Πόσους νεκρούς αντέχει μια κοινωνία;

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Όσοι έχετε 4-5 δεκαετίες τουλάχιστον στην πλάτη σας θα θυμάστε το ένδοξο 1987, που η εθνική του μπάσκετ κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μεγάλες στιγμές με τον Γκάλη , τον Γιαννάκη και τα άλλα τα παιδιά.  να χύνουν ποτάμια ιδρώτα για να φέρουν στην Ελλάδα το πρώτο μεγάλο μετάλλιο, την κορυφαία διάκριση μέχρι τότε σε διεθνή διοργάνωση ομαδικού αθλήματος.

Μόνο που ο ιδρώτας δεν ήταν απλώς …αγωνιστικός. Είχε να κάνει και με ένα από τους χειρότερους καύσωνες του αιώνα, που χτύπησε την Ελλάδα από την Αφρική, όπως συνήθως συμβαίνει με τις υψηλές θερμοκρασίες που δέχεται η χώρα μας. Σκόνη, λάβρα και νότος από τη Σαχάρα ταλαιπώρησαν την χώρα επί μέρες και άφησαν πίσω τους ένα τραγικό απολογισμό! Επισήμως είχαμε περί τους 1500 νεκρούς, αλλά οι τελικές αναφορές ανέβασαν αυτό το νούμερο στους 4000!

Ο μετεωρολόγος Δ. Ζιακόπουλος στο βιβλίο του «Καιρός: Ο Γιος της Γης και του Ήλιου», τόμος ΙΙ «η πρόγνωση» ανέφερε: «Τον Ιούλιο του 1987, ο φονικότερος στην ιστορία της χώρας καύσωνας σκότωσε περίπου 4.000 ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ηλικιωμένοι και έμεναν στα δυτικά προάστια της Αθήνας», γράφει ο κ. Ζιακόπουλος.

Απίστευτος αριθμός θυμάτων για μια χώρα που είχε αρχίσει μεν να εκσυγχρονίζεται, αλλά φυσικά δεν διέθετε υποδομές, σχέδια, κλιματισμό. Δεν ήταν ακόμη έτοιμη να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο κύμα υψηλών θερμοκρασιών. Οι περισσότεροι που έχασαν τη ζωή τους από τον φονικό εκείνο καύσωνα ήταν ηλικιωμένοι, ευπαθείς ομάδες, άνθρωποι που είχαν γενικότερα προβλήματα υγείας.

«Ο μεγάλης διάρκειας καύσωνας του 1987 βρήκε χώρα ανοχύρωτη. Κλιματιστικά δεν υπήρχαν ούτε στους θαλάμους των νοσοκομείων. Οι ανεμιστήρες, που σε αρκετά διαμερίσματα έλειπαν και αυτοί, βοηθούσαν κάπως την κατάσταση, αλλά δεν έλυναν το πρόβλημα. Πέρα από αυτό, ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό του πληθυσμού αγνοούσε τα βασικά μέτρα προφύλαξης από τις υψηλές θερμοκρασίες»…

Δείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές με το σήμερα. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει σήμερα με τον ιό, την πανδημία που ενέσκηψε (και) στη χώρα μας. Δεν ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την φονική επέλασή του ,δεν είχαμε ΜΕΘ, το σύστημα υγείας έμοιαζε ανίσχυρο. Και κλειστήκαμε στα σπίτια για να μην έχουμε τραγωδίες τύπου Βόρειας Ιταλίας. Η πρώτη φάση πέτυχε , εάν θα τα καταφέρουμε και μέχρι τέλους θα δείξει τις επόμενες εβδομάδες.

Στέκομαι όμως στα θλιβερά αυτά νούμερα. Με τους νεκρούς. 4000  άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τότε! Κριτική υπήρξε, αντιδράσεις είχαμε, αλλά κανενός το αυτί…δεν ίδρωσε. Θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό, μια φυσική καταστροφή, κάτι που δεν μπορούσε να ελεγχθεί.

Μπορείτε να το φανταστείτε σήμερα ; Θα γινόταν κάτι αντίστοιχο; Πώς το άντεξε η ελληνική κοινωνία; Πώς δεν…έπεσαν κεφάλια, κυβερνήσεις; Τι ήταν αυτό που διαφοροποίησε τα κοινωνικά αντανακλαστικά τότε και τώρα; Προφανώς η αλλαγή του τρόπου ζωής, ο δυτικός πολιτισμός, το κοντινό πλάνο που κάνουμε πολίτες και μέσα ενημέρωσης στον καθένα που μπορεί να υποφέρει.

Αυτό είναι και το θετικό που κρατάμε. Μόλις 33 χρόνια πέρασαν και η κοινότητά μας μοιάζει να έγινε πλέον πιο αλληλέγγυα, η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα, έγινε πιο ακριβή για τον καθένα μας, για το ίδιο το κράτος, δεν συγχωρούνται τέτοια λάθη. Ακόμη και οι σχεδόν 150 νεκροί σε μια χώρα που τα πήγε πολύ καλά στην αντιμετώπιση της πανδημίας, θεωρούνται πια…πολλοί. Πόσο μάλλον εάν είχαμε 3-4 χιλιάδες ήδη! Δεν ισχύει πια το «ζωή χωρίς τραγωδία δεν αξίζει στον άνθρωπο.». Μπορούμε και χωρίς αυτές τις τραγωδίες.