Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Είναι στιγμές που νοιώθεις ευτυχής που άρπαξες την ευκαιρία που σου έδωσε η ζωή για να ασχοληθείς με εκείνο που πιστεύεις πως ταιριάζει στο χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία σου, που θεωρείς τον εαυτό σου ικανοποιημένο που συνάντησες κάποιον που αποτελεί την επιτομή της ιστορίας του τόπου, που μέσα από τις ενέργειες, τις σκέψεις, τον αυθορμητισμό μα και την ιδιοτέλεια που κατατρέχει τους ανθρώπους, αποτυπώθηκαν πράγματα που μόνο μέσα από τα ιστορικά βιβλία γνώρισες !
Μια τέτοια συγκυρία ήταν και η γνωριμία μέσα από το ρεπορτάζ και τις ατέλειωτες ώρες αναμονής και υπομονής που είχα την τύχη να συναντήσω, να ακούσω και να διατυπώσω ερωτήματα και απορίες στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και ξέρεις όταν εχεις μεγαλώσει με στερεότυπα, εμμονές και ιδεοληψίες για έναν άνθρωπο, που για πολλά χρόνια ήταν ταυτισμένος με ένα δαίμονα της πολιτικής και αποσυνάγωγο του πολιτικού συστήματος, δεν είναι εύκολο να τα ξεπεράσεις όλα αυτά για να διακρίνεις το μέγεθος του!
Κι όμως ο Μητσοτάκης μέσα από την απλότητα, το δυναμισμό και την απίστευτη εργασιομανία του, που εξαντλούσε τους πάντες δίπλα του ακόμα και σε στιγμές που δεν μπορούσες να τον ακολουθήσεις σου έδινε το παράδειγμα πως ε, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα τα παρατήσει! Κι όμως ένοιωθες πόσο ταγμένος και συνεπής ήταν σε αυτό που έκανε, αδύνατο να σταματήσει, πριν ολοκληρώσει το σκοπό και το χρέος του!
Ήξερε, απ´ όπου κι αν περνούσε τους πάντες με το μικρό τους όνομα, διηγόταν ιστορίες χαμένες στο βάθος του χρόνου, κι όταν μιλούσε για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ρούφαγες σαν σφουγγάρι κάθε απίστευτη λεπτομέρεια των αφηγήσεων του... σα να ήταν η τελευταία.
Στιγμές αμέτρητες, στα Χανιά, το Μαράθι, στο σπίτι του στο Ακρωτήρι, στα αγαπημένα του βουνά και όρη της Κρήτης, με την κατσούνα συνοδοιπόρο, να τρέχει μπροστά κι όλους εμάς να αγκομαχούμε για να τον προλάβουμε! Και πάντα με μια καλή κουβέντα για τους δημοσιογράφους μα και φροντίδα για εκείνους που από τη δουλειά τους είχαν στο μυαλό τους να τον "κυνηγούν"στο κατόπι του. Πρώτα φρόντιζε να κάθονταν οι εκπρόσωποι των Μέσων, να βρουν ένα κομμάτι τυρί κι ένα παξιμάδι να φάνε και να ξεκουραστούν κι έπειτα να κάτσει η πολυμελής κουστωδία που τον ακολουθούσε!
Κύριος, τέρας ψυχραιμίας, δεν έλεγε ποτέ ούτε ένα σύμφωνο παραπάνω στην τηλεοπτική δήλωση από εκείνο που είχε στο μυαλό του, καθοδηγούσε τα μικρόφωνα, δεν χειραγωγήθηκε ποτέ από αυτά!
Νάναι άραγε τυχαίο πως στην εποχή που η τηλεόραση ισοπέδωνε πολιτικούς και πολιτικάντηδες που επαιτούσαν κάποια ψίχουλα δημοσιότητας εκείνος αποτελούσε τον απόλυτο σταρ του νέου τότε μέσου, όπως τον είχα χαρακτηρισει κάποτε σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη της πολιτικής αφού η τηλεοπτική κάμερα του είχε απίστευτη αδυναμία ;
Και με το φευγιό του, φεύγει κι ενα κομμάτι της δίκης μας ιστορίας, που θα χουμε να λέμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας πως γνωρίσαμε και κάποιους ΜΕΓΑΛΟΥΣ πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥΣ που πέρασαν από τούτο τον τόπο.
Καλό ταξίδι... Ψηλέ, καλό ταξίδι επίτιμε...καλό ταξίδι Κύριε Πρόεδρε!
*Το κείμενο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ
