Στην τάξη των Ορέων!

του Γιώργου Μηλιαρά

Τέτοια εποχή η θάλασσα μαγεύει με τη νεροδροσιά της και μπορεί να σου πάρει τα μυαλά και να ξεχάσεις τα ´Ορη… Υπάρχουν όμως και οι λεγόμενες “κοινωνικές υποχρεώσεις” που σε ξεσμηλιώνουν πότε-πότε και σε επαναφέρουν στην “τάξη” των Ορέων και την ομορφιά της Υπαίθρου…

Έτσι ξαναβρήκα,στο χθεσινό οδοιπορικό μου, τη “μόνιμα διαταραγμένη” ρομαντική μου ισορροπία…(γιατί υπάρχει κι άλλη που παραμένει αναλλοίωτη παρά τα καθημερινά βιώματα).

Εμάζωξα σε δυο-τρεις εικόνες τις κυριότερες εντυπώσεις μου και τσοι μεταγράφω στο μηχανάκι που κατάργησε το χαρτί και το μολύβι, για να δούνε κι άλλοι που θέλουν αλλά δε μπορούν να δουν, αυτά που θεωρούνε οι Ορέοι…

Το παλιό λιοτρίβι, δεν μπορεί πια να ανταγωνισθεί τις σύγχρονες μηχανές . Εγκαταλείφθηκε στο έλεος του χρόνου που το ροκανίζει παρά τις σιδερένιες αντοχές του, με σκοπό να το εξαφανίσει κάποια στιγμή… Μόνο η θέληση και το χέρι ανθρώπου μπορεί να του δώσει έστω τη μουσειακή του αξία, όποτε γίνει δυνατό αυτό, για να θυμίζει στους νεότερους την αγροτική ιστορία μας  και πολλά άλλα …

 Ο παλιός σκουπιδότοπος ( ΧΑΔΑ) του Λασιθίου, έγινε μελισσόκηπος!!! Ενθουσιάστηκα που το είδα. Κάποτε ήταν εικόνα ντροπής και γκρίνιας μας με τον τότε δήμαρχο Βιάννου Μανόλη Κλαδάκη, γιατί ως “λεκάνη απορροής των βρόχινων νερών εμόλυνε τον υδροφόρο ορίζοντα της κατάντη κοιλάδας της Εμπάρου…” -Να το αποκαταστήσουμε Μανώλη…συμφωνήσαμε… 

Ο ΕΣΔΑΚ, ο Δήμος Οροπεδίου Λασιθίου και η ανάγκη σεβασμού στο περιβάλλον άλλαξαν την εικόνα στο σημείο εκείνο. Σήμερα καμάρωσα για την τότε πρωτοβουλία μας, αλά και για το μερακλίκι του μελισσοτρόφου που παρέταξε σε φάλαγγα ( χάρμα ιδέσθαι !) τις κυψέλες του…

Το Θυμάρι και τα Ορέα λουλούδια συνεχίζουν να ομορφαίνουν τα Όρη και να δίδουν δουλειά στις ακούραστες μέλισσες … 

Και παρακάτω στο Λασιθιώτικο κάμπο, η φύση από μόνη κάνει προσπάθεια να κρύψει την ανθρώπινη εγκατάλειψη στη μηχανή που κάποτε ήταν το δεξί του χέρι στη καλλιέργεια … Τον ανεμόμυλο ! Η εξέλιξη των σύγχρονων συστημάτων ποτίσματος ( άντλησης, άρδευσης κλπ), χτύπησε αναπόφευκτα κι εδώ, μόνο που εδώ η ζημιά στην εμβληματική εικόνα του τόπου είναι μεγάλη και δύσκολα ανατάξιμη… ( Υπάρχει μια κάποια ρεαλιστική λύση νομίζω , αλλά θα την προτείνουμε και δημόσια σε επόμενη δημοσίευση).