Πώς θα βγει ο παράς στο Μεϊντάνι;

Του Κώστα Α. Μπογδανίδη

Πιο κοντά από σήμερα, λοιπόν, στην καθημερινότητα που ξέραμε προ Κορωναϊού. Ανοίγουν τα πιο πολλά καταστήματα, ξεκινούν εν μέρει τα Σχολεία, σιγά σιγά πάμε προς την πλήρη χαλάρωση των μέτρων για τις μετακινήσεις, σκεφτόμαστε την εστίαση και τη διασκέδαση. Και φυσικά προβληματίζει όλο τον κόσμο το πρώτιστο για την Ελλάδα (και την Κρήτη), το μεγάλο αγκάθι του τουρισμού για το οποίο υπάρχει αχτίδα φωτός και ελπίδας- δείτε και τα 5σελιδα επικά αφιερώματα της Bild ,που ξαφνικά ερωτεύτηκε την χώρα μας!

Με την αγωνία του υγειονομικού ζητήματος να βρίσκεται στην κορύφωσή της διότι βγαίνουμε από την καραντίνα τόσων εβδομάδων με…ορμή και οργή. Τόση ορμή γιατί ο εγκλεισμός με όσα συνεπάγεται ούτε αντέχεται , ούτε μπορεί να συνεχιστεί. Τόση οργή από κόσμο που δεν πιστεύει τι και γιατί μας συνέβη όλο αυτό ,που αρκετά ετερόκλητα σχήματα από ψεκασμένους, συνωμοσιολόγους και δήθεν υπερασπιστές της δημοκρατίας (στην οποία δεν πιστεύουν!) έχουν ξεκινήσει επαναστατικές ασκήσεις με σκοπό να δείξουν ότι έχουν ρόλο και λόγο για την επόμενη μέρα.

Ανοίξαμε λοιπόν και σας περιμένουμε! Αλλά ποιους ; Με τι διάθεση; Με τι παράδες; Αυτή η επόμενη μέρα είναι η πιο δύσκολη. Γιατί η μεν υγειονομική κρίση δεν έχει λήξει, η δε οικονομική τώρα αρχίζει! Και είναι κάτι παραπάνω από προφανές και για μας τους αδαείς περί τα οικονομικά ότι αυτή η επερχόμενη λαίλαπα στην «αγορά» μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει το ζήτημα της δημόσιας Υγείας, αλλά και να το καταστρέψει παρά τις προσπάθειες όλων να το υπερασπιστούμε (με την καραντίνα).

Και τα μεν μέτρα που αφορούν την πανδημία θα κριθούν σε βάθος χρόνου, τι και πως το κάναμε, γιατί κλειστήκαμε μέσα και τι κέρδος είχαμε τελικά. Ωστόσο, η οικονομία δεν περιμένει...

 Τα πράγματα είναι δύσκολα και οι πολιτικοί που πιάστηκαν αδιάβαστοι και ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν την επέλαση ενός ιού τώρα ξέρουν ότι είναι έτοιμοι να διαβούν τον Ρουβίκωνα, να πάρουν αποφάσεις. Οι ηγέτες όλου του κόσμου ,ακόμη και ο δικός μας πρωθυπουργός , θα βρεθούν το επόμενο διάστημα στη μέγγενη ενός σύνθετου προβλήματος με αιχμή το ζωντάνεμα μιας οικονομίας που μπαίνει με κακή πρόγνωση στην εντατική και από την οποία δεν θα είναι εύκολο να βγει.

Να μην έχει αυταπάτες και ο πρωθυπουργός μας λοιπόν. Ο Βενιζέλος το 1920 έχασε τις εκλογές. Κανείς δεν θυμήθηκε να του πιστώσει ότι είχε κάνει την Ελλάδα μεγάλη, «των δυο ηπείρων και των 5 θαλασσών». Ο Τσώρτσιλ έχασε τις εκλογές το 1945. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι…έσωσε τον κόσμο από τη μανία του Χίτλερ. Ο Ντε Γκωλ έχασε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα και αναγκάστηκε να πάει σπίτι του. Κανείς δεν τον τίμησε επειδή κάποτε έσωσε την τιμή της Γαλλίας.

 Ο Μητσοτάκης προδήλως δεν είναι Βενιζέλος, δεν είναι Τσώρτσιλ, δεν είναι Ντε Γκωλ- μην είμαστε και ιερόσυλοι. Αλλά ξέρει ότι σε λίγο καιρό κανείς δεν θα θυμάται ότι μας …έσωσε από τον ιό ή ότι κράτησε ασφαλή τα σύνορα της χώρας.

Όλα θα κριθούν στα…μπικικίνια, στον παρά που έλεγε ο Παπαδιαμάντης:

«Σ’ αυτή την εποχή που βρεθήκαμε, να σε χαρώ … Μεγάλο κεσάτι, μεγάλη δυστυχία στον κόσμο! … Ο παράς, δεν ξέρω πού πάει και χώνεται, και δε βγαίνει στο μεϊντάνι». Κι αν δεν υπάρχει παράς κανένας πολιτικός δεν θα μπορέσει να κυκλοφορήσει στο Μεϊντάνι.

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος