Ναι είναι καλό που είναι πάλι τα Λύκεια ανοιχτά!

Της Μαρίας Λιονάκη
 

Ναι είναι καλό που είναι πάλι τα Λύκεια ανοιχτά… Γεμάτα εφήβους με πολύχρωμα φούτερ, μα και σε πιο σκούρες, μπλε ή μαύρες αποχρώσεις, ροκ αποχρώσεις.  Ναι, είναι κι αυτά τα φούτερ της μόδας, κυρίως αυτά είναι. Με τις κουκούλες που όταν είναι ανασηκωμένες, όταν καλύπτουν το κεφάλι, η ταμπέλα της ψυχολογίας τους γράφει: «Κατάστημα κλειστόν» ή «Μην ενοχλείτε.» Ενώ ένα τσουλούφι το σκάει από τα υφασμάτινα δεσμά του, τσουλούφι απομεινάρι ξυριστικής μηχανής που όλα τα πήρε σβάρνα στο νεανικό κήπο. Όπως τα παίρνουν όλα σβάρνα οι νέοι όταν θυμώσουν. 
Με τα τζινάκια τους τα αρτιμελή, μα κυρίως με  αυτά τα ξεβαμμένα, τα ξεσκισμένα, που κρέμονται τα κρόσσια, οι κλωστές τους, σαν ηλιαχτίδες από το ρούχο του Ήλιου θεού. Ηλιαχτίδες όμοιες με εφηβικά  όνειρα. Εκτεθειμένες σε ουρανούς που κρύβουν συννεφιές και μπόρες. Ξεσκισμένα τζινάκια που  περιφρονεί η γιαγιά τους. Στην εποχή της τα πετούσαν, με συνοπτικές διαδικασίες και με  κρυψίνοα,  μην τα δει καμία γειτόνισσα, κανένας του σογιού ή κανείς ξένος   και τι θα σκεφτεί. Τα τζινάκια   με τις τρύπες, τα κενά στην ύφανση, σαν τα κενά της αυτοπεποίθησης , της ψυχολογίας των εφήβων  κάποιες στιγμές. Όταν λαθραία τρυπώνουν  ανασφάλειες στον ουρανό της ψυχής τους,  σαν τα ξερά χόρτα ανάμεσα στα άνθη του κήπου, τις τριανταφυλλιές, τα γιασεμιά.  Ανασφάλειες αισθηματικές, προσωπικές, για έρωτες που εκκρεμούν. Ανασφάλειες για το μέλλον, αυτό που θέλουν, μα κι αυτό που ευδοκιμεί ή  δεν ευδοκιμεί στο κλίμα του καιρού  της εποχής μας.  Ανασφάλειες για το επάγγελμα που έχουν σκεφτεί, με βάση τις κλίσεις τους  ή το επάγγελμα που θέλουν οι γονείς, που  δεν έγιναν οι ίδιοι και πάντα τους κατατρέχει. Έχουν τα νιάτα μια δικαιολογημένη αβεβαιότητα. Πάντα το είχαν, ακόμα και σε καλύτερους κήπους ζωής. Πόσο μάλλον τώρα. 

Έχουν ακόμα τα νιάτα ευαισθησία, συμπόνια. Για τους απόκληρους της ζωής, τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς και οδοιπόρους, τα αδέσποτα ζωάκια, το χορταράκι ή το μυρμηγκάκι του πάρκου που πατάει ο περαστικός, τη θάλασσα που πληγώνει ο βράχος.  Έχουν  επίσης  μια πολύ ομιλητική σιωπή, μια ευγενική ντροπή, μια συστολή, λευκή σα γιασεμί. Καθώς η  ψυχούλα τους  δεν έχει ακόμα από τα άσχημα διαβρωθεί,  δεν έχει κάνει καμία  έκπτωση αξιών, δεν έχει συμβιβαστεί.

Ναι είναι καλό που είναι τα  Λύκεια ανοιχτά. Είχαν κι αυτά τόσους μήνες  τη μοναξιά τους, με χαμηλωμένα βλέμματα κάθονταν τα κτίρια τους.  Άσε που είχαν καταμπερδευτεί  όσον αφορά την εποχή. Καλοκαίρι μετά το φθινόπωρο, πού έχει ξανακουστεί και πόσο θα διαρκέσει;  Τι, δεν έχουν ψυχολογία τα κτίρια, σκέψεις και συναισθήματα;  Σκέτα ντουβάρια είναι; Μα είναι καμωμένα από πέτρες και λάσπη. Κι αν οι πέτρες είναι ασυγκίνητες και σκληρές, η λάσπη σίγουρα διατηρεί  ευαισθησία , υπόμνηση πρότερου βίου.

 Είναι καλό που τα Λύκεια είναι ανοιχτά. Είναι καλό που στους διαδρόμους, στις αυλές τους περιδιαβαίνουν νεανικά κορμιά, άλλοτε ευθυτενή, αγέρωχα, με μια λάμψη στα μάτια, που λέει « μη με πειράξεις γιατί σ’ έφαγα!»  κι άλλοτε με αυτή τη χαριτωμένη νωχελικότητα, το βάδισμα σημειωτόν, που σέρνεται στο σπίτι, στο δρόμο,  στο σχολείο, στο διάλειμμα, παντού, βάδισμα σαν τα βαγόνια του τρένου λίγο πριν ακινητοποιηθούν. «Τι βιάζεσαι, το τρένο θα χάσεις; Φιλολογικά έχουμε την άλλη ώρα, αν θυμάσαι. Κι αυτή είναι τα ζώα μου αργά. Ως να ανέβει τις σκάλες ουου…άσε που μπορεί και να μην έχει έρθει, να μην έχει πάρει χαμπάρι καθόλου  πως ανοίξαμε.»  Νεανικά σώματα συνήθως  σε συστροφή, που δέχονται φωτοσκιάσεις από τις ηλιαχτίδες ανοιξιάτικης Δευτέρας, σαν  τα  σώματα όλο φλόγα, τα επηρεασμένα από την ιταλική Αναγέννηση,  σε πίνακα του Γκρέκο. Σώματα που προσδοκούμε να φέρουν την Αναγέννηση της ζωής.  Σώματα όλο ευλυγισία,  χάρη και κίνηση στον πίνακα τον όμορφο  της σχολικής ζωής. 

«Με τη φλόγα που ψαίνει και που πλάθει, με της καρδιάς τη φλόγα, με του Λόγου τη δύναμη, ξεσκέπαστα, καθάρια( τα σχολειά χτίστε!  του Κωστή Παλαμά) Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια με τους κελαϊδισμούς και με τους μόσκους…»  

Ναι είναι καλό που είναι ανοιχτά τα Λύκεια, παρά τις δυσκολίες, τα ρίσκα, τις όποιες επιφυλάξεις. Για το αρνητικό κλίμα της κλεισούρας που ξεφορτώθηκαν τα παιδιά. Το συχνά  αρνητικό κλίμα της οικογένειας, ανάλογα με το μορφωτικό, κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, τη στάση ζωής των γονιών. Την ενδεχόμενη μίζερη στάση, στάση παραίτησής τους, την αδιάκοπη γκρίνια   που επηρεάζει αρνητικά τα παιδιά. Που  έχουν σίγουρα ανάγκη από θετικά πρότυπα, από κλίμα αισιοδοξίας και χαράς στα σπίτια τους, για να αποδώσουν το μέγιστο στα απαιτητικά σχολικά χρέη.

 Είναι καλό που είναι ανοιχτά τα Λύκεια! Κυρίως εν όψει των Πανελλαδικών. Ευελπιστούμε όλοι σύντομα  να ανοίξουν και τα υπόλοιπα σχολεία.  Είναι καλό… Κυρίως…

 Για την όποια απομάκρυνση από τη άψυχη τεχνολογία, που καταντάει εθισμός, που στερεί τόσα και τόσα  άλλα, πιο σημαντικά,  που κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά.  Για το πάρε δώσε των ονείρων, της θετικής ενέργειας, της θετικής σκέψης, για τη συντροφικότητα των νέων,  την αναντικατάστατη, την  αλληλοϋποστήριξη, για την ευγενή άμιλλα που κεντρίζεται στο σχολικό γήπεδο, για τη δύναμη, επιμονή, το πείσμα που μεταλαμπαδεύεται,  για το κίνητρο που δημιουργεί η συνειδητοποίηση της  κοινής μοίρας. Για να προσπαθήσουν παραπάνω για την επίτευξη των στόχων τους , για  το φτάσιμο στην  προσωπική τους Ιθάκη που όλοι από καρδιάς τους ευχόμαστε.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Δελάκης