Στις μαμάδες του κόσμου όλου…

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Ήμουν μεγάλη σε ηλικία σαν άκουσα για πρώτη φορά τούτη τη φοβερή λέξη: Μαμά…

Νόμιζα πως δεν απευθυνόταν σ εμένα, πως ήταν απλά συλλαβές που τονίζονταν γιατί κάτι  άλλο ήθελαν να πουν. Κι όμως η λάμψη στα μάτια και τα δυο χεράκια που απλώθηκαν, που ήθελαν να  με αγκαλιάσουν  γέμισαν τα δικά μου μάταια με δάκρυα συγκίνησης κι απίστευτης ευτυχίας και  κατάλαβα αυτή τη φορά ήμουν ΕΓΩ η μαμά, η μάνα κάποιου, ένα σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του. Πάνω στη μορφή που λένε σπλάχνο σου αναγνωρίζεις και καταλαβαίνεις ποια είσαι, ποιος ο προορισμός, ποια η αιτία πολλών από τα πράγματα  που κάνεις, που έχεις  τη δύναμη να κάνεις. Ένας δρόμος, ένα ωραίο ιδανικό, η πιο τρυφερή αγκαλιά, η πιο μεγάλη αγάπη.

Σήμερα είναι  μια μέρα τόσο ξεχωριστή, μια γιορτή που λες αξίζει να υπάρχει γιατί είσαι κι εσύ μάνα και γιατί έχεις την τύχη να zουν και οι δυο μητέρες σου. Η μια υπερήλικη πια, αλλά με δύναμη και κουράγιο αξεπέραστα. Η άλλη αγωνίζεται καθημερινά με ένα μεγάλο «βάρος» πάνω της που όμως κοιτάει στα ματιά τρυφερά και  ας μην την κοιτούν αυτά, σαν να ΄ναι η πρώτη φορά που συναντήθηκαν.

Οι μητέρες της ζωής μου, οι μάνες της δικής σας ζωής, η γυναίκα, η ερωμένη, η σύζυγος, η επαναστάτρια, αυτή της διπλανής πόρτας, η αυτοθυσιαζόμενη, ο παντογνώστης, η ξεχασμένη ζακέτα του Έλληνα, η νοικοκυρά, η μορφωμένη ή η αμόρφωτη, η επαγγελματίας η…η … η … ! Η μάνα μας…

Η γυναίκα που αξίζει με μια αξία ανεκτίμητη. Ένας άνθρωπος που έχουμε ή είχαμε όλοι, και που του οφείλουμε σχεδόν τα πάντα….

Ένα βιβλίο ήταν και φέτος η αφορμή να σκεφτώ αυτά που θεωρούμε δεδομένα, αυτά που προσπερνάμε με μια σκέψη ή φράση μόνο:  «Ε, σιγά τώρα σε μένα;». Κι όμως τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα τελικά και έρχεται μια στιγμή, μια μέρα, που βλέπεις πως το δικό σου παιδί μεγάλωσε, έγινε  εκείνο μάνα και λες πως , είναι δυνατόν , αποκλείεται!

«Μια μέρα»*,  λοιπόν, κι ο τίτλος του βιβλίου! Μια μέρα που όλα αλλάζουν, όλα, γιατί η ζωή προχωρά χωρίς ποτέ να ρωτά τίποτα. Για αυτό πρέπει να ζεις τις στιγμές, γιατί είναι πολύ…πολύτιμες. Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο, εκατόφυλλο, από εκείνα που αγαπώ πολύ ήταν το δικό μου δώρο, από χθες γιατί ήξεραν πως ίσως και μου έδιναν έναυσμα να πω όλα αυτά που έχω μέσα μου με τον δικό μου τρόπο, με τη γραφή, όπως άλλωστε κάνω χρόνια τώρα.

Τον κοίταξα τον γιο μου στα μάτια και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Τώρα πια με πέρασε στο ύψος και οι προτιμήσεις, οι παρέες, οι αναζητήσεις του, είναι  διαφορετικές και συχνά αποκλειστικά δικές του επιλογές.

Κι έκανα μια μικρή αναδρομή στο χρόνο, όπως συχνά κάνουμε εμείς οι μανάδες που πάντα θεωρούμε τα παιδιά μας μικρά…! Και θυμήθηκα  εκείνο το πρώτο λεπτό όταν  αντίκρισα ένα μικρό κόκκινο προσωπάκι που για μένα, και ίσως για κάθε μία από όλες τις μάνες του κόσμου, ήταν το πιο όμορφο μωρό. Και θυμήθηκα, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο μπάνιο, το πρώτο του χάδι, άτσαλο, που έμοιαζε με μικρό χαστούκι, την πρώτη αγκαλιά, το βλέμμα που καρτερούσε τα δικά μου μάτια. Κι ύστερα, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα πεσίματα. Όρθιος… φώναζα, κι από τα γέλια η τούμπα έρχονταν στη στιγμή. Θυμήθηκα όλα εκείνα τα πρώτα που έφερναν δάκρυα στα μάτια μου , σαν μια ακόμα χαζομαμά, αλλά δεν με ένοιαζε , για μένα ήταν το δικό μου μωρό,που τα είχε καταφέρει.

Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια και μια μέρα θυμάμαι όταν για πρώτη φορά έφυγε με το σχολικό για τον παιδικό σταθμό, πως ένοιωσα ένα απίστευτο κενό. Μπορούσε πλέον και χωρίς εμένα …μόνος, στον απέραντο κόσμο. Και μετά ήρθε το νηπιαγωγείο, τα πρώτα γράμματα , οι πρώτοι καλοί φίλοι, οι διακρίσεις… κι εγώ καμάρωνα και ακόμα καμαρώνω με τις επιτυχίες  στα μικρά και μεγάλα κατορθώματά του. Και να τώρα πια έφηβος, στο Γυμνάσιο, μπορεί και κάνει τα πάντα χωρίς… εμένα.

Μια μέρα ….όλα θα συμβούν και στη συνέχεια. Μακάρι να είμαι εδώ , να τα ζήσω από μακριά ή από κοντά, δεν έχει σημασία, γιατί όλοι το ξέρουμε η καρδιά της μάνας συντροφεύει πάντα το παιδί της , όπου κι αν είναι , ό,τι και αν γίνει.

Μια μέρα… λοιπόν πριν φύγουν κι οι μητέρες της ζωής μου. Ναι, σήμερα νοιώθω την απέραντη επιθυμία να τους το πω, να τους δείξω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι κι εγώ , τα τόσα  σ΄αγαπώ , τα ευχαριστώ και τα συγνώμη που τους χρωστώ. Γιατί υπάρχουν στη ζωή μου για  όλα όσα έχουν κάνει για μένα  και για τα παιδιά μου… Γιατί  πάντα μου δείχνουν το δρόμο, στα εύκολα και στα δύσκολα. Και για μια στιγμή θυμήθηκα κάτι ακόμα και χαμογέλασα. Θυμήθηκα  εκείνες τις μάνες που διάλεξαν να είναι μάνες επειδή το ήθελαν οι ίδιες κι όχι επειδή είχαν την Τύχη να γεννήσουν ένα παιδί. Ναι, τούτη η γιορτή αφορά κυρίως αυτές που είναι τρεις και τέσσερεις φορές πιο  μάνες  για ένα σωρό παιδιά τούτου του πλανήτη. Που ένοιωσαν κι εκείνες τούτο το συναίσθημα και που κατάφεραν να δώσουν απλόχερα χαρά και αγάπη, σε παιδιά ορφανά, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα, παιδιά πολέμου, ατυχημάτων και παιδιά χωρισμένων γονιών. Κι είναι πολλές, κι είναι οι μάνες της καρδιάς, όπως τις λένε… Κι ένοιωσα για μια ακόμα φορά πιο δυνατή και περήφανη και πιο μάνα… και για τον άλλο μου γιο, γιατί έτσι τον νοιώθω και γιατί, Μάνα καρδιάς είναι ο  μεγαλύτερος τίτλος τιμής και αγάπης!

Κι όσο για τα παιδιά μου και τα παιδιά του κόσμου πέρα από τα πολλά ευχαριστώ μου για όλα όσα με κάνετε και νοιώθω,  θα σας πω ακόμα  πώς να μην ξεχνάτε να  τις αγκαλιάζετε τις μάνες σας, να τους λέτε λόγια όμορφα, γιατί μόνο αυτό ζητούν από σας, να τις αγαπάτε και να  μην τις παραμελείτε με τα χρόνια … Κι όλα σταματούν σε εκείνη την μοναδική παροιμία που μου λέει συχνά η δική μου μαμά: «Εκεί που είσαι ήμουνα, και εδώ που είμαι θα΄ρθεις» ή εκείνη τη φράση  από το πιο τρυφερό βιβλίο που κρατώ τούτες τις μέρες: 

 «Μια μέρα, έπειτα από πολλά χρόνια, θα έρθει η στιγμή που και τα δικά σoυ λευκά μαλλιά θα γυαλίζουν στον ήλιο. Κι όταν έρθει αυτή η μέρα, αγάπη μου, θα με θυμηθείς.»*

Χρόνια πολλά μαμά και μαμά ….πολλά και καλά ακόμα!

*Μια μέρα, Άλισον Μακ Γκι & Πίτερ Χ. Ρέινολντς, εκδόσεις Mamaya

http://zhtunteanagnostes.blogs...