του Γιώργου Μηλιαρά
Πήρα επιτέλους μια ισοπαλία στο πολύχρονο αγώνα μου με τις Ζουρίδες...
Ναι,ναι αυτό το παμπόνηρο ζώο, είναι ανίκητο ... Κοντά είκοσι χρόνους ανετάσω στο κτήμα του Λιμνάκαρου δυό κερασιές ... Περισσότερους από δεκαπέντε χρόνους στολίζονται κάθε άνοιξη με ζηλευτά κεράσια... Δεκαπέντε χρόνους κάθε τέτοια εποχή μάχομαι εναντίον τους να απολαύσω και να χορτάσω τη γεύση των κερασιών μου... Δεν τα κατάφερα ακόμη... Πάντα πιο πονηρή η ζουρίδα κι ας κάνω τον έξυπνο, προλαβαίνει στο τσακ
και τρώει τα καλύτερα, τα πιο ώριμα , τα πιο μεγάλα και φυσικά τα πιο
πολλά...
Καμάρωνα προχθές την ομορφιά των αγλαόκαρπων δέντρων μου και έκανε"σούφερα" ο νους μου..." Αύριο θάρθω και θα μαζέψω τα πιο ώριμα...
Και πήγα, μα ένιωσα την ίδια απογοήτευση, τον ίδιο θυμό και την ίδια δίψα εκδίκησης για το πανέξυπνο αυτό ζώο όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή...
-Θα παραφυλάξω τη νύχτα και θα σε εκτελέσω , θα σε τσακίσω , θα σε ψακώσω με λανέιτ ...μουρμούρισα φωναχτά κι έκατσα απογοητευμένος στο πέτρινο πεζούλι δίπλα στη κερασά.
Ύστερααπό δυό τρία λεπτά ηρέμησα και μ´ έπιασαν τα γέλια... ( Ευτυχώς δεν με έβλεπε κανείς και να αρχίσει να σταυροκοπιέται ή να το βάλει στα πόδια...)
-Ήφερέ σου τηνε κι οφέτος η ζουρίδα Γιωργιό, μόνο ανεμάζωξε όσα τση πομείνανε, να μη πεις πως δε τα δοκίμασες...εμουρμούρισα χαλαρωμένος.
Επήρα το καλαθάκι μου και εσκάλωσα στη κερασά.(βγαίνω ακόμη σε μερικά δεντρά...) Εμάζωξα ότι βρήκα ( μισοάγουρα και μισόξινα), αλλά μούρθε και η ιδέα της ισοπαλίας:
- Ζουρίδα δεν επρόλαβες να τα φας όλα οφέτος... Θα φάω κι γώ έστω κι αγίνωτα π´ανάθεμά σε για μιαρό...
Ισοπαλία!
Εκειά εκτόνωσα και το θυμό μου γιατί εσκέφτηκα:
-Δεν της αξίζει η θανατική ποινή επειδή ήθελε να χορτάσει τη πείνα τζη ... Άι σιχτίρ ζήσε κι εσύ...(μα τόπα γιατί θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια , τότε που τέτοια
εποχή με τους συμμαθητάδες μου ρημάζαμε τα δέντρα των ανθρώπων στο χωριό και τους αναγκάζαμε να γράφουν και να κρεμούν ανορθόγραφες ταμπέλες στα δεντρά τους: " ΠΡΩΣΟΧΙ ΗΝΕ ΨΟΙΚΑΣΜΕΝΑ ΜΕ ΝΤΗ ΝΤΗ ΝΤΗ" !
- Στις ίδιες πινακίδες σημειώναμε κι εμείς με μελανωτά μολύβια: " εμείς μπάρμπα δα τα πλύνομε"...
( ...και δε μας ψάκωσε ποτέ κιανείς...)
