της Μαρίας Λιονάκη
Δεν πιστεύω να στείλατε κανένα μήνυμα Δευτεριάτικα στο 13033; Να σας πέρασαν για τίποτα αναλφάβητους, χωριάτες, χωρίς facebook, smart phone και smart tv; Με χαμηλό IQ; Το είπαν οι ειδήσεις, τα media, τα μείδια της στεριάς. Επιστρέψαμε στην ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν πιστεύω επειδή διάβασες την Αναδυομένη του Ξενόπουλου τώρα στην Καραντίνα να πίστεψες πως είσαι κοντεσίνα, η Κλέλια που για να σου κόψει στην πλαγιά του βουνού τα σπάνια αγαπημένα σου αγριολούλουδα , ο φέρελπις του έρωτα σου, ο λεβέντης εροβόλαγε, θα κινδυνέψει να γκρεμοτσακιστεί; Ως να διαλέξεις ποιο από τα δυο αδέρφια προτιμάς; ‘Η να πίστεψες πως ο μοναδικός σου προορισμός είναι να παντρευτείς; Δεν πιστεύω να φαντάστηκες πως θα διάγεις το λοιπό σου βίο με γαλλικά και πιάνο; Αραχτή στον καναπέ, σε αιώνια σιέστα; Ανάσκελα να βλέπεις σειρές; Καλόμαθες ε; ‘Η επειδή φύτεψες δυο λουλουδάκια, βασιλικούς και γιασεμάκια νομίζεις πως είσαι χανούμισσα στην Ανατολή , που σε κήπους ολάνθιστους θα περιδιαβαίνεις στο εξής, λίγο πριν σε φωνάξει ο σουλτάνος στο σαράι, στον οντά του.
«Στης Βαβυλώνας τη γη με ράσο αντί γι΄ ακόντιο κινά ένας φίλος για ταξίδι υπερπόντιο για να κηρύξει την ανθρωπιά την καλοσύνη μα του περάσανε χαλκά οι Σαρακήνοι..»Α χ βρε Λαυρέντη λείπεις… χάθηκες κι εσύ νωρίς , απρόσμενα, και σε ποιους κήπους να περιδιαβαίνεις τώρα. Τώρα που σε χρειαζόμαστε κι εσένα, όπως όλους τους αγαπημένους τραγουδοποιούς, να κάνουμε στιχάκια τους καημούς μας, να τους τραγουδήσουμε λίγο στο φεγγαρόφωτο, να ξεγελαστούμε, να φανταστούμε πως ο κόσμος είναι άλλος, πως η ζωή είναι αλλιώς. Επιστρέφουμε στην κανονικότητα, τα’ μαθες Λαυρέντη; Περάσαμε καραντίνα. Ναι, ναι, ο υπαίτιος, ο λεγάμενος ένας ιός, μα τι ιός! Άλλο να σου λέω κι άλλο να το ζεις, με μεγάλη εμβέλεια, ούτε σαν δορυφορική… Και τώρα άντε να συνέλθουμε, να μπούμε ξανά στο μαγγανοπήγαδο, στο κυρίως θέμα της ζωής, να αλλάξουμε παράγραφο, να μπούμε στην κανονικότητα, να θυμηθούμε τι αυτό σημαίνει.
Επιστροφή στην κανονικότητα θα σου θυμίσω εγώ τι σημαίνει καμάρι μου, εδώ που τα κουβεντιάζουμε ήρεμα, ήρεμα κι απλά και καταλαβαινόμαστε, κατά που λέει ο Ρίτσος.
Θυμάσαι τα σποτάκια στην TV που λέγανε πως στην αντιμετώπιση του ιού, στο εγχείρημα της πατρίδας να τον καθυποτάξει είμαστε όλοι μαζί; Ε, τώρα είσαι πάλι μόνος σου αγάπη μου. Ήρεμα μιλάω (κάτι σημαίνει αυτή η φράση του συρμού, αλλά άλλη ώρα…) , γλυκά στο λέω να το αποδεχτείς. Μόνος ήσουν πάντα, μόνος είσαι και τώρα. Μόνο προφυλάξου αρχικά, κάνε κολάι, κουμάντο μετά. Δε σου λέω να γίνεις εξηνταβελόνης, μα και να γίνεις Σκρουτζ σε καταλαβαίνω. Άρχισε την αποταμίευση, γράφε σε μπλε τετράδιο, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι… Τις είχες γράψει τις εκθέσεις σου στο δημοτικό, τι σου θυμίζω τώρα, έτσι δεν είναι; Με το δάσκαλο τον αγέλαστο που σε κοιτούσε αυστηρά και δενόταν κόμπος το στομάχι σου. Να δεις εκεί έχουν τη ρίζα τους τα προβλήματα που σε ταλανίζουν τώρα, τα στομαχικά, οι δυσπεψίες. Το δάσκαλο, αυτόν μου θύμισε τώρα ο Χαρδαλιάς , έτσι με τα γυαλιά, που τα έβαζε και τα έβγαζε. Έτσι έκανε κι αυτός. Αυτός, ο δάσκαλος, το έκανε παραπάνω φορές, μπορεί και είκοσι την ώρα. Είχε τικ. Τότε πολλοί δάσκαλοι είχαν. Τώρα έχουμε όλοι. Μετά κιάλαρε κάποιον και τον σήκωνε στον πίνακα να κλείνει τα συνηρημένα.
Τα ασυναίρετα δεν είχαμε ακόμη μάθει καλά καλά, τα συνηρημένα ήθελε αυτός. Αυτόν μου θύμισε ο Χαρδαλιάς κι έσπαζα το κεφάλι μου ποιον μου θύμιζε. Για αυτό ανταποκρίθηκα τόσο εύκολα στο κάλεσμα του, λειτούργησε η μνήμη. Ο, τι έχουμε λέει στο υποσυνείδητο, ανεβαίνει στο συνειδητό στο άψε σβήσε. Δε θέλει media αυτό. Το παρελθόν μας υπάρχει κρυμμένο στo σκληρό δίσκο του μυαλού και πολλές τωρινές μας συμπεριφορές έχουν τις καταβολές τους εκεί, λένε οι ειδικοί. Παρεμπιπτόντως, ψυχολόγο έχεις; Όχι; !! Σε θαυμάζω βρε φίλε. Μπράβο σου. Που είχαμε μείνει, τις είχες γράψει τις εκθέσεις σου στο δημοτικό λοιπόν, λέγαμε, έτσι δεν είναι; Άριστος να υποθέσω. Μα τι ρωτάω, θα ήσουν έτσι αλλιώς; Φασούλι το φασούλι λοιπόν στο εξής… Γιατί τώρα θα αρχίσει το έλα να δεις. Κρίση πάλι οικονομική, παλιά μου τέχνη κόσκινο, άντε με τις παροιμίες σήμερα , σε καλό μου. Και θα είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Ασυναίρετη ζωή φίλε, ασυναίρετη…
Τα τροχαία τα θυμάσαι; Δε μειώθηκαν αφ’ εαυτού τους, με μαγικά, δεν έφτιαξαν οι δρόμοι ξαφνικά, δε βάλαμε μυαλό δια επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Δεν κυκλοφορούσαμε, γι’ αυτό δεν είχαμε τροχαία, άντε να τον κάνω εγώ το δύσκολο συνειρμό. Τώρα ετοιμαζόμαστε να κάνουμε έναρξη επαγγέλματος πάλι . Βζνν από δω, βζνν από κει… Λος Αντζελες θα γίνουμε. Θυμάσαι τα συγκρουόμενα στο Λούνα Παρκ; Αυτό θα αρχίσει πάλι, γιατί τώρα βγαίνουμε και με φόρα, με ορμή. Τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο θυμήθηκα τώρα. Πέθανε κι αυτός. Μόνος και ξεχασμένος. Βρέθηκε μέρες μετά…
Επιστρέφοντας στην κανονικότητα, όλα τα καλά θα αρχίσουν. Ήδη άρχισαν. Άκουσες τι έγινε το προηγούμενο σαββατόβραδο; Το σαββατόβραδο βρε φίλε που βγαίνει η ζωή έξω φορώντας τα καλά της, να δει, να τη δουν, να κάνει το κομμάτι της να φλερτάρει… Για μια θέση παρκαρίσματος, για κτηματικά, για μια προσβολή, δεν ξέρω ακόμα, δεν έχει διευκρινιστεί. Μάρτυρες καταθέτουν. Μα ό,τι κι αν ήτανε μωρέ, για μια πολυκατοικία, όλα τα στρέμματα του κόσμου, για μια λέξη που ειπώθηκε αστόχαστα, μαρτυρεί έτσι η ζωή, χάνονται δυο ζωές; ; Τι το κάναμε εδώ, American bar να αρχίζουμε τα μπαμ και τα μπουμ; Τι είναι μωρέ τα πιστόλια και τα κρατάτε πάνω σας και τα σωριάζετε; Συλλογή από παραδοσιακά κεντίδια, υφαντά ή σάμπως νεροπίστολα; Γιατί τα επιδεικνύετε με κομπασμό σε γάμους και βαφτίσεις; Ρωτάτε αν φοβόμαστε οι υπόλοιποι; Μας σέβεστε; Παράσημα είναι, τίτλοι ευγενείας, πτυχία; Σφαίρες έχουν, κόσμο στέλνουν στον Αδη άδικα, χωρίς γυρισμό, μαυροντύνουν ανθρώπους, άφατο πόνο, μοιρολόγια προκαλούν , καταδικάζοντας τους οικείους να είναι ζωντανοί νεκροί. Έχετε αναλογιστεί, σε πόσο λίγο γίνεται το κακό; Παιδιά που δε γνωρίζουν στο μεγάλωμά τους γονείς, μανάδες που χάνουν την παρηγοριά τους, τον ήλιο τους, γυναίκες που θα σέρνονται σα σκιές στο εξής γυρεύοντας το χαμένο, στοιχειωμένο χάδι …Τι είναι η ζωή μωρέ και την ξεριζώνετε τόσο αστόχαστα; Έχετε δει άρρωστο με καρκίνο πώς παλεύει να ζήσει; Τι αγώνα δίνει για μια στάλα ζωής ακόμα; Είναι έθιμο μωρέ η βεντέτα; Να το περηφανευτείς, να το υπερασπιστείς; Το θάνατο βάζεις μπέτι να προστατέψεις; Γιατί κομπολόι θανάτου είναι όλο αυτό που διαμελίζει κορμιά, ζωές, ψυχές κι αναγαλλιάζει τον Πλούτωνα. Έχεις δύναμη και μπόρεση για ένα άλλο έθιμο ζωής, καλύτερο;
Ξεκίνησε πάλι η κανονικότητα, ναι ξεκίνησε. Σε αυτή γλυκό μου ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλο. Η κατσίκα του γείτονα να ψοφήσει όχι η δικιά μας. Εσύ έχεις αλλεργία και χάνεσαι και δεν μπορείς να αναπνεύσεις και θέλεις να ξεβοτανιστεί ο κήπος, ο αχανής της πολυκατοικίας, να μπει κηπουρός, για να είναι και όμορφο όλο αυτό, αλλά είναι αγάπη μου δικό σου πρόβλημα όλο αυτό. Ούτε καν της διαχείρισης, αφού όλοι δε συμφωνούν. Δεν το θεωρούν πρώτιστη ανάγκη. Τι να κάνεις κι εσύ να πεις πως δεν πληρώνεις ασανσέρ στον πρώτο; Γιατί γυμνάζεσαι και δε σου είναι βασικό; Πόλεμο θα ανοίξουμε;
Κανονικότητα αγάπη μου λοιπόν. Σαν πας να πάρεις στο Νοσοκομείο την εξέταση σου να περιμένεις στο σαλονάκι σαν καλό παιδάκι να πουν τα νέα τους οι συναδέλφισσες και μετά θα στη δώσουν, δεν πιστεύω να βιάζεσαι και στη δημόσια υπηρεσία να ανεβοκατεβαίνεις τους ορόφους από τον Άννα στον Καϊάφα, αλλά μη σου ξεφύγει γκρίνια, ενώ στο σχολείο ας περιμένει ο γιος να κάνει ο καθηγητής το διάλειμμα διπλό. Είπαμε κανονικότητα… Και το παράπονό σου κράτησε το για τον εαυτό σου, το ξέρω είσαι θυμωμένος με τον εαυτό σου, γιατί θα έπρεπε να είχες ωριμάσει, να μην απορείς πια με τίποτα, αχ βρε Κική έφυγες κι εσύ… Καλή κανονικότητα, ψηλά το κεφάλι και να θυμάσαι:
« Ζωή χωρίς στερήσεις και μικρές λύπες είναι μια ζωή βαρετή.»Χρόνης Μισσιος
(Φωτ: Πίνακας Ε.Moυνκ, Μελαγχολία,1894-96)
