"Συγκλονίζει ο χαμός του 2χρονου αγοριού", "τραγωδία στην άσφαλτο" και άλλα κλισέ που ο δημοσιογραφικός λόγος "επιτάσσει". Κάπου ανάμεσα στην κακή τύχη, την κακή στιγμή, τον κακό (μας) καιρό, χάνουμε την ουσία - ίσως και τη λογική.
Ο Νικόλας από το τροχαίο στη Λυγαριά δεν πρόλαβε να πάει στο σχολείο, δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να μάθει να κολυμπάει, να διαβάζει, δεν πρόλαβε να γεμίσει το ψυγείο με ζωγραφιές του, να "πνίξει" τους γονείς του με φιλιά και αγκαλιές. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον κόσμο και πρόωρα και βίαια έφυγε από αυτόν.
Πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για την "κακή στιγμή" και πράγματι... το όχημα με τις δύο γυναίκες και το μωρό βρέθηκε "στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα". Τί θα ήταν διαφορετικό όμως, αν ο δρόμος ήταν καλύτερος, αν υπήρχε στηθαίο, αν το μωρό βρισκόταν δεμένο σε παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου, αν η οδήγηση ήταν προσαρμοσμένη στις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν... αν... αν... αν...
Τα "αν" είναι πολλά. Είναι όμως και μάταια, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Όμως είναι άξιο απορίας, το πως ... περιμένοντας τον περιβόητο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, συνεχίζουμε να παίζουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα σε ένα οδικό δίκτυο, που κάθε άλλο παρά ιδανικό είναι, με οδηγικές συνήθειες που μακράν απέχουν από την αμυντική οδήγηση, με προληπτικά μέτρα που ακόμη δεν λαμβάνονται για την προστασία των επιβαινόντων στα οχήματα.
Δύο ακόμη νεκροί στην άσφαλτο, πολυάριθμες όμως ευθύνες από πολλές πλευρές... Σήμερα πενθούμε για το 21 μηνών μωρό, πριν από λίγες ημέρες για τη γιαγιά του. Αύριο;
Y.Γ. Διάβασα την ανάρτηση του Γιάννη Λιονάκη και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μοιάζουμε όλοι να έχουμε αποδεχτεί τη "μοίρα" μας. Κι όμως δεν είναι τύχη, δεν είναι μοίρα, είναι ευθύνες συγκεκριμένες και απτές.
Δείτε επίσης:
"Αυλαία" στη διπλή τραγωδία - "Έφυγε" ο 2χρονος Νικόλας
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
