Ο Πασπάτης που δεν... «μάσησε» και δικαιώθηκε!

Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής

Τώρα πια που ανακοινώθηκαν τα ψηφοδέλτια της ΝΔ και που δεν υπάρχει λόγος να συνωμοσιολογεί και να εικάζει κάποιος, είναι η στιγμή της δικαίωσης για τον Γρηγόρη Πασπάτη.

Για ένα μακρύ διάστημα μέσα στην τοπική ΝΔ ένοιωσε την πίκρα του μοναχικού καβαλάρη. Του αποσυνάγωγου και του παρία. Κατάλαβε πόσο δύσκολο ήταν να διατηρείς τις αρχές, τη συνέπεια σου, χωρίς να τσαλακώνεις την αξιοπρέπεια σου, αλλά και να μένεις μακριά από μικρότητες και τοξικά χτυπήματα, δείγμα ενός πολιτικού πολιτισμού, που δεν συνάδει με το κλίμα της εποχής.

Δεξιός αμαντάμ παπαντάμ. Χωρίς ...δηθενιές, στρογγυλέματα και φιοριτούρες. Δεν έγινε ούτε μικροπωλητής « μοντέρνων» ιδεών αλλά και ούτε και σημαιοφόρος ευκαιρίας. Βρέθηκε στο επίκεντρο μιας προσπάθειας πολιτικής του εξόντωσης από γνωστά κέντρα (αυτά τα γνωστά - άγνωστα που στο Ηράκλειο πλέον τα καλομάθαμε), τα οποία έμειναν με τη μπουκιά στο στόμα και που επιζητούσαν διακαώς το κεφάλι του επί πίνακι, το κόψιμο του ως δήθεν αντικομματικού, μόνο και μόνο επειδή η επιλογή του να στηρίξει το νυν δήμαρχο Ηρακλείου, αντιστρατεύονταν τα σχέδια τους και τα συμφέροντα τους στην πόλη.

Ο γιατρός δεν μάσησε, όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Το πήγε ως το τέρμα και τους πήγε ως το τέρμα, βάζοντας ένα γκολ, που πιθανότατα να μην έμπαινε ποτέ χωρίς τη δική του συμβολή. Και μονομιάς, ο κομμένος και αποδιοπομπαίος τράγος στο μαντρί της τοπικής ΝΔ, έγινε ισότιμος συμπαίκτης, πολύτιμη μονάδα και στέλεχος πρώτης γραμμής, αφού η χρυσόσκονη της νίκης επισκίασε της ασκήμιες που για τρία χρόνια, τα γνωστά χαλκεία, κατασκεύαζαν. Η εκδίκηση είναι πιάτο που συνήθως τρώγεται κρύο για να πονά περισσότερο. Ενίοτε όμως, τσιτσιρίζει πιο πολύ, όταν κατεβαίνει από το τηγάνι και ειδικά για την περίπτωση Πασπάτη, κάτι σαν το Σύμπαν του Κοέλιο, που όταν είναι να μας ευνοήσει συνωμοτεί υπέρ μας, αυτή τη φορά φαίνεται να είναι γενναιόδωρο!

Με νωπή ακόμα τη νίκη στο δήμο και τη δική του πρωτιά στο συνδyασμό, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ιδανική συγκυρία να ζητήσει ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου την ψήφο (και) σε επίπεδο νομού. Έχοντας συμβάλλει τα μάλα στην επανεκλογή Λαμπρινού, αφουγκράζοντας το σφυγμό του νεοδημοκράτη ψηφοφόρου της πόλης και αποτελώντας ένα αισθητήρα του κριτηρίου του, ο Πασπάτης σαν τον καλό θεριστή, δεν ζητά τίποτα παραπάνω από το να γευτεί τη σοδιά του!

Ίσως το μόνο που θα τον στεναχωρήσει αν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλει είναι η απομάκρυνση του από την επιστήμη, τους ασθενείς και το Βενιζέλειο, που με τέτοιο ζήλο υπηρετεί εδώ και χρόνια!

Όμως τι θα ήταν η Ιθάκη, χωρίς Κύκλωπες και Λαιστριγόνες, χωρίς τρικυμίες κι αναποδιές; Απλώς ένα ακόμα ταξίδι ρουτίνας....