Το στοίχημα για τον τελευταίο Ηράκλειο άθλο της χώρας

του ΚΩΣΤΗ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

Όταν ο Κωστής Παλαμάς, συνέθετε το 1896 τον πασίγνωστο Ολυμπιακό Ύμνο για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η επίκλησή του, στο «αρχαίο αθάνατο πνεύμα, τον αγνό πατέρα του ωραίου του μεγάλου και του αληθινού» για πάνω από έναν αιώνα μετά, θα μπορούσε να ηχεί αδόκιμα, αν όχι ξενικά και κυνικά στα αυτιά του σημερινού ανθρώπου.

Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα να πιστέψει ή να ακούσει χωρίς ένα ελαφρύ μειδίαμα, ότι ο αθλητισμός στη χώρα μας, όπως και σε όλο τον κόσμο, δεν κινείται πια σε αυτά τα ιδεατά και αγνά πλαίσια του αρχαίου κόσμου.

Και προφανώς, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική αν πούμε, ότι εδώ και πάμπολλα χρόνια, έχοντας μπει στη βαριά βιομηχανία του κέρδους και της επιχειρηματικότητας, - και μιλάμε συντριπτικά σχεδόν για το ποδόσφαιρο- κινείται στα αντίστοιχα στερεώματα με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή μπορεί να φανταστεί κανείς. Τα σκέφτομαι αυτά και κάνω τους σχετικούς συνειρμούς, διαβάζοντας την προ ολίγων εικοσιτετραώρων γραπτή δήλωση του συντοπίτη μας υφυπουργού Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη με αφορμή το restart του αθλητισμού μετά την πανδημία. Μια βαθιά πολιτική δήλωση που μεταξύ άλλων, είναι έμπλεα αιχμών και υπονοούμενων! Ο υφυπουργός που αφήνει αιχμές για «πιέσεις», και «ευφάνταστους τίτλους ορισμένων ΜΜΕ» προς το πρόσωπο του, σημειώνει παράλληλα ότι δεν τον φοβίζουν «υπόγεια συμφέροντα» και «φωνές πόλωσης, μίσους και σύγκρουσης», αναφέροντας ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσει την εντολή που του έχει δώσει ο πρωθυπουργός, «για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα πολλών ετών» στον αθλητισμό. Είναι γεγονός, ότι όταν λέγονται τέτοια πράγματα από τον επικεφαλής του χαρτοφυλακίου για τον αθλητισμό στη χώρα μας, αυτό σηματοδοτεί τουλάχιστον αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για την ολοκλήρωση μιας πολιτικής βούλησης που θέλει να μπει οριστικά τάξη σε μια πραγματική λερναία Ύδρα που κατατρώγει τη χώρα, αλλά και πολλές φορές την εκθέτει διεθνώς. Και διαβάζοντας κανείς προσεχτικά όλη τη δήλωση, μπορεί να διακρίνει ότι τα λεγόμενα του υφυπουργού, δεν είναι απλά για κατανάλωση, αλλά υπενθυμίζει μια δεδηλωμένη πολιτική βούληση για σύγκρουση.

Οι καιροί αλλάζουν ραγδαία, καταιγιστικά, και φυσικά δεν μπορούν να περιμένουν. Έτσι οι μέχρι σήμερα «οιωνοί» φαίνεται να δείχνουν ότι είναι αδιαπραγμάτευτος πολιτικός σχεδιασμός και κυβερνητική επιλογή να «σπάσουν αυγά» ώστε το απόστημα της νοσηρότητας στον ελληνικό αθλητισμό, - δηλαδή στο ποδόσφαιρο,- να εκλείψει οριστικά και αμετάκλητα. Και διαφαίνεται ότι ο «κύβος έχει ριφθεί» για να γίνει αυτό. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, εν μέσω άλλων υπέρτατων εθνικών προβλημάτων με την ομιλία του στη Βουλή τον περασμένο Ιανουάριο, πήρε πάνω του μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση αρχόμενου διχασμού της κοινωνίας που ξεκινούσε από τις ποδοσφαιρικές βεντέτες, δείχνει και τις ανάλογες προθέσεις. Οι επιχειρηματικές  και προσωπικές αντιπαλότητες, οι οποίες μάλιστα αφού μπήκαν στα γήπεδα, απειλούσαν να απλωθούν και στην κοινωνία διχάζοντας τους πολίτες, ακόμα και με όρους γεωγραφίας, φαίνεται ότι ευρίσκονται σε διαρκή πόλεμο από την Πολιτεία. Αυτό άλλωστε είναι που θέλει και η ίδια η Κοινωνία. Είχε πει τότε ο πρωθυπουργός «ότι η φωτεινή Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν μπορεί να φυλακίζεται σε μία γκρίζα κερκίδα» και ότι είναι χρέος της Πολιτείας «να μην αφήσει να μετατραπεί η κοινωνική ζωή σε μια ποδοσφαιρική αρένα», να αποκρούσει «κάθε διχαστικό σχέδιο και να μην επιτρέψει σε καμία μάχη ιδιωτικών συμφερόντων να σκεπάσει την καθημερινή προσωπική μάχη που δίνει ο κάθε Έλληνας για να ζήσει καλύτερα, για να προκόψει».

Ζούμε άλλωστε στην εποχή των σαρωτικών και κατακλυσμιαίων αλλαγών που επιτάσσονται όχι μόνο από έκτακτα και απρόβλεπτα γεγονότα όπως οι πανδημίες, αλλά κυρίως από τις ίδιες τις πολλαπλές δυσκολίες στη ζωή των πολιτών. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί ο Έλληνας μέσα στο ζόφο της καθημερινότητάς του με τόσα προβλήματα, να έχει μπροστά του και τις βεντέτες μιας επιχειρηματικής ζούγκλας που λέγεται ποδόσφαιρο και που απειλεί απροκάλυπτα τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, την ομαλότητα και την ασφάλεια της χώρας.

Και έχω την εντύπωση ότι η περιεκτική δήλωση του κρητικού υφυπουργού, αυτά ακριβώς τα αυτονόητα επιχειρεί να υπενθυμίσει:   Ότι η μάχη είναι δύσκολη, αλλά θα κερδηθεί με τους αυστηρούς κανόνες και τα ελεγκτικά πλαίσια. Δηλαδή τη δεδηλωμένη θέληση του Κράτους. Και για να είμαστε δίκαιοι όντως έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Όπως η πρόσφατη κύρωση και υιοθέτηση στην ελληνική έννομη τάξη (Νοέμβριο 2019) με πέντε χρόνια καθυστέρηση, της σύμβασης Macolin, η οποία είναι ένα πανίσχυρο θεσμικό οπλοστάσιο που υπογράφηκε στο Magglingen-Macolin της Ελβετίας στις 18 Σεπτεμβρίου 2014,  από τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης σχετικά με τη χειραγώγηση αθλητικών αγώνων. Η σύμβαση παρέχει τα μέσα στα συμβαλλόμενα μέρη να καταπολεμήσουν αυτό το  νοσηρό φαινόμενο – πρόκληση των στημένων αγώνων για κάθε κράτος δικαίου και για κάθε αθλητική έννομη τάξη. Αλλά επιπρόσθετα  με την εισαγωγή συγκεκριμένων και στοχευμένων διατάξεων, δίνονται επιπλέον εργαλεία και δυνατότητες στις διωκτικές και δικαστικές αρχές για να ανταποκριθούν αποτελεσματικότερα στο δύσκολο έργο της αντιμετώπισης των φαινομένων βίας στον αθλητισμό.

Είναι γεγονός ότι η αθλητική πραγματικότητα στη χώρα μας, - και αυτό ισχύει συντριπτικά ξαναλέμε στο χώρο του ποδοσφαίρου εξ ου υποθέτω και οι υπαινιγμοί στη δήλωση - συνιστούσε και συνιστά μια τιτάνια προσπάθεια που ισοδυναμεί με έναν «Ηράκλειο άθλο» που θα εκλείψει οριστικά και τελεσίδικα αυτή τη γάγγραινα. Είναι όντως μια εθνική μάχη, που δεν υπάρχουν θέσεις για στείρες αντιπολιτευτικότητες και μικροκομματισμούς. Είναι ένας πανεθνικός αγώνας απέναντι σε μια απειλή για τη χώρα που δεν έχει χρώματα ούτε ιδεολογίες. Και γι’ αυτό άλλωστε στις μεγάλες προσπάθειες, πρέπει να αποδίδονται και τα ανάλογα εύσημα.

Όντως κάτι αρχίζει να κινείται, και αυτό ακριβώς είναι που επιθυμεί και ο κάθε απλός πολίτης αυτής της χώρας. Αυτό το στοίχημα, ένας πραγματικά τελευταίος Ηράκλειος άθλος για τη χώρα, να τελεσφορήσει. Οι «σταύλοι του Αυγεία» να καθαρίσουν και το άγος που κηλιδώνει για πολλά χρόνια τον τόπο, να περάσει οριστικά στις σελίδες μιας μαύρης και αποκρουστικής ιστορίας της χώρας.