Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Ήρθε η … Δευτέρα Παρουσία; Ο κορωναϊός κατασκευάστηκε σε εργαστήριο από την κινεζική κυβέρνηση ή σε κάποια στρατιωτική βάση ως βιολογικό όπλο; «Θα πεθάνουμε όλοι!!!!» όπως προειδοποιεί ο εθνικός «μακελάρης» Στέφανος Χίος.
Υπάρχει σωσμός; Και αν υπάρχει βιολογικός σωσμός, τι θα γίνει με την σωτηρία της ψυχής; Ο Αμβρόσιος με το ψεκαστηράκι του τι λέει; Να χειροκροτήσω ως ήρωες αυτούς (γιατρούς- νοσηλευτές) που μέχρι χθες κατηγορούνταν σαν χαραμοφάηδες; (μην ρωτάς γιατί: έτσι είμαστε εμείς οι ¨Έλληνες, σκοτωνόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε…).
Να βγω στο μπαλκόνι να ψάλλω τον εθνικό ύμνο ή να τσιφτετελιαστώ με Λένα Ζευγαρά; Αντισηπτικό θα βρω ή να παίξω τζόκερ; Η ρακή σκοτώνει τον Covid-19; Και αν δεν σκοτώνει τον «κόβιντ», μήπως σκοτώνει τη μ@λ@κί@;
Πότε θα βάψω τη ρίζα; Πότε θα κάνω πρόβα νυφικού; Πότε θα γίνω μάνα; Σε ποιο κορωναϊσμένο κόσμο θα φέρω το παιδί μου;
Στα χρόνια της πανδημίας πώς ερωτευόμαστε, πώς φλερτάρουμε, πώς μαλώνουμε, πώς γελάμε, πώς πεθαίνουμε, πώς ζούμε… Μένουμε …σπίτι, Μένουμε …κάγκελο. Κοντράρονται ο θάνατος με τη ζωή, η ψυχραιμία με τον πανικό, η λογική με τον παραλογισμό. Γίναμε όλοι ειδικοί, πιο …ειδικοί και από τους ειδικούς.
Σκέφτομαι τους αγαπημένους μας, τους συνανθρώπους μας, όλους εκείνους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και ζουν τον εφιάλτη της μετάδοσης. Εκείνους που πρέπει να συνεχίσουν να πηγαίνουν στα νοσοκομεία για χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, αιμοκάθαρση…
Τη κυρία Α. με το βαρύ αναπνευστικό πρόβλημα και το διαβήτη, τη Χ. που σε λίγες ημέρες ολοκληρώνει τη θεραπεία της για τον καρκίνο του μαστού και είναι κάπως αδύναμη, τη Λ. που δεν πρόλαβε να χαρεί την πρώτη νίκη του μονάκριβου γιου της απέναντι στο τέρας της λευχαιμίας και καλείται τώρα να πολεμήσει έναν ακόμα πιο ύπουλο εχθρό.
«Αυτό συμβαίνει μόλις τώρα στο Λονδίνο. Ο Ιησούς εμφανίζεται στον Ουρανό. Ο Θεός υπάρχει, ο Θεός είναι μεγάλος. Κοινοποιήστε το» έγραφε το μήνυμα που έλαβα στο inbox με μία φωτογραφία που δείχνει τα σύννεφα να έχουν σχηματίσει τη μορφή του Χριστού.
Είπαμε: Μένουμε …κάγκελο! Και δεν το λέω με διάθεση ειρωνείας απέναντι στην πίστη και σε όσους πιστεύουν. Ίσα-ίσα, πιστεύω ότι είναι θαυμάσιο να πιστεύεις. Σε κάνει πιο αισιόδοξο γιατί μέσα σου πάντα φέγγει η ελπίδα της μεταθανάτιας ζωής. Απλά δεν αντέχω τις υπερβολές, τις γραφικότητες.
Ο Covid-19 ήρθε να μας πάρει και να μας σηκώσει. Ήρθε να αλλάξει δραματικά τις ζωές μας. Ήρθε όμως και να μας δώσει σπουδαία μαθήματα ζωής, ακόμα και για απλά, καθημερινά, τα οποία προσπερνάμε ως δεδομένα.
Πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Πόσο καλά γνωρίζουμε τους ανθρώπους της ζωής μας; Μας αντέχουν; Τους αντέχουμε; Ο κορωνοϊός μας ωθεί στην ενδοσκόπηση και ό,τι απομείνει…
Ναι, φυσικά φοβάμαι για τους δικούς μου, για την ανθρωπότητα, την ανθρωποφαγία… Και αν ένα πράμα με έχει “ισοπεδώσει” περισσότερο, είναι οι μαρτυρίες γιατρών να περιγράφουν τις τελευταίες στιγμές ετοιμοθάνατων.
«Ξέρεις τι είναι το πιο δύσκολο; Οι ασθενείς που πεθαίνουν μόνοι τους και ακούς να ζητούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να τους αποχαιρετίσουν».
Σε ποιόν αξίζει τέτοιο τέλος;
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
