Ο Λυγερός, η Αριστερά και η μεγάλη πρόκληση!

Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής

Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, μπορεί ο κερδισμένος να ήταν ένας, ο Βασίλης Λαμπρινός, αλλά οι χαμένοι ήταν δυο: εκτός από το μεγάλο χαμένο της δεύτερης Κυριακής, τον Γιάννη Κουράκη, την πρώτη Κυριακή είχαμε άλλον ένα: τον Ηλία Λυγερό.

Υποψήφιος για δεύτερη φορά τα τελευταία 5 χρόνια, πίστεψε πως αυτή τη φορά ήταν η ευκαιρία του και πως αυτό που δεν κατόρθωσε το 2014, όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον έπαιρνε «αγκαζέ» μέσα στη Λότζια, παρουσιάζοντας τον ως υποψήφιου του τότε εν αναμονή κυβερνητικού σχήματος της Αριστεράς, θα το έκανε το 2019, έχοντας ως προίκα την δουλειά και την προσπάθεια που είχε κάνει ως τη κανονική αντιπολίτευση στο Λαμπρινό, με μια αξιοπρόσεκτη παρουσία εντός κι εκτός δημοτικού συμβουλίου.

Ξέχασε βέβαια ο Λυγερός πως μετά το δημοψήφισμα του ΟΧΙ και την διαφοροποίηση της ομάδας Λαφαζάνη και τοπικά του Μιχάλη Κριτσωτάκη, εκείνος προτίμησε τη σιγουριά της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της αντιπαλότητας με το ΣΥΡΙΖΑ.

Κι ενώ εκείνη την περίοδο ο Λυγερός θέλει να μην την θυμάται, δεν την ξέχασαν ποτέ αρκετοί από τους πρώην συντρόφους του, που τον έβλεπαν να επιζητεί, με την πάροδο του χρόνου, μια δεύτερη ευκαιρία από το ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει τη μεγάλη του επιθυμία: να γίνει δήμαρχος Ηρακλείου!

Είχε προβλέψει σωστά: βλέποντας μια δημοτική πλειοψηφία να φυλλορροεί και τον Γιάννη Κουράκη να είναι μια ισχυρή υποψηφιότητα για την πρώτη Κυριακή, εκτίμησε πως αν «καπαρώσει» το χώρο της Αριστεράς και δημιουργήσει την αίσθηση του μόνου υποψήφιου του χώρου, θα μπορούσε να εισέλθει στο δεύτερο γύρο κι εκεί, προέβλεπε πως τις εκλογές θα μπορούσε να τις κερδίσει οποιοσδήποτε ήταν απέναντι στον πρώην δήμαρχο Ηρακλείου.

Η συλλογιστική σωστή, μόνο που σχεδίασε χωρίς τον ξενοδόχο: τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που ζητούσε πλαίσιο και διαδικασίες και που θα προέκρινε την πιο ισχυρή υποψηφιότητα, διαβλέποντας πως δεν περπατούσε στην κοινωνία η υποψηφιότητα Λυγερού. Ορθώς, όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος! Η σπουδή του Λυγερού να καπελώσει τις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, ο τρόπος με τον οποίο, στελέχη της παράταξης του αποδόμησαν (μάλλον επιεικής η έκφραση ) την δημοτική κίνηση Σταρίδα και το γεγονός πως στην ουσία εξέφραζε τη μάχη του παλιού, της εποχής του συνασπισμού του 3%, χώρου, ενώ το κόμμα αναζητούσε διακαώς ζωτικό χώρο τοπικά σε μιαν άλλη δεξαμενή, ουσιαστικά έκανε τη δημοτική του κίνηση να λειτουργεί ως φράξια μέσα στο ίδιο το κόμμα, και απέκοψε τους όποιους δεσμούς επιχειρούσε να δημιουργεί με την κοινωνική βάση του κόμματος.

Ο Λυγερός εξάλλου έπρεπε να το ξέρει αυτό, σαν παλιός κομμουνιστής: καλύτερα να έχεις άδικο μέσα στο κόμμα παρά δίκιο έξω από αυτό! Το αποτέλεσμα ήλθε φυσιολογικά. Όλοι το έβλεπαν πως παρά τις προσπάθειες ενός μιντιακού συστήματος (με το οποίο πορεύτηκε σε αγαστή συνεργασία για πέντε χρόνια), λειτουργώντας ως ball boy της προσπάθειας να αποδοθεί πλήρως η δημοτική αρχή Λαμπρινού, και ο ίδιος να τιμηθεί με την ψήφο των πολιτών για τη φιλοτιμία και την εργατικότητα του, με λάβαρο έναν άκρατο αριστερό λαϊκισμό, δεν του απέδωσε καρπούς.

Ενίοτε οι ψηφοφόροι, όπως και οι ασθενείς προτιμούν τα γνήσια φάρμακα από τα γενόσημα και την αρνητική ψήφο στη δημοτική αρχή την εισέπραξε ο Κουράκης, παρά ο επικεφαλής των Ενεργών Πολιτών. Η παράταξη Σταρίδα, μπορεί να μην έφτασε ως τις εκλογές, αλλά η ζημιά προς το Λυγερό είχε γίνει, ανοίγοντας παράλληλα τους κρουνούς των αριστερών ψηφοφόρων προς το Λαμπρινό. Απλά τη δεύτερη Κυριακή είδε ο επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης στο δήμο να πηγαίνουν μαζικά όσοι τον ψήφισαν στο νυν δήμαρχο, ακυρώνοντας κατ' ουσίαν όλα όσα καταμαρτυρούσε ο Λυγερός σε όλη τη δημοτική και προεκλογική περίοδο στην παρούσα δημοτική αρχή.

Οι εκλογές όμως τέλειωσαν κι ο καθείς ετάχθη εκεί που ο ηρακλειώτικος λαός τον κατέταξε. Οι συζητήσεις μεταξύ των επικεφαλής των παρατάξεων μπορεί να μην έχουν αρχίσει ακόμα, αλλά ένα κρίσιμο ζητούμενο είναι τι θα κάνει η παράταξη Λυγερού στο νέο δημοτικό σκηνικό. Ο ίδιος δεν έχει μιλήσει ακόμη, πιθανότατα επειδή βρίσκεται στη δύσκολη φάση να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει συμβεί.

Ο δρόμος είναι μόνο ένας κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβει τόσο το καλύτερο για εκείνον και για την πόλη: μπαίνοντας στη δημοτική διακυβέρνηση, με ένα ρόλο που θα σέβεται την ιστορία και την πορεία του, και θα του δίνει τη δυνατότητα να αναδείξει τις ικανότητες του στη διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων, συνδιαμορφώνοντας το Ηράκλειο της επόμενης τετραετίας, θα' χει την ικανοποίηση να αποδείξει και στους Ηρακλειώτες πόσο λάθεψαν στην επιλογή τους να μην του δώσουν την ευκαιρία που περίμενε.

Ο άλλος δρόμος είναι εκείνος του πεισματάρη παιδιού, που επειδή του πήραν την μπάλα κάθεται και γκρινιάζει στην άκρη του γηπέδου, ανήμπορο να γευτεί τη χαρά της συμμετοχής.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το δίλημμα... Η ώρα των αποφάσεων προφανώς δεν θα αργήσει και ασφαλώς θα κριθούν όλοι.