντρωσης κοινού. Από την 1η Ιουνίου καταργείται και η υποχρεωτική χρήση της μάσκας στους εσωτερικούς χώρους με εξαίρεση τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κατά ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, η άρση των μέτρων ταυτίζεται χρονικά … με τη νόσηση από κορωνοϊό της αρχηγού του κράτους. Ο συμβολισμός της παραδοξότητας.
Τελειώσαμε με την πανδημία; Οι δείκτες στη χώρα μας είναι σε καθοδική πορεία. Σε αντίστοιχη ήταν και την περασμένη άνοιξη. Η πανδημία, όμως, επανήλθε δριμύτερη το φθινόπωρο. Κάτι αντίστοιχο μάλλον θα γίνει και φέτος. Εάν δεν υπάρξει κάποια επικίνδυνη μετάλλαξη θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα. Να προσέχουμε όλοι, περισσότερο όσοι πάσχουν από υποκείμενα νοσήματα.
Η ελπίδα είναι να μην ξαναζήσουμε τα περιλάλητα lockdowns. Τον περιορισμό όχι μόνον της κυκλοφορίας μας, αλλά και θεμελιωδών συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Όσο αναγκαία ήταν στην έξαρση του φαινομένου τόσο αχρείαστα πρέπει να είναι στο μέλλον. Ίσως ήρθε και η ώρα να κάνουμε ένα πρώτο απολογισμό. Διασαλεύτηκε η συνταγματική τάξη; Στερήθηκε ο μέσος πολίτης τα νόμιμα δικαιώματά του; Βιώσαμε συνθήκες «απολυταρχικών καθεστώτων», όπως κάποιοι με περισσή ευκολία έσπευσαν να καταγγείλουν; Προφανώς όχι. Τα μέτρα – σχεδόν στο σύνολό τους – κινούνταν στο πλαίσιο της αρχής της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Το «εγώ» περιορίζονταν εκεί που έπρεπε να δοθεί έμφαση στο «εμείς».
Το τι σημαίνει «απολυταρχική» διαχείριση της πανδημίας το βλέπουμε σήμερα, δυστυχώς, στην Κίνα. Οπλισμένοι άντρες οδηγούν βιαίως σε «στρατόπεδα καραντίνας» πολίτες ακόμη και με αρνητικό τεστ. Στους ουρανοξύστες της Σαγκάης (πόλη με υπερδιπλάσιο πληθυσμό σε σύγκριση με τη χώρα μας) οι πολίτες ουρλιάζουν από τα παράθυρα αδυνατώντας να αντέξουν τον υποχρεωτικό εγκλεισμό. Η κυκλοφορία απαγορεύεται δια ροπάλου και δεν υπάρχουν … sms που επιτρέπουν την ολιγόωρη μετακίνηση. Η Κίνα επιμένει απολυταρχικά αντιμετωπίζοντας αυξημένο κίνδυνο έξαρσης του φαινομένου. Μολονότι το 90% του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί - οι περισσότεροι και με ενισχυτική δόση - κλινικές δοκιμές φαίνεται να καταδεικνύουν ότι τα αδρανοποιημένα εμβόλια που χρησιμοποιεί η Κίνα προσέφεραν λιγότερη προστασία έναντι της μόλυνσης, σε σχέση με τα εμβόλια mRNA που αναπτύχθηκαν στη Δύση. Τα αδρανοποιημένα εμβόλια υποστηρίζεται, επίσης, ότι παράγουν λιγότερα αντισώματα έναντι της Όμικρον. Μάλιστα, σύμφωνα με ερευνητές του πανεπιστήμιου του Πεκίνου, η Κίνα θα αντιμετώπιζε ένα «κολοσσιαίο ξέσπασμα», με περισσότερες από 630.000 μολύνσεις την ημέρα εάν υιοθετούσε χαλαρά μέτρα, αντίστοιχα των δυτικών κοινωνιών. Ωστόσο, και βάσιμοι να ήταν οι ανωτέρω φόβοι ουδόλως δικαιολογούν την ένταση των μέτρων που υιοθετήθηκαν και τον τρόπο που επιβάλλονται, καθιστώντας την Κίνα μια δυστοπική κοινωνία.
Εν κατακλείδι, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε να ταλαιπωρούμαστε από τον κορωνοϊό. Ελπίζουμε σε πολύ μικρότερο βαθμό, δίχως νεκρούς, διασωληνωμένους ασθενείς και πιεζόμενο σύστημα υγείας. Επίσης βέβαιο είναι ότι οι δημοκρατικές κοινωνίες δοκιμαστήκαμε. Ωστόσο, βλέπουμε φως στο βάθος του τούνελ δίχως ζωτική έκπτωση του φιλελεύθερου και ανθρωπιστικού κεκτημένου μας. Και αυτό είναι εξίσου παρήγορο…
