της Μαρίας Λιονάκη
Καιρός συννεφιασμένος Μεγάλης Παρασκευής. Μήπως άλλαξε γνώμη η άνοιξη και φεύγει; Μήπως δεν ήρθε ποτέ; Να είναι άραγε η άνοιξη ουτοπία, ελπίδα, προσδοκία μόνο; Πλάνο αιθεροβάμονα; Στίχος υπερρεαλιστή ποιητή, πίνακας νατουραλιστή ζωγράφου, πλάνο δημιουργικού σκηνοθέτη, φωτογραφία που επεξεργάστηκε ικανός φωτογράφος; Σχέδιο ονειροπόλου, ονειροπαρμένου, που αρνείται να δει την πραγματικότητα, να τη δεχτεί, να την αντιμετωπίσει κι έχει διαλέξει σε ένα δικό του κόσμο να ζει; Να είναι άραγε η ζωή ένας διαρκής χειμώνας; Ουρανός που δεν ξαστερώνει, βροχή κι άνεμος που δεν κοπάζει, τρικυμία χωρίς νηνεμία, μια διαρκής αλληλουχία αστραπών και κεραυνών;
Καιρός συννεφιασμένος Μεγάλης Παρασκευής. Μήπως σταυρώθηκε φέτος νωρίτερα ο Χριστός; Μήπως ο άπιστος Θωμάς εξοικειωμένος τόσα χρόνια να προδίδει, αποδίδει καλύτερα; Μήπως έζησε νωρίτερα τα πάθη του ο Χριστός μας, ανέβηκε νωρίτερα ο Θεάνθρωπος την ανηφόρα του Γολγοθά, αποκαρδιωμένος από τα πάθη της δική μας ζωής; Ελπίζοντας πως θα έρθει επιτέλους η Ανάσταση που κάθε χρόνο ανασταίνεται και κάθε χρόνο σταυρώνεται; Η Ανάσταση της ζωής; Της ψυχής;
Οχτώ χρονών ήταν το παιδάκι που κλειδώθηκε στην τουαλέτα την εξωτερική του σπιτιού του. Σε κατάσταση σοκ το ανακάλυψε γείτονας, να κλαίει και να φωνάζει. Το κλείδωσαν οι «δικοί του» γιατί είχαν δουλειά να κάνουν, άλλα πιο σπουδαία να ασχοληθούν. Από φροντίδα το κλείδωσαν, έγνοια μην τους πάθει κάτι, όσο θα λείπουν…(!) Παιδοψυχολόγος βρέθηκε αμέσως μετά τον απεγκλωβισμό δίπλα του. Κατάφερε άραγε να του εξηγήσει το γιατί;
« Μητέρα» πέταξε τετράχρονο κοριτσάκι απ’ το μπαλκόνι και μετά αυτοκτόνησε. Το παιδάκι φώναζε, οι γείτονες φώναζαν, ο πατέρας ανέβαινε γρήγορα, με αγωνία, να προλάβει… Δεν πρόλαβε κανείς. Κανένας δεν το προλαβαίνει το κακό σαν τρέχει. Κανένας δε σταματά το ψυχοπομπό Ερμή σα συνοδεύει τις ψυχές στην Αχερουσία λίμνη.
Οι άνθρωποι, παγωμένοι θεατές, στο θέατρο του παραλόγου. Γκουέρνικα ο πίνακας της ζωής. Τα ερωτηματικά, οι προβληματισμοί πολλοί. Μπορεί οι δικοί μας άνθρωποι να είναι οι πιο ξένοι, εχθροί, φονιάδες ενίοτε; Αυτοί που ανασαίνουν δίπλα μας καθημερινά, μπορούν να μας κάνουν το χειρότερο κακό; Πώς γίνεται μια μάνα που πρέπει και τη ζωή της να δίνει για να μεγαλώσει, να σώσει το παιδί της να το πετάξει απ’ το μπαλκόνι; Πόση απόγνωση ένιωθε για να κάνει κακό σε αυτό και στον εαυτό της; Πώς γίνεται ένας πατέρας, με τη μάνα σε συνενοχή να κλειδώνει σε μια σκοτεινή, γεμάτη σκουπίδια τουαλέτα ένα μικρό παιδί; Πόσο λογιών ψυχασθένειες, αδιάγνωστες συχνά, υπάρχουν στους ανθρώπους; Δεν υπήρχε ένας οικείος να τις διαγνώσει, σε γιατρό να απευθυνθεί, ώστε το άτομο το διαταραγμένο να βοηθηθεί, ένας γείτονας δεν υπήρχε να καταγγείλει, πριν γίνει το κακό; Ποιος θα υπερασπιστεί αυτά τα αδύναμα πλάσματα, τα μικρά πουλάκια, τα λουλούδια που θέλουν φροντίδα, ασφάλεια κι αγάπη για να ανθίσουν; Πόσα οικονομικά, κοινωνικά αδιέξοδα βοηθάνε να επιδεινώνονται τέτοιες καταστάσεις; Σε ποιο βαθμό αλλοτρίωσης, νοσηρότητας έχει φτάσει αυτή η κοινωνία με τόσα περιστατικά παιδεραστών, κάθε είδους βίας;
21 Μαρτίου: ημέρα αφιερωμένη στην ποίηση
Κώστας Βάρναλης: Μοιραίοι
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; (…)
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
