Του Δημήτρη Καρατζάνη
Eδω και μερικά χρόνια η Λέσχη Αξιωματικών του Ηρακλείου έχει παύσει να λειτουργεί στην πόλη κι έχει μεταφερθεί στην παραλία της περιοχής Καρτερού. Αυτή η αλλαγή έχει οπωσδήποτε κάποια μειονεκτήματα για τα τα μέλη της, δε λείπουν όμως και τα πλεονεκτήματα. Η δυνατότητα π.χ ενός θαλάσσιου μπάνιου με τις στοιχειώδεις ανέσεις (ομπρέλες, ξαπλώστρες, ντους κλπ), αλλά και η ευκαιρία μιας συνάντησης με παλαιούς συναδέλφους, που, ορισμένους, έχεις να τους δεις from time immemorial.
Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις, η αναγνώριση δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση, καθώς ο χρόνος έχει αφήσει το έντονο παραμορφωτικό του αποτύπωμα σε πρόσωπα και κορμιά.
Μια τέτοια περίπτωση βιώσαμε την περασμένη Κυριακή, όταν μπαίνοντας στη Λέσχη είδαμε να μας πλησιάζει ένα άτομο με ''ανοιχτές αγκάλες'' κι ένα πλατύ χαμόγελο και να μας προσφωνεί όχι με το μικρό όνομα, αλλά με το υποκοριστικό, που μόνο παιδικοί φίλοι γνωρίζουν.
Είδαμε και πάθαμε να ''ταυτοποιήσουμε" τον πρώην συνάδελφο και παιδικό φίλο που είχαμε να τον δούμε από τα μέσα της δεκαετίας του '70, καθώς έχοντας παντρευτεί Μακεδόνισσα, ζει εδώ και χρόνια στη βόρειο Ελλάδα.
Καλά, δε με γνώρισες ; ήταν η απορία του..
Τι να του πω τώρα, ότι είδα άλλον άνθρωπο από κείνον πού γνώριζα; Δε θα ήταν μόνο αγένεια, αλλά θα του στερούσα και τη χαρά του απροσδόκητου reunion.
Ας όψεται η ...παραλλαγή πού'χεις κάνει, δικαιολογήθηκα: το μούσι και τα γυαλιά...
Είπα κι εγώ... τόσο πολύ άλλαξα, που δε με γνωρίζει ο φίλος μου, μουρμούρισε καθησυχασμένος.
Σε λίγο πίναμε παγωμένες μπύρες ατενίζοντας τη θάλασσα και μετά τις γρήγορες ανταλλαγές ευχών, μπήκαμε στις... αναλύσεις: Πολιτικές, οικονομικές, οικογενειακές , με τελική κατάληξη, το θέμα της απασχόλησης των παιδιών, που παρα τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά κλπ ,αγωνίζονται σκληρά για μια θέση στον αστερισμό της απασχόλησης.
Καπου εκεί στη ...σφαιρική αλληλοενημέρωση, θυμηθήκαμε και το στρατο.
Θυμάσαι κείνο τον λοξό, το Μέραρχο, που στις επιθεωρήσειες μοίραζε τη ''φυλακή'' με τη σέσουλα ,ρώτησε ο παλιός φίλος.
Ξεχνιούνται αυτά ,είπα ξεσπώντας σ'ένα τρανταχτό γέλιο, καθώς μου ρθε στο μυαλό, ολοζώντανη, μια σκηνή με τον στρατηγό αυτόν, παρα τα 47 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε.
Υπηρετούσαμε κι οι δυο - νεαροί υπολοχαγοί τότε- ως διοικητές λόχου σ'ενα τάγμα πεζικού στο Λαγκαδά... Διοικητής της Μεραρχίας ήταν ένας στρατηγός πούχε γίνει θρύλος για την πέραν από κάθε λογική αυστηρότητά του.
Ξαμολιόταν κάθε πρωί με καμουφλαρισμένο τζιπ για να μην αναγνωρίζεται στις μονάδες και αλιμονο στο διοικητή που θα του' βρισκε το παραμικρό ψεγάδι .Τη μέρα στην οποία αναφερόμαστε οι δυο λόχοι, ο δικός μου και του φίλου μου, είχαμε βολή. Είχαμε λοιπόν μεταβεί απο το ξημέρωμα στο πεδίο βολής που βρισκόταν στα υψώματα του Ασκού. Ήταν μια Φλεβαριάτικη μέρα που δεν έβρεχε μεν, αλλά εκανε φοβερό κρύο καθώς φύσαγε ένας παγωμένος Βαρδάρης, που σε ''τρυπούσε'' μέχρι το κόκκαλο.
Επειδή το κρύο ήταν τοσο τσουχτερό συμφωνήσαμε και οι δύο ,μετά και από εισήγηση του γιατρού, να μην αναπτύξουμε εκπαιδευτικά συνεργεία όπως προβλέπεται και γίνεται πάντα στις βολές ,αλλά να κρατήσουμε τους στρατιώτες προφυλαγμένους κάτω απ το υπόστεγο για να μην παγώσουν και να πηγαίνει μια -μια σειρα στη γραμμή βολής να ρίχνει τις σφαίρες που προβλεπόταν ...Εγώ θα παρέμενα στη γραμμή βολής με δυο σειρές και ο φίλος μου με τους υπόλοιπους στρατιώτες στο υπόστεγο.
Θα' ταν περίπου μεσημέρι κι είχαν απομείνει μια ή δυο ακόμα σειρές που δεν είχαν εκτελέσει τη βολή, όταν ένα αστραφτερό τζιπ χωρίς κανένα εξωτερικό σήμα, έκανε την εμφάνιση του στο χωματόδρομο που ένωνε το πεδίο βολής με τον κεντρικό δρόμο. Πριν προφτάσομε να αντιληφτούμε ποιος είναι ή να κάνουμε το παραμικρό, ο Μέραρχος με στολή εκστρατείας, βαριά αντιανεμική κάπα και τα μονίμως ''τσιγκρωμένα'' μούτρα, βρισκόταν μπροστά μας.
Που είναι τα εκπαιδευτικά συνεργεία σου υπολοχαγέ; ήταν η πρώτη του ερώτηση
Μάταια προσπάθησα να του εξηγήσω το λόγο .Τον καιρό, το κρύο, τους στρατιώτες που έτρεμαν κλπ.
Δεν τηρείτε τις διαταγές και τους κανονισμούς, ήταν η ετυμηγορία της σύντομης, ''ιερής'' εξέτασης του..
Την ώρα, όμως, που εγώ στημένος μπρος στο δύστροπο στρατηγό, άκουγα τα ''εξ αμάξης' 'κάποιος ειδοποίησε το διοικητή του άλλου λόχου,το φίλο μου δηλαδή, για τα συμβαίνοντα κι εκείνος, σιγά-σιγα σαν τον κλέφτη, έσπευσε προς το μέρος μας, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε.
Ποιος είσ' εσύ; του φώναξε άγρια ο στρατηγός όταν τον αντιλήφτηκε στο οπτικό του πεδίο.
Υπολοχαγός ταδε ...διμοιρίτης του λόχου, φώναξε αυτός όσο πιο δυνατά μπορούσε ,ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε την πιο αυστηρή στάση προσοχής.
Βλέπετε τι κάκιστο παράδειγμα δίδετε στους υφισταμένους σας, είπε ο στρατηγός, γυρίζοντας προς εμένα. Γι' αυτό θα σας τιμωρήσω. Και να' χετε υπόψη ότι η τήρηση των κανονισμών και των διαταγών δε συναρτάται με τις καλές ή κακές καιρικές συνθήκες, συμπλήρωσε, καθώς άνοιγε ολοφούρκιστος την πορτα του τζίπ .
Του την έφερα του... τζώρα, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο ...διμοιρίτης φίλος μου καθώς απομακρυνόταν το τζίπ.
Και το' λεγε με τόση ικανοποίηση που δεν μπόρεσα καν να του θυμώσω για το ...ρίξιμο.που μου'χε κανει.
