Όσες κι αν χτίζουν φυλακές...

της Μαρίας Λιονάκη

Ντέρτια παιδιά, ντέρτια ή ντόρτια ό,τι προτιμάτε. Παρτίδα τάβλι η ζωή. Νταλκάς βαρύς με βάρεσε ή αλλιώς τα κέφια είναι ντέφια. Αέρας εδώ, αέρας εκεί, μας πήρε και μας σήκωσε, φτερό στον άνεμο μας έκανε. Πάνω από βουνά, χαράδρες, πεδιάδες, θάλασσες με μανία μας έσυρε. Γεωφυσικός χάρτης η ζωή. Χαρτοπόλεμο, χαρταετό μας έκανε. Ο αετός πεθαίνει στον αέρα. Ελεύθερος και δυνατός. Ανεμοστρόβιλος κι εμείς στη μέση, θαλασσοταραχή κι εμείς καπετάνιοι στη φουρτούνα, μα δεν είμαστε και τόσο καλοί. Δεν ξέρουμε μάρκετινγκ. Δημόσιες σχέσεις. Το βιογραφικό μας δεν επαρκεί. Δεν τις μιλάμε τις ξένες γλώσσες. Η συνέντευξη απέτυχε παταγωδώς.

Τα νέα, παιδιά, δεν είναι καθόλου καλά. Το γεωλογικό ινστιτούτο μέτρησε σεισμούς και μετασεισμούς. Το μετεωρολογικό δελτίο το προσωπικό λέει πως θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα οι νοτιάδες και οι βοριάδες εναλλάξ, σε κανονική ροή, σαν αντιβίωση. Ο ορίζοντας είναι ομιχλώδης, σκονισμένος. Το απαγορευτικό καταστρατηγήθηκε. Η άνοιξη καταργήθηκε. Ο ήλιος ποιος ξέρει που γυρίζει. Τα χελιδόνια έχουν κλείσει δωμάτια αλλού. Το λιμεναρχείο ζητάει τα πλοιάρια να προσδεθούν, τα νεύρα μας να προσδεθούν. Για να μην υπάρξουν θύματα. Κι άλλα. Τα καιρικά φαινόμενα θα είναι άκρως επικίνδυνα, ακραίως θα εξελιχθούν. Σαν εκπομπή. Αποπομπή. Της μοίρας μας παραπομπή.

Δεν ξέρουμε πότε θα σταματήσουν τα προσωπικά αδιέξοδα, τα μίση, τα πάθη, ο αλληλοσπαραγμός. Οι εχθροπραξίες, με γείτονες, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, στο δρόμο, στο σπίτι, οι ενδοοικογενειακές, οι κοινωνικές, κυρίως και ακραίως οι πολιτικές. Εντός, εκτός κι επί τα αυτά, γεμάτη γωνίες η ζωή. Οριζοντίως και καθέτως, σταυρόλεξο η ζωή. Ρινγκ. Σταυροδρόμι, αλλά γίνονται έργα. Δημόσια και ιδιωτικά. Όποιο δρόμο και αν πάρεις… Είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, πώς θες εσύ, πώς θες εσύ για καλοκαίρια να μιλάμε. Δεν ξέρουμε ακόμα, παιδιά, ο Άρης αν θα φύγει απ’ το ζώδιο μας. Κι αν θα έρθει η Αφροδίτη. Κι αν θα βγει ο υποψήφιος μας. Κι αν θα πάρει πρωτάθλημα η ομάδα μας. Κι αν θα πάμε στον Κρόνο. Γιατί εδώ δεν μας βλέπω να επιβιώνουμε. Βρήκαν άραγε νερό εκεί;

Μήπως τα λέω μπερδεμένα; Το θέμα ποιο είναι; Δεν μπορώ να σας πω. Κωλύομαι, προσωπικά δεδομένα. Τι να σας λέω, τι να σας πω, τι να σας γράψω…

Το 2019…φταίει. Αυτό! Δεν μας μπήκε καλά. Δεν ήρθε ορεξάτο, κεφάτο, δεν κρατούσε μαζί του τη χαρά. Τη ξέχασε, τη λυπήθηκε, την τσιγκουνεύτηκε, την κράτησε για αλλού. Για τον Κρόνο; Δεν ξέρω. Με μένος και ορμή εμφανίστηκε, με απωθημένα, θυμό. Να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς, να ανοίξει νέους. Να προκαλέσει εμφύλιους, να σπάσει αλυσίδες, δεσμούς χρόνων. Ματ λέει , σκάκι η ζωή. Να μας μαντρώσει μέσα, να μας αποκλείσει σαν το Μεσολόγγι. Να μας περιορίσει. Βουνά, φράγματα και οδοφράγματα στις επιλογές μας θέλει να βάλει. Κουμάντο στο χρόνο μας, στις παρέες μας. Να μην κυκλοφορούν ούτε τα μονά, ούτε τα ζυγά. Να μας διαγράψει απ’ το κόμμα του. Να μας αποκληρώσει, να μας αποτελειώσει. Να τσαλακώσει τα φτερά μας. Κόκκινη κάρτα να μας δείξει. Ντέρμπι η ζωή. Με ντέρτια και ντόρτια.

Απαγορεύονται , λέει, εκδηλώσεις, γλέντια, χαρές, γιορτές, φιλικές συγκεντρώσεις, πάρτι. Θεάματα, κινηματογράφος. Θέατρο η ζωή. Απαγορεύονται τα φλερτ και οι έρωτες. Γάμος η ζωή. Να κάτσεις σπίτι, να αράξεις σπίτι και να μη βγεις. Έχει και κακό καιρό, παλιόκαιρο. Το κακό σου τον καιρό έχει. Δεσποτισμό κι αδιαλλαξία επιβάλλει. Να δίνεις αναφορά στο στρατό της ζωής. Σχολιάζει, κρίνει αυστηρά, επικρίνει, διασύρει. Όποιο δρόμο κι αν πάρεις, σε αδιέξοδο θα βγεις, όσο κι αν προσπαθήσεις δεν είναι αρκετό. Λίγος είσαι, σου φωνάζει. Δεν προσφέρεις αρκετά, δε δουλεύεις σκληρά. Και λάθος είσαι, τ’ ακούς; Δεν μου αρέσει ο τρόπος που μιλάς, που περπατάς, ο χαρακτήρας σου, το χρώμα των ματιών σου, η δουλειά σου, οι επιλογές σου, τα ενδιαφέροντά σου, το γέλιο σου… Κυρίως αυτό. Δε μου αρέσει η αλήθεια σου. Που έχεις ψηλά το κεφάλι. Που δεν το βάζεις κάτω, που είσαι ακούραστος, ρομαντικός, που σου αρέσει να κυλάς και δε χορταριάζεις… Που τραγουδάς , που ονειρεύεσαι, με θυμώνει. Μα…

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει…» Θανάσης Παπακωνσταντίνου.