Του Παναγιώτη Αναστασάκου
Φαίνεται πως ο χειρότερος «βραχνάς» του ΣΥΡΙΖΑ – αυτό δηλαδή που περισσότερο φοβόταν – γίνεται πραγματικότητα: Αντιμετωπίζει μαζικά συλλαλητήρια, εναντίον της πολιτικής του! Μόνο που, από αλλού το περίμενε και από αλλού του ήλθε…
Το περίμενε ίσως από την υπεροφορολόγηση ή τους πλειστηριασμούς σπιτιών, από τις αλλεπάλληλες περικοπές συντάξεων ή από τη μείωση του αφορολόγητου…
Κόντρα λοιπόν σε όσα περίμεναν και η Κυβέρνηση αλλά οι περισσότεροι, ο κόσμος δείχνει να δυσαρεστείται μεν με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με τις κωλοτούμπες του, με τη φοροκαταιγίδα και με τα νέα μνημόνια που επέβαλε. Δυσαρεστείται πολύ. Αλλά δεν ξεσηκώνεται γι’ αυτά. Θα τον μαυρίσει για όλα αυτά στην κάλπη. Αλλά δεν ξεσηκώνεται…
Είδαμε πως πάσχισαν οι διάφοροι συνδικαλιστές να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους για τα παραπάνω και δεν τα κατάφεραν. Μόνο οι λεγόμενοι «Λόχοι αγγαρείας» παρελαύνουν κάθε φορά. Με τα ίδια συνθήματα. Με τα ίδια κλισέ…
Ο κόσμος δηλαδή βαρυγκωμά μεν, αλλά δεν κατεβαίνει…
Θυμόμαστε επίσης καλά, όλους αυτούς τους σχολιαστές, αναλυτές, δημοσκόπους, επικοινωνιολόγους κλπ, που μας έχουν πρήξει χρόνια τώρα, με το κλισέ πώς ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του και πώς για όλα τα άλλα δεν δίνει μία…
Και ξαφνικά, ήλθε το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη για το… Μακεδονικό, για να μας κάνει σοφότερους.
Και αποδεικνύεται πως ο κόσμος μπορεί μεν να ενδιαφέρεται για την τσέπη του, αλλά ξεσηκώνεται και παθιάζεται πολύ ευκολότερα, για τα «άλλα», για αυτά που έχουν μεγάλο «συμβολικό φορτίο» και ισχυρό αποτύπωμα στην συλλογική ταυτότητά του. Τα εθνικά θέματα δηλαδή.
Ιδιαίτερα μάλιστα ο κόσμος παθιάζεται όταν μυρίζεται πως πάει να γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά, όπως τώρα, στο «Μακεδονικό».
Ξέχασαν φαίνεται στην κυβέρνηση πως παλαιοί και έμπειροι πολιτικοί – κι όχι ακροδεξιοί ή έστω συντηρητικοί, αλλά σοσιαλιστές, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν – έχουν διακηρύξει κι έχουν προειδοποιήσει πως: «Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων»!
Και τα σύμβολα έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα στην Πολιτική, γιατί συμπυκνώνουν και εμπεδώνουν την συλλογική ταυτότητα ενός λαού. Κι αυτή τη ταυτότητα είναι που τον συγκροτεί σε μία δημοκρατική κοινωνία και σε ένα Έθνος.
Αν του θίξεις αυτή την ταυτότητα, θα δεις απροσδόκητες συμπεριφορές από ένα λαό φαινομενικά ως τότε «αδιάφορο» ή «παρατημένο» ή «αδρανή» ή έστω «κοιμισμένο»…
Ξαφνικά τον βλέπεις σε μηδέν σχεδόν χρόνο, να ξεσηκώνεται και να παθιάζεται και να μη κάνει πίσω.
Ο κυνικός λοιπόν «υλισμός» στην προσέγγιση της Πολιτικής, είναι μια μάλλον εξοφλημένη μπαρούφα της Αριστεράς, αλλά και κάποιας μερίδας των δεξιών….
Είναι χρόνια γνωστό ότι οι αριστεροί είναι επιρρεπείς σε τέτοιου τύπου προσεγγίσεις (λόγω της «υλιστικής» αντίληψης της Ιστορίας), αλλά και οι δεξιοί, εδώ που τα λέμε, όταν προσπαθούν και καλά να το παίξουν «ρεαλιστές», υποστηρίζουν κάποιες παρόμοιες θέσεις.
Μπορεί λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ να εκτιμούν τα συλλαλητήρια και τα δημοψηφίσματα σύμφωνα με το εάν συνάδουν με τις θέσεις τους, αλλά η πραγματικότητα είναι πεισματάρικη. Παρά τα εμπόδια που ήγειραν, παρά τη σκανδαλώδη αποσιώπηση από όλα σχεδόν τα κατεστημένα ΜΜΕ, ο τεράστιος αριθμός των συγκεντρωμένων αποτελεί από μόνος του ένα μείζονος σημασίας πολιτικό γεγονός. Κι αυτό δεν υποβαθμίζεται με σταλινικού τύπου προσεγγίσεις του τύπου: ό,τι δεν μας αρέσει το στιγματίζουμε πολιτικά, όπως έπραξε π.χ ο γραφικός κ. Πολάκης.
Όποιος εφάρμοσε δηλαδή την αρχή που λέει ότι : «Εάν τα γεγονότα δεν συμφωνούν μαζί μας τόσο χειρότερο γι’ αυτά», τελικώς βγήκε πολλαπλά χαμένος.
Οι Τσίπρας και Κοτζιάς ξεκίνησαν τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, θεωρώντας πως δεν θα συναντούσαν αξιόλογες αντιδράσεις στο εσωτερικό, ενώ παράλληλα την θεώρησαν ως μία καλή ευκαιρία για αλλαγή της ατζέντας και φθοράς των αντιπάλων.
Έτσι αγνόησαν τελείως το εσωτερικό πολιτικό κατεστημένο, κινήθηκαν μόνο με τις «ευλογίες» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ που είναι μία αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη και ήλπισαν πως έτσι θα κερδίσουν πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας. Ο μεν Πρωθυπουργός επειδή προέρχεται από μία ιδεολογική αφετηρία που γενικώς έχει την τάση να υποτιμά τα εθνικά θέματα, ο δε κ. Κοτζιάς, επειδή στο όνομα της “ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής” διολισθαίνει σε έναν διπλωματικό βολονταρισμό προτάσσοντας τη θέληση και το συναίσθημα ενάντια στο μυαλό και στη σκέψη.
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στο επίπεδο της κοινωνίας και διογκώνονται πριν καλά-καλά η ελληνική κυβέρνηση δεσμευθεί σε κάποιο όνομα, διέψευσαν την αρχική τους θεώρηση.
Ο υπουργός Εξωτερικών, μετά την επιτυχία του στο χειρισμό του Κυπριακού το 2016-17, εξέλαβε αρχικά τις αντιδράσεις αυτές σαν προσωπική αμφισβήτηση και απάντησε με επιθετικό τρόπο.
Στο Μαξίμου, αρχικά έκαναν το ίδιο αλλά σύντομα άρχισαν να κάνουν δεύτερες σκέψεις, διότι είναι πλέον φανερό ότι φοβούνται μήπως το Μακεδονικό απειλήσει τον ευρύτερο πολιτικό σχεδιασμό τους.
Και αυτό ήδη γίνεται….
