Πολιτική του βούρκου

Του Κώστα Φασουλάκη

Περιφερειακού Συμβούλου

Εντεταλμένου Πολιτισμού

Ο Ρόναλντ Ρήγκαν είχε πει κάποτε πως η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα και μάλιστα δε διαφέρει πολύ από το πρώτο. Είμαι βέβαιος ότι οι σημερινοί κυβερνώντες την πατρίδα μας ασπάζονται την παραπάνω άποψη στο μέγιστο βαθμό.  

Η πολιτική, ως άσκηση πάνω στη λογική ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είναι βαθιά ριζωμένη αντίληψη στους κάθε λογής λαϊκιστές ολόκληρου του πολιτικού φάσματος.  

Όσο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκεται όλο και περισσότερο στα σχοινιά, τόσο εντείνει τη λάσπη της προς όλο το πολιτικό σύστημα. Όταν το ψέμα αποκαλύπτεται και δε δίνει πλέον πόντους πρέπει να σπιλωθούν οι άλλοι. Αυτού του είδους η πολιτική είναι επικίνδυνη, όχι μόνο γιατί σπιλώνει άδικα πρόσωπα και κόμματα, αλλά γιατί δημιουργεί μια πεποίθηση πως όλα επιτρέπονται και όλα είναι στο παιχνίδι.  

Η τακτική αυτή βέβαια είναι η φυσική συνέχεια της λάσπης που κατά κόρον έριξαν οι σημερινοί κυβερνώντας ως αντιπολίτευση από τα έδρανα της βουλής και τις πλατείες των "αγανακτισμένων", κατά του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.  

H υπόθεση NOVARTIS αποδεικνύει για ακόμα μία φορά τη θέληση της κυβέρνησης να παρέμβει στο έργο της δικαιοσύνης. Δεν είναι θα μου πείτε η πρώτη φορά. Ναι αλλά ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση και ύστερα αυτό δε συνέβη με αυτή την έκταση και ένταση. Ειδικότερα σε υποθέσεις που φέρεται να εμπλέκονται οι πιο "μισητοί" πολέμιοι της κυβέρνησης, η κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο προσεκτική.  

Το παράδοξο και συνάμα πολύ ανησυχητικό είναι πως ένα σημαντικό μέρος των ελλήνων πολιτών η επιδοκιμάζει τέτοιες πρακτικές ή μένει παγερά αδιάφορο σε ότι γενικότερα συμβαίνει στη χώρα ή το ακόμα πιο ανησυχητικό δεν αντιλαμβάνεται το προφανές. Όταν βέβαια υφίσταται ένα 30% των ελλήνων που θεωρεί πως μας ψεκάζουν δεν υπάρχουν και πολλές προσδοκίες αντίδρασης στις πρακτικές του πολιτικού βούρκου.  

Ουδείς αναμάρτητος, αλλά και κανένας ίδιος με τον άλλο. Αυτό είναι θέσφατο και στη ζωή και φυσικά στην πολιτική. Μόνο που τα σημαντικά παραδείγματα που μένουν, είναι τα παραδείγματα ήθους και αξιοπρέπειας και αυτά είναι που διδάσκουν.  

Θεωρώ, και πιστεύω πως οι πλειονότητα των ελλήνων το ασπάζεται, πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Η πολιτική είναι σκληρή, δημιουργεί συγκρούσεις, όμως πρέπει να κρατά πάντα ένα επίπεδο που θα λειτουργεί παιδευτικά για την κοινωνία.   

Το μεγαλείο άλλωστε της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη και όχι η δαιμονοποίησή της. Λογικές του ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον της πατρίδας είναι αντιδημοκρατικές και διχαστικές και επικίνδυνες

Και εν τέλει η χώρα δε βγει στο ξέφωτο ούτε με το διχασμό,ούτε με εμφυλιοπολεμικές κραυγές, ούτε με το ψέμα, ούτε με τη συκοφαντία, αλλά με σοβαρότητα και μεταρρυθμίσεις.