Γράφει ο Γ. Μηλιαράς
Ο συγχωριανός μου εξ Αβρακόντε μεγαλόσωμος Ιπποκράτης,συνταξιούχος καθηγητής Φυσικής, αυτο-επονομάζεται Μέγας λόγω των διαστάσεων του . Το μεσημέρι της Κυριακής συναντηθήκαμε σε χαρές βάπτισης Ζαχαρία του Β´, εγγονού του νεορκισθέντα δημάρχου Χερσονήσου και άνοιξε όπως πάντα η καρδιά μας … Αναζωπυρώσαμε μνήμες των γυμνασιακών μας χρόνων και αλληλοσυμπάθειες που ουδέποτε αποκρύψαμε . Παραδόξως τούτη τη Κυριακή θυμήθηκε και ο Καπετάν Χειμώνας με το Βοριά του, πως πρέπει μπλειό να πιάσει δουλειά γιατί ξεράθηκε η γης των ανθρώπων . Εμείς βέβαια ως γνήσιοι Ορέοι γόνοι του Λασιθιού, δείξαμε την υπεροχή μας στην αντοχή του κρύου και μείναμε στην αυλή της εκκλησίας αναπολώντας και σχολιάζοντας . Του θύμισα την αγωνιώδη έκκληση μας , όταν ως μαθητές, εμείς οι μικρότεροι και με τη συγκριτικά μειονεκτική σωματική μας διάπλαση, του φωνάζαμε όταν μας πλησίαζε απειλητικά με τις χερούκλες του :
Μέγα μη … ( και έσκασε στα γέλια )
Ακόμη και στη φωτογραφία (του 1965) της περίφημης νεολαίας Αβρακόντε που δημοσίευσε στο FB ο φιλήστορας Νίκος ΦΟΥΚΑΡΑΚΗΣ, δεσπόζει ο Μέγας, μιας ομάδας γνωστής το πάλαι ποτέ, του νεολαιΐστικου Συνδέσμου Δ-ΟΚΑΡΙ ( αντιγραφή ονομασίας από παλιό γνωστό γερμανικό σουγιά ) με την ευρηματική ερμηνεία που του είχαμε δώσει : «Δαιμονισμένος Ομιλος Κερατάδων Αβρακόντε Ριμάσει(ζει) Ι(οι)οιανδήποτε» . Στη φωτό συρομαδούν για τις ανάγκες της παρέας, τις κότες που «κατέσχεσαν» από τα σπίτια τους σε μέρες απουσίας των γονέων τους στα μετόχια για το λιομάζωμα, … (Όμως η δράση και οι περιπέτειες της περίφημης τότε «οργάνωσης» μας το Δ-ΟΚΑΡΙ, γράφουν πολυσέλιδο βιβλίο και το αφήνω για άλλη φορά.)
-Αργούσε ο παππάς μέσα στην εκκλησία τη βάπτιση , τσίριζε ο Ζαχαρίας Β´, πάσχιζε ο Χειμώνας να υποδηλώσει με κρύο τη παρουσία του και ήρθε η αυτονόητη απορία στον Μέγα , αν ο παππάς έκανε βάπτιση ή λειτουργία . Έτσι προέκυψε και η πρώτη προσποιητή διαφωνία μας:
-Ρε Ιπποκράτη, το μυστήριο της βάπτισης είναι αυτοτελές και δεν εμπεριέχεται σε λειτουργία. Επιδεικνύοντας μάλιστα έπαρση για τις θρησκευτικές μου γνώσεις, ως περιστασιακός ψάλτης , του δήλωσα με στόμφο πως τα μυστήρια της εκκλησίας είναι επτά . ( Ευτυχώς, δεν με υπέβαλλε στην βάσανο να του τα πω, αν και είχα αρχίσει να ξομπλιάζω διάφορα στο μυαλό μου).
Ο Ιπποκράτης με κοίταξε με προσποιητό θαυμασμό για τις αμφίβολες θρησκευτικές μου γνώσεις και απάντησε σταθερά : -Όχι ρε , τρία είναι ! … και άρχισε την ιστορία του:
-Την εποχή που ήμουνα καθηγητής ( Φυσικής) σε γυμνάσιο του Ηρακλείου, είχα μαθητές που δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν σε μαθήματα θετικής κατεύθυνσης, βαθμό μεγαλύτερο του 6 ή του 7 , παρά τις παραινέσεις που μας έκανε ο ιερέας θεολόγος, που δίδασκε θρησκευτικά στο ίδιο γυμνάσιο, να βάζουμε μεγάλους βαθμούς στα παιδιά για να περνούν την τάξη . Οι μαθητές-κουμπούρες , περνούσαν τελικά την τάξη με τους υψηλούς βαθμούς των θρησκευτικών και κάποια στιγμή με έβαλε ο διάολος να κοιτάξω τις κόλλες του διαγωνισμού θρησκευτικών να δω τι έγραφαν και έπαιρναν βαθμούς 18 και 19. Και ξέρεις τι διάβασα σε μια κόλλα με βαθμό 18; άκου:
Ερώτηση 1: Ποιά είναι τα εφτά μυστήρια της εκκλησίας ;
Απάντηση : Τα εφτά μυστήρια της εκκλησίας είναι τρία , τα βαφτίσια , τα αρραβωνιάσματα και τα σαράντα !!!
Ερώτηση 2: Ποιές νηστείες επιβάλλει η θρησκεία μας;
Απάντηση : Τη σαρανταρά και το Δεκαπενταύγουστο !
-Απευθείας για διδακτορικό έπρεπε να σταλεί ο μαθητής αυτός , όχι να τον βαθμολογείς με 7 και 6 … του απάντησα , αλλά βγήκε από την εκκλησία με το παππού του ο Ζαχαρίας Β´ και κόψαμε τη κουβέντα …
