Παιχνίδια του Αίολου

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Πρωί -πρωί χθές, μπαίνοντας- όπως μούχει γίνει συνήθεια πια- στις ηλεκτρονικές στήλες του cretalive, το μάτι μου έπεσε σε μια είδηση που τράβηξε αμέσως -θα εξηγήσω παρακάτω γιατί- την προσοχή μου.''Το πλοίο ''Αζόρες Εξπρές''που εκτελεί το δρομολόγιο Αλεξανδρούπολη -Σαμοθράκη δεν μπόρεσε να δέσει λόγω ανέμων στο λιμάνι της Σαμοθράκης'' ,έλεγε η είδηση ''κι επέστρεψε (ξημερώματα) στην Αλεξανδρούπολη μαζί με τους 654 επιβάτες και τα 150 περίπου οχήματα που μετέφερε .Το επόμενο δρομολόγιο του πλοίου που ήταν για τις 9 το πρωί ,ανακοινώθηκε ότι δεν θα εκτελεστεί ,ενώ παραμένει ανοικτή και η εκτέλεση του μεθεπόμενου δρομολογίου που είναι για το απόγευμα''.Έχοντας υπηρετήσει για δυόμισυ σχεδόν χρόνια σ αυτό το ακραίο βορειοανατολικό σύνορο του Ελληνισμού,τη Σαμοθράκη , εκεί περί τα μέσα της δεκαετίας του 70 , μια εποχή ακραίας έντασης δηλαδή με τον εξ ανατολών ταραχοποιό γείτονα ,το μυαλό μου έκανε, αμέσως μόλις διάβασε την είδηση έναν ... πήδο, μισού περίπου αιώνα προς τα πίσω , θυμίζοντας μου ένα προσωπικό περιστατικό που βίωσα εκεί και που, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει ,εξακολουθεί να παραμένει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου.

Ήταν τέτοιες μέρες,παραμονές της Παναγίας του 197...και ετοιμαζόμουν να κατέβω στην Αθήνα για να βαφτίσω το πρώτο παιδί αγαπητού συναδέλφου και συμμαθητή με τον οποίο μας συνέδεε στενή φιλία απ τα θρανία της Σχολής Εκείνος υπηρετούσε στην Αθήνα .η βάφτιση όμως θα γινόταν στην Παναγία της Τήνου όπου ήταν ''ταμένο''το παιδί .

Για την εποχή που μιλούμε το καραβάκι που εκτελούσε το δρομολόγιο Αλεξανδρούπολη - Σαμοθράκη ήταν ένας ...σκυλοπνίχτης ,όπως έλεγαν οι ντόπιοι που δεν είχε την παραμικρή σχέση , σε άνεση , χωρητικότητα ,αλλά και αντοχή σε δύσκολους καιρούς με τα σημερινά πλοία της γραμμής,που, τότε, ούτε καν μπορούσαμε να ονειρευτούμε

Επειδή δε κάπου εκεί ,στο βορειανατολικό Αιγαίο είναι η έξοδος των ''στενών,όπου -φαίνεται - ότι κατοικοεδρεύει ''ο Αίολος με πάντα ανοιχτό το ασκί του ,οι αναβολές των δρομολογίων ή και η ματαίωση τους ακόμα και το κατακαλόκαιρο δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστες..

Τη χρονιά για την οποία γίνεται λόγος, η μέρα της Παναγίας έπεφτε Δευτέρα.Είχα υπολογίσει λοιπόν να φύγω Παρασκευή απόγευμα από Σαμοθράκη να φθάσω Αλεξανδρούπολη βραδάκι, να φύγω την επομένη το πρωί με το αεροπλάνο για την Αθήνα και την άλλη μέρα, Κυριακή πρωί, να πάρω το καράβι για την Τήνο ,όπου το απόγευμα της επομένης θα γινόταν η βάφτιση...Οι γονείς του παιδιού θα βρίσκονταν στην Τήνο από το Σάββατο για να ρυθμίσουν τις λεπτομέρειες του μυστηρίου ,του τραπεζιού που θα ακολουθούσε ,κλπ. Όλα δηλαδή σχεδιασμένα στην εντέλεια και με σχετικό περιθώριο χρόνου για τυχόν αναποδιά.

Έλα όμως που ΄'άλλαι αι βουλαί ανθρώπων και άλλα ο Θεός κελεύει'' Και εν προκειμένω ''αι βουλαί'' αφορούσαν τον... Αίολο, που ''φύσηξε'' πάνω απ τη Σαμοθράκη ''ένα πρωτόγνωρο μπουρίνι που δεν άφησε τίποτα όρθιο.Δεν έπνιξε μόνο τα μισά αιγοπρόβατα ,δεν... ξεκαυκάλωσε τον μοναδικό ασφαλτοστρωμένο δρομο Χώρα -Καμαριώτισα ,αλλά απομόνωσε και τελείως το νησί από τον έξω κόσμο, για εβδομάδα και βάλε

Εξυπακούεται βεβαια ότι η βάφτιση έγινε με άλλο νονό ''επιστρατευμένο'' την τελευταία στιγμή - που κινητά,βλέπεις, τότε - αλλά, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, το παρ ολίγο βαφτιστήρι, εμένα αποκαλεί νονό μέχρι και σήμερα ..