Του Δημήτρη Καρατζάνη
Είναι γεγονός, ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης δημιούργησε μια αισιοδοξία για έναν καλύτερο και ειρηνικότερο κόσμο ,αφού απομακρυνόταν το εφιαλτικό σενάριο της σύγκρουσης των υπερδυνάμεων και ''έπεφταν'' οι ιδεολογικές διαφορές που αποτελούσαν μέχρι τότε αξεπέραστα εμπόδια στην παγίωση μιας διαρκούς ειρήνης.Γρήγορα όμως οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν,αφού στην πράξη αποδείχτηκε πως οι ''αντιπροσωπευτικές'' κυβερνήσεις δεν αποτελούν επαρκές ανάχωμα παρεμπόδισης των πολέμων.Αντίθετα μάλιστα έγινε φανερό, πως η κατάρρευση των συνασπισμών και η συνακόλουθη αναζωπύρωση του εθνικισμού πυροδότησε πολέμους ,που,υπό το προηγούμενο καθεστώς θα ήταν αδιανόητοι.
Στον καινούργιο λοιπόν αυτόν κόσμο ,που ο πόλεμος από κάτι ''γενικό'' και ''μεμακρυσμένο'' έγινε ''ειδικό ''και ''συγκεκριμένο'', η στρατιωτική ισχύς εμφανίζεται ξανά σε καίριο ρόλο στις μεταξύ των κρατών διαφορές.Αυτό επιβεβαιώνεται έμμεσα και από τις στρατιωτικές δαπάνες που δεν ελαττώθηκαν καθόλου από την πτώση του ''εχθρού'' που επιβουλευόταν την ασφάλεια και την ευημερία της Δύσης.
Η καινούργια αυτή πραγματικότητα ,περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ,ενδιαφέρει εμάς ,αφού κατέρρευσαν εν πολλοίς οι λόγοι που καθιστούσαν αδιανόητη την Ελληνοτουρκική σύγκρουση.
Με τα σημερινά δεδομένα που ''η επικράτηση συμβατικών πολέμων με περιορισμένους στόχους'' είναι πια πραγματικότητα ,μια σύντομη ανάφλεξη στην περιοχή μας που θα έλυνε ''ντε φάκτο'' όλα ή κάποια από από τα προβλήματα που τη διατηρούν σήμερα σε ''ασταθή ισορροπία''είναι πλέον μέσα στη σφαίρα του δυνατού .Υπόθεση που ενισχύεται από την προφανή αδυναμία της Ε.Ε να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στα προβλήματα της ευρύτερης περιοχής μας.
Η χώρα μας λοιπόν είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να αναβαθμίσει τη στρατιωτική της ισχύ,για να αντιμετωπίσει τη συνεχώς αυξανόμενη πίεση που ασκεί πάνω της η Τουρκία και η οποία θα εντείνεται συνεχώς τα επόμενα χρόνια.
Η Άγκυρα ,βλέπεις,εδώ και καιρό ,είχε προβλέψει τις εξελίξεις και είχε ενισχύσει,ακόμα και πάνω από τις δυνατότητες της,τις Ένοπλες Δυνάμεις της ,γνωρίζοντας ότι αυτές - υπό προυποθέσεις βεβαίως - αποτελούν το αποτελεσματικότερο εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Εμείς, δυστυχώς, ασχοληθήκαμε με άλλα.Συνεχίσαμε τις γνωστές αντιπαραθέσεις για δευτερεύοντα και μικρά και τις καταγγελτικές ''κραυγές'', αποπροσανατολισμένοι κι αδύναμοι να συλλάβουμε την ''ουσία'', που εδώ και μερικά χρόνια ήταν ορατή ,ακόμα και με γυμνό μάτι.
Κι είναι η ουσία αυτή ,ότι ούτε ένας ...Πομερανός (για να θυμηθούμε τον Μπίσμαρκ) δεν πρόκειται να σπεύσει σε βοήθεια μας την ώρα του κινδύνου .Κι ακόμα ,πως,σε καμιά περίπτωση,αυτή η Δύση, δεν πρόκειται να ρίξει το ειδικό βάρος της προς την πλευρά μας ,όταν τα συμφέροντα της δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οφείλει ,λοιπόν ,η χώρα μας να αναθεωρήσει άμεσα τις προτεραιότητές της και να παύσει να υπολογίζει σε ''συμμάχους'' και ''φίλους'',που θα σπεύσουν ,εν ονόματι του Διεθνούς Δικαίου ή της ηθικής ,να επιλύσουν τα προβλήματα της .Γιατί και αν αυτό συμβεί ,η ''λύση''θα είναι με τα δικά τους ''μέτρα''. Πολύ πιο επώδυνη δηλαδή ,απ ότι, οποιαδήποτε δημοκρατική κυβέρνηση σ αυτόν τον τόπο, θα μπορούσε ν αντέξει.
Οφείλουμε ,επίσης,να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας διπλωμάτης ,όσο ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να καταφέρει πολλά, αν πίσω από τους διπλωματικούς χειρισμούς,που πάντα παίζουν τον ρόλο τους,δεν υπάρχει μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή ,που,στην κατάλληλη στιγμή θα ρίξει το βάρος της στο τραπέζι.(π.χ η Στρατιά του Έβρου στις συνομιλίες για τη συνθήκη της Λωζάνης)
Όταν δε κάνομε λόγο για στρατιωτική μηχανή ,δεν αναφερόμεθα κατ ανάγκη σε αριθμούς, στους οποίους σαφώς υπερτερεί ο επικίνδυνος γείτονας μας .Αναφερόμαστε σε στρατιωτική ισχύ ,η οποία ,χάρις στη στρατιωτική - τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων χρόνων ,παρέχει τη δυνατότητα σε μικρές χώρες ,που διαθέτουν οικονομική ευρωστία και υψηλού επιπέδου έμψυχο δυναμικό (π.χ Ισραήλ), να υπερτερούν στρατιωτικά χωρών με πολλαπλάσιες δυνάμεις ,συμβατικής οργάνωσης και οπλισμού.
Αν θέλουμε συνεπώς να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της Άγκυρας ,που είναι ξεκάθαρο πλέον πως θα αυξάνεται καθημερινά ,οφείλουμε να προχωρήσουμε άμεσα,τώρα ,στο ''χτίσιμο'' αυτού του είδους των Ενόπλων Δυνάμεων .Αυτό ,βεβαίως ,έχει κόστος και οφείλομε να το καταλάβουμε όλοι,κυβερνώντες και κυβερνώμενοι..
Αν όμως αυτό δεν γίνει ,τότε είναι βέβαιο ότι οι ''εκπλήξεις'' που μας περιμένουν στο μέλλον από αυτήν την επικίνδυνη αντιπαράθεση θα είναι πολύ χειρότερες από τις σημερινές παραβιάσεις και τους εμβολισμούς .
Γιατί ο αντίπαλος ,έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ,ότι η στρατηγική του στην ευρύτερη περιοχή μας είναι αταλάντευτη και τα όρια του θράσους του ανεξιχνίαστα.
ΥΓ:Το παραπάνω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν 23 ακριβώς χρόνια .στην εφημερίδα ''Η Αλλαγή'' Θεωρούμε ,μετά και από τις τρέχουσες εξελίξεις, ότι είναι εξίσου ή και περισσότερο επίκαιρο, από τότε που γράφτηκε .Γιατί η οικονομική δυσπραγία της χώρας τα τελευταία χρόνια και το πέρασμα Καμμένου από το υπουργείο Άμυνας ,έχουν αφήσει μείζονα ''κενά',' που καθιστούν ακόμα πιο επιτακτική την επικέντρωση της κυβερνητικής προσοχής στις Ένοπλες Δυνάμεις .
