Ο Ερντογάν μόνος του, μέσα και έξω

Του Μηνά Ρασούλη

Το προηγούμενο έτος θα λέγαμε ότι δεν ήταν η χρονιά του Ερντογάν και του κόμματός του ΑΚΡ, με την εκλογική απώλεια της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας , αλλά και δέκα άλλων μεγάλων πόλεων.Αποτέλεσμα της εκλογικής πτώσης είναι η σχεδιαζόμενη μεγάλη πολιτική σύνοδο του κόμματος στο τέλος του έτους προς συγκράτησης της εκλογικής βάσης της, στην επαρχία, θεωρώντας την και μία ευκαιρία ανασχηματισμού του κόμματος του ΑΚΡ. Η νέα δε ηγεσία θα οδηγήσει και το κόμμα στις επόμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές του 2023.

Τον νέο κόμμα από τα σπλάχνα του ΑΚΡ, του Αχμέτ Νταβούτογλου ,έφερε νέα ώθηση στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, αλλά απαιτείται και χρόνος να δούμε τις ικανότητές του.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ίδρυση και τρίτου κόμματος από το ΑΚΡ, από τον πρώην υπουργό Οικονομίας Αλή Μπαμπατζάν , ο οποίος δήλωσε ότι ολοκλήρωσε την λίστα των ιδρυτικών μελών του κόμματος και προσέχει στο να αποκλείσει, κάποιους ανωτέρους αξιωματούχους του ΑΚΡ, απο την λίστα.

Άλλος ένας παλαιός φίλος του Ερντογάν, ο Μπιναλί Γιλντιρίμ, ετοιμάζεται και αυτός να τον εγκαταλείψει , οργανώνοντας γεύματα επαφών με μεγαλοστελέχη του ΑΚΡ, στην Άγκυρα.

Ο Ερντογάν με τις πολλαπλές πολιτικές αναμετρήσεις του μετά από χρόνια στο τιμόνι της χωρας και πιστεύοντας ότι είναι γνώστης της πολιτικής και στρατιωτικής τέχνης , δημιούργησε ανασφάλειες ,αλλα και πολιτική εκδικητικότητα. Υπενθυμίζεται, ότι 32 εκλεγμένοι δήμαρχοι απομακρύνθηκαν από τις θέσεις των μετά τις τοπικές εκλογές.

Τώρα είναι η μοναδική αναπτυσσόμενη χώρα που το κατά κεφαλή εισόδημα μειώνεται, οδηγώντας χιλιάδες νέους στην ξενιτιά.

Αν και γνωρίζει, ότι μία ημέρα θα αφήσει την Συρία, υπογράφοντας για την ακεραιότητά της σε δύο συμφωνίες της Αστάνας και Σότσι και παρά τις πολυδάπανες επιχειρήσεις που έκανε , με την άδεια του Πούτιν, τώρα βρίσκεται και αντιμετωπός του , προσπαθώντας να αρπάξει στα όρια τα επιτρεπτά, ότι μπορέσει .

Την νέα ορολογία που χρησιμοποιεί για το Αιγαίο και η άτυπη μετατροπή του σε χώρο Εθνικής κυριαρχίας της , με τα μνημόνια με την Λιβύη, καθιστά την σχέση μας , αλλά και με την Κύπρο , Ισραήλ και Αίγυπτο, προβληματική.

Παρά τα εσωτερικά, οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά του λάθη στην Συρία και Λιβύη, δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε τον επιθετικό του αναθεωρητισμό, που ίσως αποτελέσει στο μέλλον και την βαλβίδα πολιτικής του επιβίωσης.