Της Ελίνας Φαρσάρη
Το περιστατικό είναι λίγων ημερών. Από αυτά τα καθημερινά και για πολλούς ασήμαντα. Σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς, για μέρες. Μολονότι είχα την παρόρμηση από την πρώτη στιγμή να το μοιραστώ μαζί σας, δεν το έκανα από μια περίεργη συστολή που με τροχοπεδούσε. Το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης, όμως, διάβασα το άρθρο της φίλης Κατερίνας Μυλωνά στην «Πατρίδα» με μια ιστορία παρόμοια. Αναθάρρησα. Χάρηκα. Τελικά είναι πολλοί αυτοί που υποκύπτουν σ’ αυτό το μαγικό φίλτρο της ενσυναίσθησης που σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος με ολόκληρη τη σημασία της ετυμολογίας του, του «άνω θρώσκω». Ιδού, λοιπόν, και η δική μου μαρτυρία…
Είναι απόγευμα, σε κεντρικό σημείο της πόλης, σε ένα από αυτά τα πολυκαταστήματα που μπορείς να βρεις πολλά γκατζετάκια, τεχνολογικά αριστουργήματα, παιχνίδια, βιβλία και διάφορα άλλα αντικείμενα. Περιμένω με τον γιο μου στην ουρά του ταμείου. Μπροστά μου μια κυρία και πρώτο στη σειρά ένα αγόρι το πολύ 15- 16 χρόνων. Κατά τη συνήθειά μου, τους «νεκρούς» χρόνους της αναμονής παρατηρώ… Ανθρώπους, συμπεριφορές, γκριμάτσες, σαν να αναζητώ την κρυμμένη ιστορία πίσω από το φαίνεσθαι.
Το αγόρι αυτό είναι ένα από εκείνα τα παιδιά που τα λες συνεσταλμένα, δειλά. Από αυτά τα παιδιά που δεν είναι τα δημοφιλή του σχολείου. Από αυτά τα παιδιά που τα όνειρά τους δεν «κάνουν θόρυβο». Από αυτά τα παιδιά που κάθονται μόνα τους στο τελευταίο θρανίο για να είναι αθέατα, ει δυνατόν ανύπαρκτα. Από αυτά τα παιδιά που «εκφράζονται» μόνο μέσα τους, που έχουν λίγους ή καθόλου φίλους. Από αυτά τα παιδιά που είναι εν δυνάμει θύματα bullying. Από αυτά τα παιδιά που βιώνουν το bullying. Από αυτά τα παιδιά που κανείς δεν τα καλεί στα πάρτι και τις βόλτες. Από αυτά τα παιδιά που τους κολλάνε οι άλλοι παρατσούκλια…
Ένας έφηβος που η περίσταση τον έχει φέρει ανάμεσα στον κόσμο, στην αγορά, στο κοινωνικό σύνολο, για να κάνει μια συναλλαγή. Η αμηχανία του κραυγάζει. Μετατοπίζει το βάρος του σώματος του σπασμωδικά από το ένα πόδι στο άλλο. Το βλέμμα στραμμένο χαμηλά, στο πάτωμα. Οι κλειδώσεις των δαχτύλων του ασπρίζουν από το σφίξιμο στο λουρί της τσάντας. Έχει φέρει στο ταμείο ένα βιβλίο…
Από την ταραχή δυσκολεύεται να ανοίξει το μικρό πορτοφολάκι που κρατά. Όταν, επιτέλους, το καταφέρνει, μετρά 20λεπτα, 10λεπτα, μουρμουρίζοντας την πρόσθεση. Ιδρώνει και καμπουριάζει. Ντρέπεται άραγε; Οπωσδήποτε, νιώθει άσχημα… Ανασύρει λυτρωτικά, από το βάθος του πορτοφολιού κι ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Τα κέρματα σχηματίζουν ένα σωρό στο ταμείο. Αμφιβάλλει και ξαναρχίζει με απελπισία το μέτρημα. Η ταμίας, η κυρία που προηγείται, κι εγώ κοιταζόμαστε στα μάτια. Αντιλαμβάνομαι ότι μας κατακλύζουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Η ταμίας ζητά με το βλέμμα «συγγνώμη». Την καθησυχάζουμε κι οι δύο. Με το βλέμμα επίσης. «Να περιμένουμε, κανένα πρόβλημα»…
Το μέτρημα έχει τελειώσει. Δειλά, το αγόρι σπρώχνει προς το μέρος της ταμία τον σωρό από κέρματα. «Είναι εντάξει, νομίζω», λέει και ίσα που ακούγεται. Όσο διαρκεί η επαλήθευση, έχω την αίσθηση ότι οι χτύποι της καρδιάς όλων μας έχουν συγχρονιστεί.
«Λυπάμαι» λέει η ταμίας με ένα ειλικρινές σπάσιμο στη φωνή «δεν φτάνουν»!
«Ω! Μα, τότε, δεν μπορώ να το πάρω»! Συντριβή… Και δική του και δική μας. Δε το βάζει, όμως, κάτω. Ψάχνει νευρικά τις θήκες της τσάντας του. Σχεδόν την αναποδογυρίζει…
Νιώθω ντροπή, όχι οίκτο. Το ίδιο και η κυρία μπροστά μου. Το ίδιο και η ταμίας. Συνεννοούμαστε γρήγορα με τα μάτια. Συνωμοτικά. Μόνο να σταματήσει η αγωνία του παιδιού. «Δώστε του το! Εμείς θα το καλύψουμε»…
Αντιλαμβάνεται τη μικρή συνωμοσία και αντιδρά με όλα τα αποθέματα περηφάνιας των 15 χρόνων του. «Όχι, όχι, σας παρακαλώ. Τα έχω τα χρήματα είμαι σίγουρος!»
Και ξάφνου να, ένας ακόμη μικρός σωρός από κέρματα μαζεύεται μπροστά στην ταμία. Ανάσες ανακούφισης. Η συναλλαγή ολοκληρώνεται. Ο φίλος μας έχει και ρέστα. Εξαφανίζεται αθόρυβα κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στην αγκαλιά… Χωρίς κανένα βλέμμα, χωρίς καμία λέξη. Η σιωπή του εξάλλου είναι από αυτές τις εκκωφαντικές, που τα λένε όλα. Μείναμε να κοιταζόμαστε και οι τρεις. Σφίξαμε τα χέρια. Άλλωστε είχαμε εξυφάνει μια μικρή καθημερινή ανθρώπινη συνωμοσία.
Φωτογραφία via vista.create
