Της Μαριέττας Κόντου*
Έχουν περάσει 31 χρόνια από τότε που έδωσα πανελλήνιες κι όμως εκείνη η αίσθηση μου έχει μείνει αλησμόνητη, γεύση ξινή και λίγο γλυκιά, σα γρανίτα λεμόνι…την ίδια αίσθηση και τώρα, λίγο πιο γλυκιά αλλά και πιο ξινή, από άλλη θέση, σε άλλη εποχή…
Τον βλέπω όλη τη χρονιά, αυτή την τόσο περίεργη, παράδοξη και ανατρεπτική χρονιά! Μέσα σε μια γυάλα, μπροστά σε έναν υπολογιστή, αποκομμένος από παρέες, συμμαθητές, σχολείο, καθημερινότητα, ακούρευτος, μονίμως κουρασμένος και αγουροξυπνημένος, με τις πιτζάμες σήμα κατατεθέν, να βουτάει το δάχτυλο στη Νutella για να πάρει δύναμη και να αιωρείται μέσα στο χρόνο χωρίς να είναι και σίγουρος αν είναι μαθητής. Αλλιώς τα είχε λογαριάσει. Πιο ελεύθερα, πιο αυθόρμητα, πιο φυσικά, ξέρεις, διάβασμα, μαθήματα, σαββατόβραδα με φίλους να μοιράζεται και να μοιράζει χαρά και εφηβίλα με την ασφάλεια ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν, σχολείο αλλά και οι τελευταίες πλάκες της τελευταίας χρονιάς που όλο συγχωρούνται, όλα δικαιολογούνται και όλα επιτρέπονται και στη στροφή της χρονιάς να αρχίσει να αποχαιρετά τα τελευταία σχολικά Χριστούγεννα, το τελευταίο Πάσχα, τις τελευταίες μέρες, απουσίες και την πενταήμερη που την ονειρευόντουσαν από την Α΄ λυκείου. Ούτε του περνούσε από το μυαλό όταν ξεκινούσε το λύκειο ότι θα σκόνταφτε πάνω σε μια πανδημία που θα σου σήκωνε τοίχους ψηλούς και θα αναμετριόταν με φόβους παράταιρους για την ηλικία και την ορμή των 17 που νομίζεις πως είσαι άτρωτος, έξω από του χρόνου τα δεσμά, ταξιδευτής σε ξάστερους ουρανούς. Κι έτσι πρέπει…
Και με ένα σάλτο άγαρμπο, άτσαλο, άκομψο βρέθηκε. από μαθητής της Α΄ λυκείου και ένα μικρό συνοπτικό πέρασμα από τη Β΄ λυκείου, να αποφοιτά από το λύκειο, έχοντας χάσει επεισόδια, στιγμές, γιορτές, αποχαιρετισμούς και αποφοιτήσεις μη ξέροντας ποιος θα πληρώσει στο τέλος αυτό το λογαριασμό των κλεμμένων πολύτιμων χρόνων. Σε ένα τοπίο ενηλίκων και παιδιών σαστισμένο που γέρνει στην αμηχανία αυτός αφήνει πίσω του πετραδάκια παιδικότητας για να μη χάσει το δρόμο. Και πόσο του το εύχομαι, όχι μόνο σε κείνον, σε όλη τη δική του γενιά, την κλεμμένη, κουτσουρεμένη και με δίχτυ ασφαλείας στο κενό που παλεύουν να κρατήσουν ισορροπία και να πείσουν τους εαυτούς τους αλλά και εμάς τους μεγάλους, με χάρη, πείσμα και μανία ότι θα τα καταφέρουν!
Είμαι μεταξύ 5 και 18 μου πέταξε προχτές και μου επιβεβαίωσε ότι θα ήθελε λίγο χρόνο ακόμη έστω και κλεμμένο ή δανεικό, λίγο ακόμη να χουχουλιάσει στο κρεβάτι πριν το δυσάρεστο πρωινό χειμωνιάτικο ξύπνημα που όμως δε μπορεί να αποφύγει. Λέει διάφορα σαν το καλό παιδί που θέλει να κάνει γενναιόδωρα χατίρια ή λέει και τ’ ανάποδα για να’ χει τη χαρά να βλέπει τον τρόμο στα μάτια μας και να παίρνει την εκδίκησή του που τον αφήσαμε να μεγαλώσει. Όμως την αλήθεια την ξέρεις μόνο αυτός. Φτερά, πετάγματα, όνειρα και πούπουλα, όλα μέσα στο κεφάλι σου ανάκατα και στην καρδιά πεταρίσματα αλλά πάνω πάνω θρασύς και προστακτικός ο φόβος να γαυγίζει. Όλα φαντάζουν γύρω σου μεγάλα, απειλητικά και υποσχετικά μαζί. Σα να πρόκειται να πάει διακοπές αλλά δεν είναι σίγουρος ούτε αν θα του αρέσει, ούτε τι ρούχα να πάρει. Αποφασίζει να πάρει τα γυαλιά ηλίου και τίποτε άλλο, τα υπόλοιπα θα τα πάρει από’ κει…
Στις τελευταίες μέρες πριν τις εξετάσεις «μουδιάζεις» κι όλα γύρω σου κινούνται σε ρυθμούς ξένους, με ταχύτητες που δεν αναγνωρίζεις και με χρώματα ξεθωριασμένα ή και ασπρόμαυρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις σελίδες να περνούν μπροστά από τα μάτια μου ακόμη και στον ύπνο μου, τις ιδρωμένες μου παλάμες, την «ιδρωμένη» καρδιά που δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπά από την προηγούμενη το βράδυ ή και πολλά βράδια πριν, την αγωνία, το «καλό» μέλλον, το «κακό» μέλλον, το υπερεκτιμημένο μπράβο των γονιών μου και του κόσμου, την επιβεβαίωση της αξίας μου έξω πια από μένα να παζαρεύεται. Και στη μέση εγώ μέσα σε τρύπα που δεν ήμουν σίγουρη που θα με βγάλει, λίγο Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων μόνο που στην πραγματικότητα μάλλον θα επέλεγα τον Πήτερ Πάν στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Κι αν υπήρχαν όντως νεράιδες και μαγικά ραβδιά θα ήθελα να είχε βρεθεί μια στο δρόμο μου εκείνη την εποχή και να μου είχε ψιθυρίσει στο αυτί να μη φοβάμαι γιατί στην πραγματικότητα η ιστορία της ζωής μου ελάχιστα θα κρινόταν από εκείνες τις εξετάσεις στις οποίες μάλιστα απέτυχα την πρώτη φορά, πως η πολύτιμη αναζήτηση των ονείρων, των ταλέντων μου και κυρίως του εαυτού μου θα ερχόταν αργά αλλά λυτρωτικά και με πολλά χρώματα αποτυχίας που θα μου έκαναν δώρα αναπάντεχα. Θα ήθελα να μου έχει ευχηθεί όχι «καλή επιτυχία» αλλά «καλή ζωή», πολύχρωμη, ενδιαφέρουσα, αναπάντεχη, ανατρεπτική και να μου έχει δώσει μια γερή σπρωξιά να πέσω στα βαθιά αλλά να κολυμπήσω στο ένστικτό μου που μέχρι τότε το είχα αφελώς κοιμισμένο.
Ούτε εγώ λοιπόν θα ευχηθώ καλή επιτυχία στους γενναίους 17χρονους, θα τους ευχηθώ καλή τύχη και καλή δύναμη στο μεγάλωμά τους και καλή ζωή με ουρανό ξάστερο. Πέρα και πάνω από το δυνατό χειροκρότημα που τους αξίζει πέρα ως πέρα, να σύρουν το χορό της ζωής τους γνήσια και ταιριαστά για αυτούς, να ξορκίζουν τα εμπόδια με άπειρα χαμόγελα ευτυχίας ότι είναι κυνηγητές και όχι κυνηγημένοι και σίγουροι ότι με το διάβα του ο καιρός και τα γυρίσματά του ακόμη και σε στραβούς γιαλούς και στραβά αρμενίσματα θα τους αφήνει έκθαμβους μπροστά στα θαυμαστά του σενάρια! Και να φτιάχνουν χώρο και χρόνο στη ζωή τους για πενταήμερες, αγαπημένους φίλους και παρέες για να πάρουν πίσω τα χρωστούμενα κι ακόμη παραπάνω…ία(ίσως κυρίως σε αυτήν). Το μέλλον κρίνεται από τα νεανικά όνειρα, την πίστη και του συμπαραστάτες που έχουν σ’ αυτά και όχι από μια και μόνο δοκιμασία, μια επιλογή(που σωστή ή λάθος θα το δείξει ο χρόνος…). Ψυχραιμία και στου γονείς που οφείλουν να φροντίζουν αλλά όχι να πνίγουν, να αγαπούν αλλά όχι να ερωτεύονται τα παιδιά τους και να έχουν τη γενναιότητα να ξεχωρίζουν τα δικά τους από τα όνειρα των παιδιών τους που δικαιούνται να έχουν διαφορετικά…
* Η Μαριέττα Κόντου είναι:
●Ψυχολόγος με μετεκπαίδευση στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας, και εξειδίκευση στην Kλινική Ύπνωση και Βιοθυμική ψυχοθεραπεία.
●Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
●Συγγραφέας
