Όλα έχουν ένα τέλος... μόνο ο Κουράκης ήθελε και δεύτερο!

Του Δεκανέα Αλλαγής

Στην πολιτική πρέπει να ξέρεις πότε φεύγεις, πότε είναι η ώρα να τα μαζεύεις πριν σε μαζέψουν κακήν κακώς, τιμώντας πάνω απ’όλα τον ίδιο σου τον εαυτό και αυτά που θέλεις να προσφέρεις. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, όπως λέει ο κυρίαρχος λαός.

Ο Γιάννης Κουράκης υπήρξε ο δήμαρχος που το διάστημα που βρέθηκε στο τιμόνι της πόλης, άλλαξε την εικόνα της, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να αναζητήσει την ταυτότητα της στη χαραυγή του 21ου αιώνα.

Αντί, όμως, ο ίδιος ο πρώην δήμαρχος να βάλει ένα τέλος έγκαιρα το 2014 στην λαμπρή αυτή διαδρομή, προτίμησε και τότε να εκτεθεί υποψήφιος, παρότι δεν το πολύ ήθελε, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ήδη από το 2014 στο περιβάλλον του πρώην δημάρχου ακούγονταν φωνές για την μετεγκατάστασή του σε άλλο πολιτικό στέκι. Αυτή η αμφιθυμία με τα πλάνα να περιλαμβάνουν λίγο Βρυξέλλες, λίγο Πλατεία Συντάγματος, λίγο-πολύ Πλατεία Ελευθερίας διαμόρφωσαν ένα κλίμα «τραβάτε με και ας κλαίω», με τα γνωστά αποτελέσματα.

Στην πενταετία που ακολούθησε ελάχιστα ασχολήθηκε με την πορεία της πόλης, κομήτης και περαστικός στο δημοτικό συμβούλιο, έδειχνε να φέρει βαρέως την ήττα του ‘14, κι αναζητούσε το πεδίο που θα μπορούσε να τον ξαναβάλει από το παράθυρο στο προσκήνιο του τοπικού πολιτικού προσωπικού. Αρνούμενος να αποδεχθεί την πραγματικότητα με μια βαλίτσα στο χέρι «διαμόρφωνε» το μέλλον ευρωπαϊκών πολιτικών, προσμένοντας την ώρα που θα ανταποκρίνονταν στο πάνδημο αίτημα της μεγάλης επιστροφής.

Την ίδια ώρα, δεν έκανε ποτέ αυτοκριτική για τα αίτια της ήττας του 2014, δεν κάλεσε ποτέ τους συνεργάτες του να νοιώσουν πως ανήκουν σε μια ομάδα (πάντα βέβαια ο Γιάννης είχε ένα θέμα με τη συλλογικότητα και τις ομαδικές λειτουργίες) και λειτουργούσε ως σουλατσαδόρος των Βρυξελλών με τη λογική... ότι κάτσει στην Κρήτη... κι όποτε κάτσει!

Δεν ήταν μυστικό ότι διακαής του πόθος ήταν η καρέκλα του περιφερειάρχη. Δεν έκρυψε ποτέ το θέλω του και μέχρι και την ύστατη ώρα έφτιαχνε ψηφοδέλτιο περιφέρειας μπας και κάτσει!
Εντέλει δεν έκατσε αφού το σύμπαν δεν συνωμότησε υπέρ του και η ισορροπία πάνω σε δυο βάρκες (προς ώρας δεν του είχε βγει σε κακό), έγειρε προς την πλατεία Καλλεργών.
Όλοι γνώριζαν πως ακόμα και με τα πολλά ενδοπαραταξιακά προβλήματα και την προβληματική παραγωγή έργου του Λαμπρινού, μόνο με αντίπαλο τον Κουράκη ο νυν δήμαρχος είχε σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει ξανά το δήμο.

Το κακοστημένο παιγνίδι με το χρίσμα του ΚΙΝΑΛ, που ουσιαστικά απέκλεισε Παρασύρη, Κουκιαδάκη, Σισαμάκη, με πλοηγό τον Βασίλη Κεγκέρογλου, δημιούργησε - αντανακλαστικά - ένα πεδίο προθύμων να αποτελειώσουν τον Κουράκη, όταν εκείνος θα χρειαζόταν τη βοήθεια τους. Λίγο οι στημένες διαδικασίες, λίγο τα χρίσματα με αθηναϊκή προέλευση, λίγο η πρεμούρα να μην μεταφερθεί ο πρώην Δήμαρχος στο Βουλευτικό ψηφοδέλτιο και η παγίδα στήθηκε.

Και σαν να μην έφτανε στον Κουράκη η διαδικασία - παρωδία με το χρίσμα του ΚΙΝΑΛ που αποδείχτηκε πουκάμισο αδειανό και χειροβομβίδα απασφαλισμένη (τέσσερις συνδυασμοί από το χώρο, δεκάδες μέλη του ΚΙΝΑΛ υποψήφιοι σύμβουλοι σε άλλους συνδυασμούς), επεδίωξε και τη ψευδοστήριξη της Νέας Δημοκρατίας.
Γι' αυτήν αρκούσε ένα κείμενο - υποταγής στο Κυριάκο Μητσοτάκη, που φιλοξενήθηκε σε έγκαιρο χρόνο στη - φιλόξενη για τον πρώην δήμαρχο-εφημερίδα "Νέα Κρήτη" και ο δρόμος για τη στήριξη- ενίσχυση του ψηφοδελτίου κι επισήμως από το κόμμα του Μητσοτάκη ήταν ανοικτός!

Μια στήριξη όμως που έγινε ανέκδοτο: υπήρξε και δεν υπήρξε. Δεν ακύρωσε ποτέ τη μπετοναρισμένη εναπομείνασα δεξιά ομάδα του Λαμπρινού, ακροβατούσε στο «στηρίζω αλλά δεν κόβω και φλέβες», αφήνοντας να κάνουν πλιάτσικο στην κοινωνική δεξιά οι πάμπολλοι εσωκομματικοί θύλακες που ήθελαν να στείλουν κι ένα μήνυμα στην παντοκρατορία Αυγενάκη.
Πρόθυμοι και μη, πιστή στην αυλή του Λευτέρη έτρεξαν να συμπορευτούν με το Γιάννη Κουράκη στοχεύοντας στην οριστική εξόντωση του συστήματος του Ευρωβουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη.

Μόνο που όπως περιγράφαμε παραπάνω η ισορροπία ανάμεσα σε δύο βάρκες (περιφέρεια- δήμος) δεν είναι εύκολη ακόμα και για τον μετρ των ελιγμών πρώην δήμαρχο, έτσι και η διπλή, δήθεν στήριξη, από ΚΙΝΑΛ και ΝΔ ήταν ένα πουκάμισο αδειανό μαζί μ’ ένα τρύπιο παντελόνι, πολιτικό κουστούμι δηλαδή που σε πάει κατευθείαν στην ήττα!

Ο Κουράκης ήθελε να εμφανίζεται ΠΑΣΟΚ αλλά αυτό ξυπνούσε μνήμες στη δεξαμενή των δεξιών ψηφοφόρων του. Οι φωτογραφίες με την Εύα Καιλή, κάτι ξεχασμένους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΚΙΝΑΛ ήταν το καλύτερο αντίδοτο, σύμφωνα με τους κορυφαίους επικοινωνιολόγους και δημοσκόπους της Αθήνας, για να αποτινάξει ο συνδυασμός του Κουράκη τη δεξιά ρετσινιά.

Όσο η ομάδα του Λευτέρη Αυγενάκη στο ψηφοδέλτιο Κουράκη (κατ'ουσίαν οι δημοτικοί σύμβουλοι από τα αζήτητα του Λαμπρινού) ήθελε να δείξει πως αυτή είναι η γνήσια και νόμιμη δεξιά στο Ηράκλειο, τόσο αποσυσπείρωνε την πασοκική βάση του Κουράκη. Είναι χαρακτηριστικό πως στην 11αδα των υποψηφίων που προέρχονταν από τη ΝΔ και ήταν η δεξιά προσχώρηση στο ψηφοδέλτιο Κουράκη, δεν επετράπη ποτέ να κάνει μια συλλογική εμφάνιση στον προεκλογικό αγώνα και να δηλώσει παρούσα στην εκλογική μάχη, μην τυχόν και ξυπνήσουν τα αντιδεξιά αντανακλαστικά της κοινωνικής βάσης του Κουράκη. Κακό πράγμα οι δυό βάρκες!

Και μέσα σε όλο αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στην τοπική ΝΔ και στα πολλά ψηφοδέλτια με επικεφαλής πρώην πασόκους, το κεφάλαιο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απαγορευμένος καρπός για τον πρώην δήμαρχο.
Έχοντας αποκτήσει καλή σχέση με τον Ηλία Λυγερό και πιστεύοντας, αφελώς, πως θα μπορούσε να αντλήσει δυνάμεις από την παράταξη των Ενεργών Πολιτών, πίστεψε πως δεν θα επέστρεφε ο εφιάλτης του 2014, με την ψήφο της αριστεράς να πήγαινε ξανά στο Λαμπρινό.

Μόνο που ο Λυγερός έχει τόση σχέση με τον τωρινό ΣΥΡΙΖΑ όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Και ο χειρισμός της υποψηφιότητας της Λιάνας Σταρίδα από την πλευρά Λυγερού, είχε ανοίξει την μπουκαπόρτα των ψηφοφόρων της Αριστεράς να πάνε προς το Λαμπρινό.
Δεν χρειαζόταν να γίνει τίποτε άλλο από το στρατόπεδο Λαμπρινού παρά να βρεθεί ο χρήσιμος ηλίθιος, το εκδοτικό συγκρότημα της Βιομηχανικής, που θα καπέλωνε τον αγώνα του Κουράκη, θα λειτουργούσε αντ´ αυτού στον προεκλογικό αγώνα και θα έδειχνε στον ανυποψίαστο πολίτη πως διακυβεύονται πολλά περισσότερα συμφέροντα από την τύχη της πόλης σε αυτή την αναμέτρηση.

Ο αγώνας Λαμπρινού - Κουράκη, έγινε ένας αγώνας κατά των διαπλεκόμενων, με τον Κουράκη ανήμπορο να μπορεί να βγει μπροστά από το κάρο.
Η ζωή - και η πολιτική - σου δίνει συχνά δεύτερη ευκαιρία κι επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, δυστυχώς ο πολιτικός επίλογος και οι τίτλοι του τέλους της παρουσίας του Κουράκη στο πολιτικό πεδίο του Ηρακλείου θα γράψει πως ήταν ο υποψήφιος που ηττήθηκε δυο φορές από το Λαμπρινό.
Άλλωστε στη ζωή όλα έχουν ένα τέλος... μόνο το σαλάμι έχει δύο... κι ο Γιάννης Κουράκης!