Είναι γεγονός ότι οι εκλογές, εκτός από το''σασπένς''- μεγάλο ή μικρό ,κατά περίπτωση- που τις συνοδεύει, έχουν κι άλλα συνοδά χαρακτηριστικά.
Δίνουν την ευκαιρία σε μεγάλο αριθμό πολιτών που έχουν για διάφορους λόγους απομακρυνθεί από τον τόπο τους, να κάνουν ένα σύντομο- συνήθως- come back με την αιτιολογία της ψήφου.
Έτσι, είναι σύνηθες στις εκλογικές αναμετρήσεις, να συναντάς πρόσωπα που είχες χρόνια να δεις .
Πολύ περισσότερο, όταν δεν πρόκειται για μια μόνο εκλογική αναμέτρηση, αλλά για ...τέσσερις μαζεμένες, σε ένα μόλις μήνα, όπως συμβαίνει το φετινό Καλοκαίρι...
Γι αυτό ομολογώ, πως δεν ένιωσα και πολύ μεγάλη έκπληξη, όταν χθες έπεσα πάνω σε παλιό φίλο και πρώην συνάδελφο, Ηρακλειώτη της... διασποράς που ζει εδώ και χρόνια, σε πρωτεύουοα Νομού της Βόρειας Ελλάδας.
"Ήλθα στη γενέτειρα για να εκπληρώσω βασικά το εκλογικό μου καθήκον ως συνεπής πολίτης", μου εξήγησε και βέβαια, να συνδυάσω το ωφέλιμο με το τερπνό. Να δω δηλαδή μερικούς φίλους, κάποιους συγγενείς και να κάνω και κανένα μπανάκι, μια και η θάλασσα εδώ βρίσκεται στα πόδια σας .Γιατί ,ποιος ξέρει πότε θα μου δοθεί άλλη ευκαιρία;" πρόσθεσε .
"Γιατί να μην σου δοθεί; ''Παλικαράκι ''είσαι ακόμα", τον πείραξα.
Γέλασε... "Εγώ θα ταξινομούσα τον εαυτό μου - και σένα βέβαια,γιατί είμαστε σόκαιροι - στις ...μεγαλοκοπέλες"
Ήταν η σειρά μου να γελάσω...
"Δεν τα αφήνουμε τα ηλικιακά τώρα για να πάμε δίπλα στην καφετέρια, να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε;"πρότεινα.
Έτσι, βρεθήκαμε σε λίγο καθισμένοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες κεντρικής καφετέριες, ανταλλάσσοντας γνώμες και πληροφορίες για όλους και για όλα.
Για την πολιτική κατάσταση,για την οικονομία , για τις συντάξεις ,για τα παιδιά που παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. Ο ίδιος έχει γιο επιστήμονα που εργάζεται στο Κατάρ- και για όλα τα στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν κάθε μέρα στον τόπο μας, από τους μαθητευόμενους μάγους που το κακό μας ριζικό -η ψήφος έφερε στο τιμόνι της χώρας..
Αφού εξαντλήσαμε το ... διευρυμένο θεματολόγιο ,η κουβέντα γύρισε στα ''δικά'' μας, τα στρατιωτικά ,όπου είχαμε πολλές κοινές αναμνήσεις, αφού σαν νεαροί υπολοχαγοί υπηρετούσαμε σε διπλανές μονάδες.
"Ρε συ θυμάσαι εκείνο τον παλαβό τον Διοικητή που είχες και που πήγε να σε αποστρατεύσει από υπολοχαγό διότι ''με υπαιτιότητα σου απωλέσθη δημόσια περιουσία, ήτοι 6 ημίονοι';',τον τσίγκλισα.
"Γελάμε τώρα" απάντησε "αλλά εγώ τότε τράβηξα μεγάλο ζόρι με κείνο τον τρελό που είχα μπλέξει",πρόσθεσε ενώ ταυτόχρονα άρχισε να διηγείται.
"Ήμουν νεαρός υπολοχαγός τη δεκαετία το 60 και βρισκόμουν στα Πομακοχώρια, στο ύψωμα Τζιβάκ συγκεκριμένα ,το σημερινό Πάνδροσο.με καμιά εξηνταριά στρατιώτες και 20 μουλάρια και αποστολή την κατασκευή πολυβολείων .Βλέπεις, εκείνη την εποχή , υπ αριθμόν 1 εχθρός της χώρας δεν λογιζόταν ο εξ Ανατολών όπως σήμερα , αλλά ο από Βορρά ,η Βουλγαρία. Δουλεύαμε λοιπόν από το ξημέρωμα ,άνδρες και μουλάρια δίπλα δίπλα ,με την ικανοποίηση ότι συμβάλλουμε αποφασιστικά στην οχύρωση και την άμυνα της πατρίδας. Στο έργο μας εξαιρετικά σημαντικός ήταν ο ρόλος των μουλαριών που αποτελούσαν και το μοναδικό μεταφορικό μέσο ,σε μια περιοχή στην οποία ο τροχός κείνη την εποχή ήταν σχεδόν άγνωστος . Ένα πρωί ,λοιπόν, πριν ξεκινήσουν τα συνεργεία,διαπιστώθηκε η εξαφάνιση εξι μουλαριών Αναστατωθήκαμε. Ψάξαμε μέσα και γύρω από τον καταυλισμό ,αλλά τίποτα.Τα μουλάρια ήταν άφαντα. Να τα κλέψανε κει πάνω στην ερημιά του Αδάμ,και μάλιστα ξέροντας πως ήταν του στρατού ,το θεωρούσα αδύνατο.Ο ι λύκοι, ήταν επίσης πολύ νωρίς ακόμα για να υποθέσουμε πως μας είχαν ''επισκεφτεί''. Έτσι ,μετά από ψάξιμο 2-3 ωρών ,αναγκάστηκα να αναφέρω το συμβάν στο Τάγμα στην Κομοτηνή ,όπου ο Διοικητής,ένας ευθυνόφοβος του κερατά, μου βαλε αμέσως τις φωνές".
"Αν δεν τα βρεις θα τα καταλογίσω σε βάρος της ιδιαίτερης περιουσίας σου και θα σε στείλω και στρατοδικείο για πλημμελή φύλαξη δημόσιας περιουσίας", μου δήλωσε.
Του είπα βέβαια και εγω τα ''δικά'' μου,αναγκάστηκα όμως στη συνέχεια να οργανώσω μια ομάδα για να βγει προς αναζήτηση των μουλαριών.
Όχι μόνο διότι διαισθανόμουν ότι θα είχα άσχημα ξεμπερδέματα μαζί του αλλά και γιατί θα έχανα την άδεια του τετραημέρη άδεια που είχα ζητήσει με την ευκαιρία της Πεντηκοστής.
Άδεια που την περίμενα πως και πως... ύστερα από δυο μήνες σε κείνη την ερημιά
Έφυγαν λοιπόν μερικοί στρατιώτες μ έναν ασύρματο να ψάχνουν για τα μουλάρια, ενώ κανονίσαμε κάθε δυο ώρες να έχομε επαφή .
Πέρασε όμως σχεδόν ολόκληρη η μέρα χωρίς κανένα νέο για τα μουλάρια.Στην τελευταία μας επαφή,λίγο πριν πέσει η νύχτα ο επικεφαλής λοχίας ,εκτός από το τυπικό ''ουδέν νεώτερον για τα μουλάρια'',ανέφερε ότι δύο από τους στρατιώτες είχαν παρουσιάσει συμπτώματα έντονης κόπωσης ,εμετού ,διάρροιας και υψηλού πυρετού ...
Στην ερώτηση μου αν έφαγαν τίποτε άλλο εκτός από την ''ξηρά τροφή'' που είχαν μαζί τους, μου αποκάλυψε ,οτι είχαν φάει και κάτι κονσέρβες που είχαν αγοράσει από ένα μπακάλικο στη Νυμφαία
Κάλεσα αμέσως τον επόπτη του Συντάγματος στην Κομοτηνή.και ζήτησα την άμεση αποστολή οχήματος στη Νυμφαία για τη μεταφορά των στρατιωτών .
''Να τους στείλεις με τα μουλάρια ''ήταν η κατηγορηματική του απάντηση.''Να τους στείλω ''του απάντησα,,''όμως ,φοβούμαι, πως όταν φθάσουν θα πρέπει να μεριμνήσετε ,όχι για ζητήματα περίθαλψης,αλλά για τις λεπτομέρειες της ...ταφής τους''.
Φαίνεται ότι κατάπιε τη γλώσσα του μ αυτό που άκουσε ,γιατί έμεινε αμίλητος αρκετές στιγμές.
''Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα;'',είπε τελικά ''Κι ακόμα πιο σοβαρά'' ,επιβεβαίωσα και το πίστευα ,γνωρίζοντας πολύ καλά τον επικεφαλής λοχία της ομάδας.''Καλά θα σου στείλω όχημα '',είπε στο τέλος ''και θα φροντίσω να σου στείλω και την...αποστρατεία σου σύντομα'',είπε ,χωρίς καθόλου να αστειεύεται.
Η αποστρατεία μου, βέβαια, δεν ήλθε,έφθασαν όμως την επομένη τα μουλάρια ,που κάποιοι Πομάκοι τα βρήκαν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τον καταυλισμό και μας τα έφεραν;
"Κι οι στρατιώτες τι γίνανε;", ρώτησα.
Τη γλύτωσαν από θαύμα.
Είχαν προσβληθεί από σαλμονέλα κι αν δεν μεταφέρονταν το ίδιο βράδυ στη Θεσσαλονίκη ,θα πέθαιναν.
"Και την τριήμερη άδεια για τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος την πήρες;" Ξαναρώτησα..
"Όχι άδεια, μα μήτε ...οδοντογλυφίδα δε μου δωσε ο... κερατάς' μέχρι τη μέρα πού φυγε", είπε γελώντας...
