Της Ελένης Μπετεινάκη
Όχι, δεν μπήκε καθόλου καλά ο μήνας…
Δεν κρατούσε χρώματα στο έμπα του ούτε ο Μάρτης, ούτε η Άνοιξη, ούτε η Χρωματούσα…
Ο Μάγος Αταίριαστος διαφέντευε χθες το βράδυ κι έστειλε το μαύρο του να σκεπάσει τα πάντα.
Δεν ήξερα όταν έφτιαχνα το κείμενό μου για να καλοδεχτούμε τον μήνα που θα ξημέρωνε πως δεν θα ΄χε πουθενά χρώμα η μέρα…
Και τώρα που ξέρω δεν μπορώ να διαχειριστώ το συναίσθημα μου. Φαντάζομαι κανείς μας δεν μπορεί.
Δεν χωράει στο μυαλό ούτε σαν σκέψη αυτό που συνέβη…
Κι έρχονται συνεχώς εικόνες υπαρκτές κι άλλες που φανταζόμαστε όλοι…
Τόσο νέα παιδιά, τόσοι άνθρωποι, άδικα…
Λάθος Ανθρώπινο, μια τραγωδία… Και τώρα τι;
Όσο και όσοι κι αν πληρώσουν τα λάθη τους, οι άνθρωποι χάθηκαν!
Ακούμε όλοι λέξεις, λέμε λέξεις όμως δεν μπορεί κανείς να νιώσει αυτές τις μάνες, τους πατεράδες, τους ανθρώπους που σήμερα χωρίς λόγο απλά, χάθηκαν.
Κανένα λευκό κουβάρι δεν αστροφωτίστηκε χθες. Μαύρες και κόκκινες ήταν οι κλωστές, αίμα και θάνατο μύριζαν…
Και σήμερα όλοι μουδιασμένοι. Τα δευτερόλεπτα που συνειδητοποιείς πως σε αυτό το τραίνο θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί, αλλά δεν ήταν…
Κι όμως δικά μας παιδιά ήταν όλα… ΟΛΑ!
Και όλοι σήμερα έχουμε ματωμένες ψυχές, και δάκρυα για το ασύλληπτο, το απίστευτο το πιο αποτρόπαιο έγκλημα.
Παγώσαμε όλοι σήμερα…
Κι ας έκαιγε ο ήλιος…
Τώρα μόνο σιωπή στον βαρύ πόνο…
Δεν αντέχεται, ούτε σαν σκέψη το καμένο ρούχο από το παιδί σου…
Το κινητό που καλεί και δεν το σηκώνει κανείς…
Το να μην μπορείς να αναγνωρίσεις…
Σςςς …. να ακούσουμε τις φωτεινές ψυχές!
