Του Σταύρου Γαβαλά
Πάει και ο Αυγενάκης, που για να είμαστε δίκαιοι, έδειξε ότι ήθελε να κάνει πράγματα, ασχέτως αν πέτυχε η απέτυχε, αλλά ήταν Υπουργός στη χειρότερη περίοδο, με τις τεράστιες καταστροφές που έγιναν από τη θεομηνία σε διάφορες αγροτικές περιοχές, δημιουργώντας τεράστια και δυσεπίλυτα προβλήματα.
"Πλήρωσε" βέβαια και το "πρασίνισμα" του νομού, όπως και ο Μάξιμος, αλλά εκεί φταίει μάλλον ο Κουράκης, που "έσπασε τα κοντέρ" παρ' όλο τον πόλεμο που δέχτηκε εσωκομματικά.
Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν να κλείσει ο Αυγενάκης ακριβώς ένα χρόνο στο πολύπαθο Υπουργείο Γεωργίας, κοντά στο μέσο όρο παραμονής, μιας και από το 1918, οπότε και βρήκα στοιχεία, μέχρι σήμερα έχουν περάσει την πόρτα του υπουργείου 264 -ναι καλά ακούσατε 264- Υπουργοί και Υφυπουργοί!
Αν λοιπόν κάνουμε τη διαίρεση, ο μέσος χρόνος παραμονής των Υπουργών είναι γύρω στον ένα χρόνο, με κάποιους να "σπάνε" ρεκόρ και νομίζω ότι αξίζει να τους αναφέρουμε.
Ξεκινώ από τον "πρωταθλητή" παραμονής, τον κ. Κυριάκο Γεωργίου. Από τον Ιούνιο του 1936 ως τον Απρίλιο του 1941, σχεδόν πέντε χρόνια.
Και επειδή με εντυπωσίασε το γεγονός της πολύχρονης παραμονής του, είδα το βιογραφικό του και αξίζει να αναφέρουμε κάποια πράγματα για αυτόν.
Γεννήθηκε λοιπόν στην Καλαμάτα, σπούδασε Φυσικές Επιστήμες και Χημεία στην Αθήνα, διακρίθηκε σε διαγωνισμό με υποτροφία του Ζαππείου, πήγε για σπουδές στην Ανωτέρα Γεωπονική Σχολή του Μονπελιέ. Εκεί αρίστευσε και ήταν ο πρώτος Έλληνας γεωπόνος που τιμήθηκε με το αριστείο της Γαλλικής Ακαδημίας.
Έγραψε πολλά βιβλία επιστημονικού και οικονομικού ενδιαφέροντος, όπως το "περί σταφίδος και το εμπόριο αυτής", "περί αμπέλου και των ασθενειών της", "περί συκής", "περί λαχανικών" και πολλά άλλα.
Να πούμε ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, νομίζω ότι δεν θα ήταν πλεονασμός...
Μετά από πολλά χρόνια φτάνουμε στον δεύτερο, που ήταν ο Ιωάννης Ποττάκης, από τον Ιούλιο του 1985 έως τον Ιούλιο του 1989, κλείνοντας ακριβώς τέσσερα χρόνια.
Ακολουθεί ο Κώστας Σημίτης από τον Οκτώβριο του 1981 ως τον Ιούλιο του 1985, κοντά στα τέσσερα χρόνια και αυτός. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ οι Υπουργοί Γεωργίας αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαξε μόνο δύο Υπουργούς στη διάρκεια της εννιάχρονης πρωθυπουργίας του.
Μετά, έχουμε τον Ευάγγελο Μπασιάκο, από τον Σεπτέμβριο του 2004 ως τον Σεπτέμβριο του 2007 και τέλος ο Ευάγγελος Αποστόλου από τον Σεπτέμβριο του 2015 ως τον Αύγουστο του 2018.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι μακροβιότεροι Υπουργοί Γεωργίας με όλους τους άλλους από ιδρύσεως Υπουργείου να μην ξεπερνάνε τον ένα με ενάμιση χρόνο παραμονής..
Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Υπουργών είναι δικηγόροι, οικονομολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, καθηγητές και ελάχιστοι έχουν γνώσεις πάνω στην αγροτική πολιτική.
Τώρα βέβαια αποκτήσαμε και γιατρό Υπουργό Γεωργίας, που μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα όσον αφορά τη θητεία του. Ας μην προτρέχουμε. Από την άλλη, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ, δείχνει ότι ο πρωθυπουργός βλέπει ότι το Υπουργείο να είναι βαριά άρρωστο και χρειάζεται ιατρικής παρακολούθησης.
Δεν γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι να αλλάζουμε Υπουργούς, Υφυπουργούς, Γραμματείς και Φαρισαίους.
Δε χτίζεται έτσι μια σοβαρή και δημιουργική αγροτική πολιτική σε βάθος χρόνου που τόσο ανάγκη την έχει η χώρα και δεν γίνεται να κάνουμε Υπουργούς που μέχρι να μάθουν τι είναι το Υπουργείο και τι σκοπούς εξυπηρετεί, τους στέλνουμε σπίτι τους και να βάζουμε καινούριους. Έλεος πια!
