της Μαρίας Λιονάκη
Στην ευρύχωρη κουζίνα της κυρά Ξανθίππης το ντεκόρ έχει απογειωθεί. Σκούρο πορτοκαλί προς το καφέ πλακάκι στον τοίχο, κατά την πάλαι μόδα, λεμονί κουρτίνα στο παράθυρο και εμπριμέ μαξιλαράκια στις καρέκλες σε αποχρώσεις πράσινου, πορτοκάλι και λεμονί. Στη φρουτιέρα που δεσπόζει στο ορθογώνιο τραπέζι πάνω από το ευτυχώς λευκό τραπεζομάντηλο δεσπόζουν φρούτα, πορτοκάλια και μανταρίνια. Η κυρά Ξανθίππη με σταυρωμένα τα χέρια στην ποδιά της, δεσπόζουσα στο βασίλειο της, στυλώνει το βλέμμα στον ουρανό. Μακρινός, ασαφής, ανεξιχνίαστος μοιάζει. Συννεφιασμένος, με σκούρες μπλε αποχρώσεις βαμμένος, απεικονίζεται σε δεύτερο πλάνο, στον πίνακα του παραθύρου, πίσω από τις κυματιστές λεμονί κουρτίνες. «Να ‘χα βγει ο ήλιοος…» λέει με αναστεναγμό, θρυμματίζοντας τη μυσταγωγική σιωπή και ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά δηλώσεων, τα δικά μου. «Γιατί θέλεις βρε μαμά οπωσδήποτε να βγει ο ήλιος - λέω με πειραχτική διάθεση εγώ- στις ελιές θα πας;» και γελάει ηλιόλουστος ο ουρανός της κυρά Ξανθίππης.
Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι για την έντονη ηλιοφάνεια του φετινού χειμώνα η κυρά Ξανθίππη ευθύνεται. Που κάθε πρωί παρακαλεί να βγει ο ήλιος, για να μην την περιορίσουν με γκρίνια οι κόρες της εντός της οικίας με τα σκούρα πορτοκαλί πλακάκια. Για να μη χάσει τις βόλτες της, τα σούρτα φέρτα της σε μπακάλη, φούρναρη, στην αυλή. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν τον τρόπος τους, με τις προσευχές τους. Εισακούονται λόγω αγαθότητας, κουμαντάρουν τις τύχες των παιδιών τους, τις δικές τους, του κόσμου ολόκληρου, του καιρού. Άγνωρά τους .
«Οι ελιές, τα αμπέλια και τα κηπευτικά δέχονται περισσότερο τις επιπτώσεις της φετινής ανομβρίας, όπως επισημαίνουν οι αγρότες της Κρήτης απελπισμένοι. Η χρονιά αυτή είναι από τις χειρότερες χρονιές για την ελληνική γεωργία. Αν δεν ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού, αν δεν αλλάξει το σκηνικό του καιρού τις επόμενες μέρες υπάρχει αυξημένος κίνδυνος να καταστραφεί εντελώς η παραγωγή της επόμενης χρονιάς. Τα δέντρα, τα φυτά παρουσιάζουν ήδη σημάδια αφυδάτωσης στα φύλλα, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με ποτίσματα που θα συνεχιστούν μέχρι και τους θερινούς μήνες, καθώς η γη δεν έχει αποθέματα νερού στον κόρφο της. Τα επίπεδα νερού είναι μειωμένα κατά 60% σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές λόγω έλλειψης βροχοπτώσεων. Οι νοτιάδες, η έλλειψη βροχής και οι υψηλές θερμοκρασίες των προηγούμενων ημερών έχουν επιφέρει σοκ και παράνοια στη φύση. Έχουν ανθίσει όλες οι αμυγδαλιές του νομού, ενώ τα αμπέλια έχουν ήδη ανοίξει με κίνδυνο να καταστραφούν με μια ξαφνική πάχνη το Μάρτιο.» Επισημαίνει βαρυσήμαντα ο δημοσιογράφος στο ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων.
Το ότι η κυρά Ξανθίππη με τις προσευχές της ευθύνεται για τη τωρινή ανομβρία είναι η μία εκδοχή, η πιο αστεία της έλλειψης βροχοπτώσεων, της φετινής συνεχόμενης καλοκαιρίας στην Κρήτη. Η πιο πιθανή όμως είναι άλλη. Ο καιρός φέτος διανύει την πιο ωραία, νεανική, περίοδο της ζωής του. Κάτι σα δεύτερη εφηβεία. Αφού τον κούρασε η παράδοση, η καταπίεση, η συνήθεια τόσων χρόνων , είπε τώρα να αλλάξει, να κάνει την επανάστασή του, την ανατροπή. Έβαλε το καπελάκι του στραβά, άλλαξε ρότα, πορεία πλεύσης. Έστρεψε την πυξίδα του να δείχνει άλλη γη. Τη γη του ήλιου, της χαράς, της αισιοδοξίας, του ονείρου, του έρωτα. Αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων φάνηκε η νέα διάθεσή του, η νέα προοπτική. Δεν ξεστόλισε εντελώς το σπίτι του , όπως συνήθιζε κάθε τέτοια εποχή. Άφησε φωτάκια να αναβοσβήνουν, κόκκινα και χρυσά κεριά, κόκκινα και χρυσά μαξιλαράκια στους καναπέδες. Φώτισε το πρόσωπο του με το πιο πλατύ του χαμόγελο. Δέχτηκε προσκλήσεις για πίτες, παρευρέθηκε σε όλα τα καλέσματα, όλων των συλλόγων. Κέρδισε μάλιστα και το φλουρί. Άνθισε πρόωρα όλες τις αμυγδαλιές, άνοιξε τα κλήματα, γέμισε κίτρινα λουλούδια, μωβ ανεμώνες, κόκκινες παπαρούνες όλα τα χωράφια, κάλυψε με πράσινο ολόδροσο χορτάρι τη γη. Στόλισε, μπογιάντισε με έντονα, χαρούμενα χρώματα τον κόσμο. Άφησε έτσι να αιωρείται στην ατμόσφαιρα κάτι το χαρμόσυνο, η υπόσχεση μιας γιορτής. Έφερε το πιο κόκκινο, λαμπερό, ολόγιομο φεγγάρι, την πιο όμορφη πανσέληνο για να ερωτευτεί ο κόσμος. Ξεδιπλώνει κάθε πρωί τις πιο φωτεινές ηλιαχτίδες στη χαράς το μαγαζί και τρυπώνει με αυτές απ’ όλες τις χαραμάδες, αγκαλιάζει όλη τη γη, ζεσταίνει όλες τις καρδιές. Έκανε για το χατίρι μας το χειμώνα καλοκαίρι. Διαλαλεί ότι η ζωή είναι ωραία, ανθισμένη, δώρο. Κι εμείς ώρα είναι να αλλάξουμε διάθεση, ρότα, συνήθειες, να τον ακολουθήσουμε. Να ανθίσουμε. Να θρυμματίσουμε την καθημερινότητα, τη ρουτίνα, τη γκρίνια και να φτιάξουμε χρωματιστές κορδέλες, πολύχρωμο κομφετί.
Να γιορτάσουμε την Τσικνοπέμπτη, ζωντανεύοντας ονειρικές μεταμφιέσεις, παιδικούς ήρωες, παραμυθένιες φιγούρες, να χορέψουμε, να ξεφαντώσουμε. Να ερωτευτούμε αμέσως μετά, αν δεν προλάβαμε ως τώρα, γιατί ακολουθεί σε λίγες μέρες, μέσα στο Φεβρουάριο της αγάπης η γιορτή…
Αυτά λέει ο καιρός και συμφωνεί ο μήνας, ο Φεβρουάριος . Ο μικρούλης, ο ηλιόλουστος, ο παραμυθένιος, ο Κοντορεβιθούλης. Που κάθε χρόνο αφήνει στο φεύγα του ψίχουλα, για να βρει το δρόμο την επόμενη χρονιά να ξανάρθει. Χαμογελαστός…
