Όταν ο φόβος κλείνει στόματα, οι δικαστές οφείλουν να «ακούνε» όσα δε λέγονται

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Τόσα χρόνια στις δικαστικές αίθουσες πολλά έχουν δει τα μάτια μας… Πολλά και ενίοτε τρομερά. Να στοιχηματίζεις για την ποινική έκβαση μιας υπόθεσης, τόσο σίγουρος, και τελικά στο άκουσμα της απόφασης, αρχίζεις να τσιμπιέσαι. Παραμιλάς. «Αποκλείεται να το ζω αυτό».

Και ευλόγως απορείς διότι είναι ακόμα νωπή στο μυαλό σου η εικόνα παθόντα να εκστομίζει πύρινα λόγια περί δικαιοσύνης και να ζητά με οργισμένο ύφος την παραδειγματική τιμωρία του δράστη, αποκόπτοντας κάθε δίαυλο επικοινωνίας και ενδεχόμενο σασμού. Να ορκίζεται στα παιδιά του και στα πεθαμένα του ότι θα το φθάσει μέχρι τέλους μέχρι να δικαιωθεί.

Τι ειρωνεία, όμως, όταν ζούμε στην Κρήτη των «μεσιτών» και των σασμών. Περιπτώσεις Φαρ-Ουέστ, με άγριο πιστολίδι και σοβαρούς τραυματισμούς, στο ακροατήριο παρουσιάστηκαν περίπου σαν το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Κάποιες υποθέσεις μάλιστα ήταν ολότελα κακοστημένες και παρέπεμπαν σε μεταγλωτισμένη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα.

Πόσα και πόσα παιδάκια, αλήθεια, δεν έχουν …θυσιαστεί σε συντεκνιές «εκτάκτου ανάγκης» για την επισφράγιση (βάλτε ερωτηματικό) ενός σασμού. Θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω πάντως ότι οι σκέτες  συντεκνιές είναι για τους …ρομαντικούς του είδους διότι είναι και οι παθόντες εκείνοι που απαιτούν επιπρόσθετα «ζεστό» χρήμα για να …λειάνουν τις καταθέσεις τους και να δώσουν, τρόπο τινά, άφεση αμαρτιών, ως άνθρωποι μεγαλόψυχοι. Έως και 400.000 ευρώ ζητήθηκαν, όπως διαρρέουν κύκλοι,  σε πολύκροτη υπόθεση που απασχόλησε σχετικά πρόσφατα την επικαιρότητα και βρίσκεται ακόμα σε φάση έντονων διαπραγματεύσεων.

Περισσότερο όμως, θα ήθελα να σταθώ, σε εκείνους τους παθόντες που εγκλωβίζονται στο φόβο που τους «καλλιεργούν»  …διαλεκτά ονόματα της Κρήτης. Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, βιοπαλαιστές, που δεν έχουν πίσω τους μεγάλες φαμίλιες, δεν έχουν δύναμη, δεν έχουν παρατρεχάμενους, δεν έχουν διασυνδέσεις και μηχανισμούς. Μόνοι και ανήμποροι μπροστά στα «θηρία». Αλλά και άνθρωποι ισχυροί, με μεγάλο όνομα και οικονομική επιφάνεια. Ο φόβος, βλέπετε, δεν κάνει διακρίσεις. Κλείνει στόματα, ποδοπατά την αξιοπρέπεια τους και κρατά σε «ομηρεία» την πραγματική τους βούληση. Γι’ αυτούς, ένα περισσότερο, αλλά και για την κοινωνία μας, οι δικαστές  πρέπει να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οφείλουν να γίνουν η φωνή τους και να «ακούσουν» αυτά που θα ήθελαν να πουν αλλά δε λένε επειδή τρέμουν…