O Πρόεδρος

Του Γιώργου Μηλιαρά 

Μια «ανορθογραφία»(;) του Δημητράκη, έγραψε το όνομα μου στους προεδρικούς, κάπου εκεί  το  1999 μΧ...

 Φίλος από τα παλιά ο Δημητράκης, τον πήρε το μάτι μου να μου κουνάει το χέρι στο προθάλαμο του γραφείου μου στην οδό Δικαιοσύνης, στο Ηράκλειο, όταν άνοιξε τη πόρτα ο υπασπιστής μου, για να μπει μέσα ο επόμενος παραπονούμενος πολίτης, ( ήμουνα βλέπετε τότε αρχηγός της αστυνομίας στο Ηράκλειο) και να μου πει το παράπονο του...το πόσο τον αδίκησε ο τροχονόμος για τη μια στιγμή που πάρκαρε στη Δικαιοσύνης και τούκοψε κλήση ισάξια του μεροκάματου ....Στερεότυπες δικαιολογίες που ενίοτε έφταναν στα αυτιά μου καταγραμμένες σε «ποίηση εκ του προχείρου» , όπως ενός αείμνηστου φίλου,(που είχε διαβάσει φαίνεται την αδυναμία μου στις μαντινάδες ) και μου παραπονέθηκε τραγουδιστά : «για μια στιγμή επάρκαρα και βρήκα το μπελά μου, μόνο κάμε το θαύμα σου κύριε διοικητά μου...»

Και συνήθως το έκανα γιαυτό και η «πελατεία του παράπονου» ήτανε πάντοτε πληθωρική ...

Πετάχτηκα να χαιρετήσω το Δημητράκη, που είχα χρόνια να τον δω, κι εκείνος μετά τον εναγκαλισμό, μου είπε ψιθυριστά: «Όταν τελειώσεις έλα, στο τάδε ουζερί ...» , γνωστό στέκι στη πλατεία του Αγίου Δημητρίου, κοντά στο ανέδιασμα  για τον Κούλε στο λιμάνι.

Και πήγα . Η παρέα ήταν τόσο γνωστή και λαμπερή που κόμπλαρα για λίγο, παρά το προστιθέμενο κύρος που αντλούσα από το βάρος της στολής, των άστρων και των παρασήμων...

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, ένας ακόμη Ηρακλειώτης και τραπεζάρχης ο Δημητράκης, μόνιμη παρέα του Λευτέρη και ακριβός του φίλος.

 Ενθουσιασμένος χαιρέτησα εγκάρδια το αστέρι της παρέας...

-Τι κάνετε κύριε Παπαδόπουλε, καλώς ωρίσατε στο τόπο μας ...

-Τι λες ρε χωροφύλακα, ποιός κύριος Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος είμαι, δεν έχεις ακουστά ; Κάτσε στη παρέα μας... Και κάθισα .

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον έλληνα πολλαπλών συμβολισμών, με το εγκάρδιο χαμόγελο, το σπινθηροβόλο βλέμμα , τη βαθειά φωνή που σε γοητεύει να την ακούς και την απέραντη γλυκύτητα των αφηγήσεων του...Έτσι γνωριστήκαμε . Κέρδισα την εκτίμηση του, βγάζοντας από τη τσέπη μου ένα απόκομμα της εφημερίδας Τα ΝΕΑ, με το χρονογράφημα του της προηγούμενης ημέρας, που είχε κάποιες αναφορές στην αστυνομία, το τρόπο που πρέπει να λειτουργεί κλπ. Του είπα πως το χρονογράφημα αυτό ήταν αντικείμενο κουβέντας εκείνη τη μέρα, στην  πρωινή μου ενημέρωση που έκανα καθημερινά με τους διοικητές αξιωματικούς των υπηρεσιών της πόλης . Του άρεσε και το σχολίασε επανειλημμένα . Γίναμε φίλοι και από το ίδιο κιόλας βράδυ, στην δική μου φιλοξενία στο στέκι των ερασιτεχνών  αλιέων στο λιμάνι, με την μοναδική υποστήριξη του Μπλομπλού σε θαλασσινούς μεζέδες, λόγια της πλώρης, του δύτη, του ψαροντουφεκά και του  αριστοτέχνη του «καμακιού», παραμερίσαμε κάθε τυπικότητα και γίναμε όλοι οπαδοί φανατικοί ενός διαφορετικού προέδρου ...

Του προέδρου, της φτωχολογιάς, της άπονης ζωής, τ´απομεσήμερου που έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά...

Πέρασαν χρόνια...Ζήσαμε όμορφες στιγμές της άπονης ζωής με τους «προεδρικούς», εδώ στο Ηράκλειο και στο μόνιμο στέκι  του Προέδρου,  στης  Μίνας τη ταβέρνα, κάπου εκεί στον ίσκιο της Ακρόπολης, με κορυφαίους καλλιτέχνες και προσωπικότητες από τους φίλους του προέδρου... Απολαύσαμε συναναστροφές και παρέες με μορφές  της δημοσιογραφίας όπως οι αείμνηστοι Λέων Καραπαναγιώτης και ο Σεραφείμ Φυντανίδης που οργάνωνε ο αείμνηστος επίσης δικός μας Μάρκος Καραναστάσης ... Γίναμε σχόλια και περιγραφές στα χρονογραφήματα και τα βιβλία του Προέδρου , στις εκπομπές του και στις κουβέντες του... 

Ευχαριστούμε πρόεδρε !!!

 ΥΓ: Υπάρχει και απάντηση γιατί τα γράφω όλα αυτά ... Πρώτον γιατί νιώθω περήφανος και ευγνώμων που με τίμησε και με τιμά με τη φιλία του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος από την Ελλάδα ... 

Δεύτερον γιατί διαβάζω πως το απόγευμα της Κυριακής 2/8  η εκπομπή της ΕΡΤ 1  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ με την Έλενα Κατρίτση  είναι αφιερωμένη στο μεγάλο Έλληνα, Λευτέρη Παπαδόπουλο...

Γειά σου πρόεδρε !!!! Είσαι ολόκληρος στη καρδιά μας !!!