Του Δημήτρη Καρατζάνη
Το 1967 ήταν μια πολλή ταραγμένη χρονιά για τη χώρα . Τα ''επεισόδια'' διαδέχονταν το ένα το άλλο με τέτοια ταχύτητα που δεν προλάβαινες να πεις το ''δόξα σοι ο Θεός'' κι έσπευδες στο ''βόηθα Παναγιά''
Ήταν περίπου τέτοιες μέρες, που ''έπεσε'' η κυβέρνηση Στεφανόπουλου ,την οποία με πολύ κόπο είχαν ''χτίσει''οι Αμερικανοί και το Παλάτι και τη διαδέχτηκε -με τη συγκατάθεση και του Γ.Παπανδρέου- η κυβέρνηση Παρασκευοπούλου, που είχε το χαρακτήρα ''υπηρεσιακής΄',μια και όφειλε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές .
Κι αυτή όμως δεν μακροημέρευσε ,γιατί κατέρρευσε αρχές Απριλίου και τη θέση της πήρε η κυβέρνηση Κανελλόπουλου, που προκήρυξε εκλογές για τις 28 του Μαη.
Εκλογές βέβαια που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, γιατί μεσολάβησε το κίνημα των Συνταγματαρχών, την 21η Απριλίου, που σταμάτησε όλες τις πολιτικές εξελίξεις .
Τα προβλήματα όμως δεν περιορίζονταν μόνο στο εσωτερικό της χώρας .Και στο εξωτερικό και ιδίως στις σχέσεις με την Τουρκία, η κατάσταση ήταν κάθε άλλο παρά... ρόδινη. Ιδιαίτερα μετά την παταγώδη αποτυχία της συνάντησης Παπαδόπουλου - Ντεμιρέλ για το Κυπριακό στην Κεσάνη το Σεπτέμβριο, τη σύλληψη στην Κύπρο του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντεκτάς- προσπάθησε να μπει κρυφά στο νησί - και τη σκληρή ''απάντηση'' που έδωσε η Εθνοφρουρά στους Τούρκους ,όταν επιχείρησαν να μπλοκάρουν την κύρια οδό Λευκωσίας-Λεμεσού στο ύψος της Κοφίνου.
Οι ραγδαίες αυτές εξελίξεις έφεραν τον πόλεμο στο κατώφλι -κυριολεκτικά-των δύο χωρών, που τελικά αποφεύχθηκε , όταν η Ελληνική πλευρά αποδέχτηκε την απομάκρυνση από την Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας .Μιας πανίσχυρης δύναμης 13 χιλιάδων περίπου ανδρών ,που είχε μεταφερθεί στη μεγαλόνησο μυστικά από τον Γ. Παπανδρέου ,μετα από τα γεγονότα του 64 και που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της άμυνας της μεγαλονήσου.
Όλο αυτό το διάστημα, της σχεδόν ''θερμής'' αντιπαράθεσης που είχε ξεκινήσει από τις αρχές Νοεμβρίου και εκτονώθηκε παραμονές Πρωτοχρονιάς , οι Μονάδες είχαν εγκαταλείψει τα στρατόπεδα τους και είχαν μετακινηθεί στους ''χώρους διασποράς'' ,όπου βρίσκονταν σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα .
.Εγώ ,νεαρός υπολοχαγός τότε, υπηρετούσα στην ΕΛΔΥΚ,και επί 50 και πάνω μέρες, βρισκόμασταν στο ύπαιθρο , σε συνθήκες εκστρατείας.
Γι αυτό όταν ,παραμονές πρωτοχρονιάς ,με τη μείωση της έντασης ανακοινώθηκε η επιστροφή της Μονάδας στο στρατόπεδο, επικράτησε ενθουσιασμός .
Αυτός έφθασε μάλιστα στο κατακόρυφο, όταν το πρωί της 31η του Δεκέμβρη ,έγινε γνωστό ότι η επιφυλακή θα περιοριζόταν στο 50% της δύναμης και θα υπήρχε και ''έξοδος'' στην πόλη.
Ήμουν από τους... τυχερούς που θα έβγαιναν στη Λευκωσία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς .Έφυγα λοιπόν νωρίς το μεσημέρι από το στρατόπεδο και μετά από 50 τόσες μέρες, αποκατέστησα επαφή με τον... πολιτισμό ,Το ζεστό μπάνιο και το καλομαγειρεμένο φαγητό κυρίως, απολαύσεις που είχαμε σχεδόν λησμονήσει. Ταυτόχρονα έγιναν και οι σχετικές συννενοήσεις για τη βραδυνή έξοδο .
Έτσι, νωρίς το βράδυ, πέρασε από το σπίτι μια χαρούμενη παρέα νεαρών Κυπρίων ,αγοριών και κοριτσιών ,που με πήρε μαζί της για την Κυρήνεια ,όπου ήταν ο προορισμός της βραδιάς.
Δεν ξέρω αν ήταν η καλή παρέα, ο αέρας των 25 χρόνων ή οι μακριές ''άνυδρες''μέρες που είχαν προηγηθεί. Η αλήθεια είναι πάντως, πως περάσαμε μια τόσο εκπληκτική βραδιά στο γραφικό λιμανάκι της Κυρήνειας, απέναντι ακριβώς από το μεσαιωνικό κάστρο που μού θύμιζε τον ''δικό'' μας τον Κούλε, που δεν καταλάβαμε καθόλου, πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος
Με έκπληξη συνειδητοποίησα κάποια στιγμή, ότι οι ώρες είχαν γίνει πια ...μικρές και έπρεπε να ''του δίνομε''.
Το πρωί βλέπεις έπρεπε ν' αναλάβω υπηρεσία ,αντικαθιστώντας το συνάδελφο, που είχε μείνει μέσα το προηγούμενο βράδυ και που,βέβαια, θα περίμενε τον ερχομό μου ''πως και πως''
.Αποχαιρετήσαμε λοιπόν, με κρύα καρδιά ειν αλήθεια, την Κυρήνεια και ξεκινήσαμε για Λευκωσία ,την ώρα που είχε αρχίσει να χαράζει Ο οδηγός μ άφησε μπροστά στο σπίτι μου και συνέχισε την ''κατ οίκον'' διανομή των υπολοίπων, που σχεδόν κοιμότανε ο ένας πάνω στον άλλο.
Μόλις είχε απομακρυνθεί η παρέα, όταν, φθάνοντας μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει το παλτό μου στο αυτοκίνητο και μαζί του το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου, στις τσέπες του
Βλαστήμησα μέσα μου την ''γκαντεμιά'' μου, που πήγαινε να μου χαλάσει την όμορφη βραδιά ,αλλά γρήγορα βρήκα τη λύση .Θα έσπαζα το παράθυρο της κουζίνας στο πίσω μέρος του σπιτιού-ήταν μονοκατοικία- και θα έμπαινα από κει σκαρφαλώνοντας ,επειδή ήταν και κάπως υπερυψωμένο.
Το σχέδιο εκτελέστηκε άμεσα, επιτυχώς και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εγκατέλειψα το σπίτι. Τη στιγμή όμως που προσγειωνόμουν στο έδαφος ,βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μ ένα Κύπριο αστυνομικό ,που με κοίταζε βλοσυρά ,ενώ με σημάδευε με ένα 38άρι.
''Κάναμε καλή μπάζα απόψε'';με ειρωνεύτηκε.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ποιος ήμουν και γιατί είχα ενεργήσει έτσι, αλλά δεν άκουγε τίποτα .Με σκαιή συμπεριφορά με έβαλε σ ένα Land rover σταθμευμένο λίγο πιο πέρα και με οδήγησε στο τμήμα. Χρειάστηκαν περίπου δυο ώρες και επανειλημμένα τηλεφωνήματα στην ΕΛΔΥΚ, για να εξακριβωθεί η ταυτότητα του ''διαρρήκτη'' και να αφεθεί τελικά ελεύθερος .
Εξυπακούεται βέβαια, ότι άκουσα τον σχετικό εξάψαλμό από τον διοικητή μου ''διότι με την επιπολαιότητα μου εξέθεσα την υπηρεσία''!
Το πιο ωραίο όμως ήταν άλλο ,που το έμαθα πολύ αργότερα. Ο ''αυστηρός'' αστυνομικός που με ''συνέλαβε'' ήταν ο αδελφός της κοπελιάς, που συνόδευα κείνο το βράδυ .
Τυχαίο, καψώνι, εκφοβισμός; δεν κατάφερα να διευκρινίσω ποτέ...
