Του Κώστα Μπογδανίδη
Η αιφνιδιαστική έφοδος της Αστυνομίας στο κρησφύγετο, που κρατούνταν όμηρος ο Ηρακλειώτης επιχειρηματίας πέτυχε δράκους και πολλά…τρυγώνια. Με ένα σμπάρο οι αστυνομικοί πέτυχαν να απελευθερώσουν σώο και αβλαβή τον άνθρωπο, η επιχείρηση να είναι αναίμακτη για αστυνομικούς και δράστες- έληξε με τον καλύτερο τρόπο η σοβαρή αυτή υπόθεση χωρίς να πληρωθεί ένα ευρώ για λύτρα! Happy end για ταινία; Κι όμως πραγματικότητα.
Επιπλέον, μαζί με το αίσιο τέλος του θρίλερ έκλεισε και το όποιο κεφάλαιο σεναριολογίας- φημολογίας που όλο αυτό το διάστημα αναπτυσσόταν καφενειακά. Είναι η μαφία, είναι οι τάδε ανταγωνιστές, είναι οι Ρώσοι, είναι Ρουμάνοι, μπορεί και ..Αρειανοί. Τελικά η προσγείωση ήταν απογοητευτική: δικοί μας , κατά- δικοί , ντροπή της Κρήτης ,που λέγαμε πριν μερικές μέρες.
Και τώρα ,με την απελευθέρωση του επιχειρηματία, το νέο αφήγημα, η νέα έγνοια στα καφενεία, στις παρέες, στους διαφόρους κύκλους είναι «τι θα τα κάνει η οικογένεια τα λεφτά που δεν έδωσε στους απαγωγείς»! Να τα δώσει εδώ, να τα δώσει εκεί. Να κάνει αγαθοεργίες, να κάνει δώρο στην ΕΛΑΣ περιπολικά, να χαρίσει στους αστυνομικούς το 1/3 , έγραψε σε επιστολή τους «προς τον κ.Γιάννη» ο …αναστηθείς σκηνοθέτης του «κάντιτ κάμερα»!
Μα, πραγματικά δεν έχουμε άλλη δουλειά; Ξυπνάμε ένα πρωί και γινόμαστε…συνέταιροι στα λεφτά των άλλων; Μας αρέσει να κάνουμε κουμάντο και μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα; Ή πιστεύουμε πως ό,τι κάνει ο καθένας το κάνει για να του το…ξεπληρώσουν;
Και μόνο ότι το συζητάμε ως κοινωνία χάνουμε τον (αυτό)σεβασμό μας. Προσβάλλουμε την οικογένεια- λες και εμείς τα… σκεφτόμαστε όλα τα καλά του κόσμου και τις αγαθοεργίες- προσβάλλουμε και τους αστυνομικούς που με θυσία και αυταπάρνηση όλους αυτούς τους μήνες έτρεξαν και μόχθησαν να φέρουν σε πέρας αυτή τη σοβαρή υπόθεση. Όλοι αυτοί οι αξιωματικοί, τα παιδιά της ΕΛΑΣ είχαν στο νου τους…χρήματα και αντίδωρα; Όχι βέβαια!
Δεν θέλω να σκεφτώ ότι ξέμπλεξαν με τους θρασύδειλους δράστες και…έμπλεξαν με τις κοινωνικές υποδείξεις που γίνονται εν μέσω καπουτσίνο φρέντο και λοιπών ροφημάτων.
Θεωρώ ότι όλα αυτά λέγονται και συζητούνται με καλές προθέσεις. ΄Όμως ας αφήσουμε τους ανθρώπους ήσυχους. Δεν έχω φιλική ή οικογενειακή σχέση μαζί τους, αλλά γνωρίζω ότι όταν χρειάστηκε να κάνουν κάτι, να προσφέρουν, να βοηθήσουν, το έπραξαν με μεγάλη χαρά. Και η προσφορά τους είναι ήδη μεγάλη. Φτιάχνοντας σπουδαίες δουλειές, δίδοντας αξιοπρεπή εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους , κάνοντας επενδύσεις εντός κι εκτός Ελλάδας έχουν πέρασει τον πήχυ της κοινωνικής αλληλεγγύης όπως τουλάχιστον τον βλέπει ο μέσος συμπολίτης μας.
Για τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται ούτε την…άδειά μας, ούτε τη συμβουλή μας.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
