Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Είχα καιρό να ταξιδέψω για τον Νότο της Κρήτης και συγκεκριμένα για το νότιο Ρέθυμνο, εκεί που η πέτρα και το βουνό παντρεύονται αρμονικά με την ατόφια θαλασσινή αύρα, τις όμορφες παραλίες κι έναν κόσμο που αν κλείσεις τα μάτια και ταξιδέψεις με τις μνήμες και τις ιστορίες που έχεις ακούσει, εύκολα βουτάς δεκαετίες πίσω σε μια Κρήτη, που ακόμα παραμένει αληθινή, ακατάκτητη, απρόσιτη μα και μαγευτικά όμορφη.
Πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Ένα τοπίο που όσο το βλέπεις και το ρουφάς, τόσο σε κάνει να το ποθείς περισσότερο, τόσο νιώθεις πως η μαγεία της Κρήτης είναι μπροστά σου, ανόθευτη, κρυστάλλινη, ατόφια!
Όμως όλα τα καλά κρατάνε λίγο. Κι εκεί που πιστεύεις πως φτάνεις στον προορισμό σου όλο και τον βλέπεις να ξεμακραίνει. Οι ταμπέλες που λογικά θα αποτελούσαν μπούσουλα για τον προορισμό σου, είναι ένα μεγάλο όσο και πικρό ανέκδοτο. Σπασμένες και ρημαγμένες. Μπαλοταρισμένες και αλλοιωμένες από το πέρασμα του χρόνου. Χαμένες και πνιγμένες μέσα σε ένα παζλ πολλών άλλων ενημερωτικών πινακίδων που σε καθοδηγούν σε rent rooms, πετρόκτιστα apartments και μικρά ή μεγάλα hotels, αλλά ουδόλως στον προορισμό σου!
"Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει μια μικρή ταμπέλα που να με στέλνει στα Ακούμια, στον Άγιο Παύλο ή στις Λίγγρες;", ρωτάς με απορία τον ιδιοκτήτη του συγκροτήματος που σε φιλοξενεί, για να πάρεις την πληρωμένη απάντηση: "τις βάζουμε και μας τις σπάνε, φαντάσου πως εγώ είχα βάλει κάποιες για τα δικά μου δωμάτια και μέσα σε μια νύχτα μου τις ξήλωσαν όλες"!
"Αν πηγαίνατε από την αντίθετη διαδρομή δε θα είχατε πρόβλημα", διευκρινίζει κάποιος άλλος αλλά έλα μου που εμείς είχαμε πάρει την ακριβώς απέναντι, από κει δηλαδή που μας στέλνει μια φυσιολογική πορεία.
Μια δαιδαλώδη διαδρομή που αν δεν την ξέρεις χάνεσαι σε χρόνο DT στα δίχαλα, στους φιδίσιους δρόμους και στα δρομάκια που Θεός να σε βοηθά να μην τα κάνεις νύχτα!
Και θα περίμενες από έναν Δήμο, εκείνον του Αγίου Βασιλείου που έχει ένα δήμαρχο που πολλοί στην Κρήτη θα τον ζήλευαν για να τον έχουν πως θα φρόντιζε τα στοιχειώδη ή μια Περιφέρεια που θα έδειχνε πως δεν έχει μείνει σε ό,τι αφορά τις σημάνσεις και τις πινακίδες του νότου της Κρήτης στη δεκαετία του ‘50.
Και σε κάθε διαμαρτυρία σου: "μα γιατί δεν το βρίσκω αυτό που ψάχνω ή γιατί δεν υπάρχουν ταμπέλες;" σου απαντούν αφοπλιστικά "βάλε μπρε το GPS!" Λες και κάθε δική μας έλλειψη ή αδιαφορία στον τρόπο που ενημερώνουμε για τα κάλλη μας και τις ομορφιές μας θα πρέπει να την παραπέμπουμε στην τεχνολογία που κι αυτή πολλές φορές σε στέλνει αδιάβαστο όταν σου δείχνει πως «περιοχή αχαρτογράφητη»!
Άτιμη τεχνολογία που άλλους τους στέλνει στα ουράνια και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα του αδιεξόδου δρόμου.
Κοντολογίς δεν ξέρω πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η ανορθογραφία της Κρήτης που πολλές φορές από ελλείψεις υποδομών, κακοτράχαλων δρόμων και ανύπαρκτης σήμανσης, δείχνει ακόμα ικανή να μας μαγεύει, αλλά από την άλλη φανερώνει πως δεν αξίζει, ούτε αυτή ούτε οι λιγοστοί κάτοικοι της (για τους χιλιάδες ξένους που την επισκέπτονται ούτε λόγος) τέτοια λησμονιά, τόση αδιαφορία, τέτοια έλλειψη φροντίδας και παροχής υπηρεσιών από τους κρατούντες ακόμη και για τα στοιχειώδη; Είναι σωστό και ντόμπρο να θεωρούν πολλοί συμπολίτες μας Κρητικοί πως είναι εγκαταλειμμένοι στην τύχη τους; Πως είναι πολίτες Β’ κατηγορίας; Κι αν τους βρει κι αυτή (η κακή τους τύχη ) και δεν χαθεί από κάποια ανύπαρκτη ταμπέλα!
