Η προεκλογική μάχη , δυστυχώς, θα δοθεί στα …καφενεία και στις …εκκλησίες

Η πολιτική στην Ελλάδα συνεχίζει να μας εκπλήσσει πολύ δυσάρεστα, αν τη συγκρίνουμε με την πρόοδο που σημειώνουν οι άλλες κοινωνίες στο Δυτικό κόσμο.  

Σε κάθε σοβαρή χώρα της Δύσης και εν όψει εκλογικών αναμετρήσεων, κατά κανόνα προηγείται ένας εξαντλητικός διάλογος, ο οποίος αφορά τόσο στον απολογισμό και στην κριτική των απερχόμενων, όσο και στην προσέγγιση των νέων υποψηφίων, πάνω στα βασικά θέματα που οφείλουν να απασχολούν την κάθε κοινωνία, όπως είναι π.χ. η κατάσταση στην Οικονομία (και της χώρας και των νοικοκυριών), τα θέματα  Απασχόλησης, τα θέματα Ανάπτυξης, τα Εθνικά θέματα, η Παιδεία, η Υγεία, οι Θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη και οι Ανεξάρτητες Αρχές (που αποτελούν μια κατάκτηση του Δυτικού τρόπου ζωής και στην οποία δυστυχώς δεν καταφέραμε ακόμη να προσαρμοστούμε), και ακολουθούν τα θέματα ειδικού ή και τοπικού ενδιαφέροντος.

Στη χώρα μας, δεν θυμάμαι ποτέ να έχει γίνει προεκλογικά και με ηρεμία ένας παρόμοιος διάλογος, χωρίς να υπάρχουν ταυτόχρονα και σε κυρίαρχη θέση, οι πολωτικές συζητήσεις σχετικά με καταγγελίες για «σκάνδαλα» των προηγούμενων, οι οποίες επικεντρώνονταν στο «ποιοι τα άρπαξαν» και στο «που είναι τα λεφτά» ή οι άκρατες υποσχέσεις από τους νέους υποψηφίους για  κάθε μορφής παροχές, ιδιαίτερα μισθολογικές, τις οποίες υποσχέσεις οι εκλεγέντες, ξεχνούσαν την επόμενη ημέρα των εκλογών.

Το καταπληκτικό δε είναι πως αυτές ακριβώς τις υποσχέσεις, τις ξεχνούσαν κατά κανόνα και οι …ψηφοφόροι τους. Είναι χαρακτηριστική και «έγραψε» διαχρονικά, η δήλωση «on camera» μιας ψηφοφόρου σε πλατεία, η οποία δήλωσε: «Θα τον ψηφίσω γιατί και το 10% να κάνει από αυτά που μας υπόσχεται, καλό θα είναι…».

Σήμερα, ο προεκλογικός διάλογος δεν γίνεται πλέον στις πλατείες και από τα μπαλκόνια, αλλά στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, στα σύγχρονα δηλαδή μέσα επικοινωνίας, τα οποία εκτός από τα δικά τους «πολιτικά ή επιχειρηματικά φίλτρα», μας προσφέρουν την ελκυστική δυνατότητα της συμμετοχής μας στο διάλογο και μάλιστα με την καθαρά προσωπική μας άποψη (facebook, twiter), ενώ παράλληλα μας εξασφαλίζουν και την πολυτέλεια του να απολαμβάνουμε τον …καναπέ με τη …φραπεδιά ή το ουίσκι  μας.

Προεκλογικός διάλογος γίνεται επίσης και στα …καφενεία, τα οποία στεγάζουν μία παραδοσιακή συνήθεια των Ελλήνων. Εκεί όμως ο διάλογος γίνεται κατά κανόνα για το… διάλογο, (έτσι δηλαδή για να μας περνά ή ώρα) και δεν γίνεται μόνον προεκλογικά, αλλά καθημερινά αφού συνεχώς τροφοδοτείται από την επικαιρότητα και σε κάθε περίπτωση, ας δεχθούμε πως μας εκτονώνει. Μην ξεχνάμε όμως πως πριν λίγα χρόνια, είχαμε πράσινα και μπλε καφενεία….   

Είναι λοιπόν προφανές ότι ένας προεκλογικός διάλογος στα παραπάνω θέματα των σκανδάλων και των άκρατων παροχών και με τον τρόπο που γίνεται κυρίως στα καφενεία, στο μέγιστο ποσοστό του είναι καθ’ όλα αποπροσανατολιστικός αλλά το σημαντικότερο, περιέχει ένα έντονο Λαϊκισμό.

Με αυτές τις προϋποθέσεις ενεργές, είναι προφανές ότι, για την ουσία, το μέγεθος και την απειλή των προβλημάτων που υπάρχουν, ούτε και τώρα δυστυχώς, θα συζητήσουμε.

Έτσι το μοναδικό σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε για το αποτέλεσμα των εκλογών που θα γίνουν με αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι πως τις εκλογές, θα τις κερδίσει αυτός που «ξέρει καλλίτερα τους Έλληνες»….

Για να μείνουμε λίγο ακόμη στη σημερινή πραγματικότητα, με θλίψη θα διαπιστώσουμε πως η συνταγή της πόλωσης και του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, βρίσκεται στο απόγειο της.

Η ατζέντα των θεμάτων που  ανοίγονται και θα μας απασχολήσουν προεκλογικά, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται να επιλέγει αλλά και να συντηρεί την «πόλωση», που δημιουργείται από την σκανδαλολογία που εκδηλώνεται με την επιλεκτική δημοσιοποίηση στο φιλικό της τύπο, εγγράφων από τη δικαστική διερεύνηση πάνω στα «σκάνδαλα» των προηγούμενων κυβερνήσεων. Από κοντά και το γεγονός ότι η κυβέρνηση, συγκρότησε τον μεγαλύτερο αριθμό εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών από το 1974 και κυνήγησε τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτικών αντιπάλων της, μεταξύ των οποίων τρεις τέως πρωθυπουργούς και καμιά δεκαπενταριά τέως υπουργούς.

Η διαδικασία αυτή, εξελίσσεται υπό την εποπτεία του γνωστού μας και μη εξαιρετέου «Ρασπούτιν» και ο στόχος της αποδίδεται πλήρως με τη γνωστή ρήση του κ. Πολάκη σχετικά με τη φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, ως προϋπόθεση της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Η συνέχεια όμως, δεν γίνεται «επί της οθόνης» όπως λέγαμε παλιά, αλλά κυρίως στα καφενεία στα οποία ο διάλογος για τα σκάνδαλα και το «ποιοι τα πήραν» και το «πού είναι τα λεφτά», οργιάζει.

Το χαρακτηριστικό είναι πως στα καφενεία, μαζεύονται κατά κανόνα πολίτες που οικονομικά επλήγησαν περισσότερο από την κρίση και οι οποίοι «περιμένουν» φως από την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης, που γίνεται όπως ξέρουμε από το υπερπλεόνασμα που δημιουργεί η υπεροφορολόγηση.

Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να διατυπώσουμε την άποψη πως η κυβέρνηση πολιτεύεται προεκλογικά με το… βλέμμα της στα καφενεία..

Πρόσφατα όμως η κυβέρνηση, άνοιξε και ένα άλλο μεγάλο θέμα, αυτό του διαχωρισμού του κράτους με την εκκλησία.

Το θετικό στο θέμα αυτό για την κυβέρνηση, είναι πως στα μεν καφενεία, οι πολλοί το βλέπουν θετικά, ελπίζοντας οι δύσμοιροι, πως κάτι θα γίνει για να διοριστούν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους, σε μια ποθητή θέση στο δημόσιο (το προαιώνιο φετίχ του Έλληνα), καταλαμβάνοντας μία από τις 10.000 θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων που θα …απελευθερωθούν από την απομάκρυνση των ιερέων, όπως υποσχέθηκε η κυβέρνηση.

Το αρνητικό όμως είναι ότι δημιουργήθηκε μία έντονη ανησυχία στον κατώτερο κλήρο, ο οποίος ελέγχει επικοινωνιακά τις εκκλησίες, η οποία επικεντρώνεται στο αμφίβολο νέο το εργασιακό καθεστώς των ιερέων.

Πριν από λίγα χρόνια ο πρόεδρος των φαρμακοποιών είχε απειλήσει την τότε κυβέρνηση Σαμαρά, πως «το κάθε φαρμακείο, θα γίνει προεκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ».

Σήμερα φαίνεται πως η κάθε …εκκλησία κινείται προς την ίδια κατεύθυνση.

Και στα καφενεία φαίνεται ότι υπάρχει η σχετική προετοιμασία αφού κάποιοι ετοιμάζονται να ξαναπιάσουν τα …πινέλα για την πολιτική τους απόχρωση….

Ο προεκλογικός διάλογος λοιπόν θα γίνει δυστυχώς στα …καφενεία και στις …εκκλησίες.

Προς τα εκεί οδεύουμε σαν χώρα και το μόνο σχόλιο που αξίζει για την περίπτωση, είναι πώς  το …χάλι μας είναι απερίγραπτο….